พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 395

“เซียวเซิง เธอคงตกใจน่าดู แต่เธอก็ทำให้ฉันตกใจเหมือนกันตอนที่เธอเป็นลม”

“ขาของเธอ” ฉันมองไปที่ข้อเท้าของเฉียวอี้

“ฉันขาแพลงตอนที่ตกลงมาจากชั้นบน เซียวเซิงเธอไม่รู้หรอกว่าการตกจากตึกสูงมันน่าตื่นเต้นแค่ไหน เธอเคยลองกระโดดบันจี้จัมป์ไหม? อันนี้น่าตื่นเต้นกว่ากระโดดบันจี้จัมพ์มาก อย่างน้อยบันจี้จัมพ์ก็มีเชือกพันรอบเท้า แต่นี่ฉันตกลงไปโดยไม่มีอะไรเลย ฉันจะรอดูว่ามีกล้องวงจรปิดจับภาพฉันได้ไหม ฉันอยากจะเก็บวิดีโอนี้ไว้นาน ๆ ”

“เธอไม่มีเลือดเนื้อหัวใจก็ต้องรู้จักเวลาล่ำเวลา ถ้ายังจะตื่นเต้นอีกนิดก็ทำให้เธอตายได้เลยนะ เธอรู้ไหมว่ามันสูงแค่ไหน? 26 ชั้นเลยนะ!”

“มีตำรวจของประชาชนและนักดับเพลิงปกป้องฉันอยู่ ฉันไม่เป็นไรหรอก” เฉียวอี้ตบหน้าอกของเธอ “อีกอย่าง เธอคิดว่าฉันดูเหมือนผีอายุสั้นไหม?”

เธอไม่ได้อายุสั้น แต่เธอก็ทำให้เซียวเซิงตกใจจนใจหายหมด

“เฮ้ เซียวเซิง เธอใส่รองเท้าของใครเหรอ?”

ตอนนั้นเองที่ฉันนึกถึงสีชิงชวน เมื่อมองย้อนกลับไปก็เห็นเขากำลังเดินไปที่ห้อง เฉียวอี้ถามอย่างสงสัย “เขารีบไปไหน?”

ฉันเดาว่าเขาน่าจะไปดูผลตรวจของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันถึงกระทั่งทำให้สีชิงชวนตึงเครียดมาก

อย่างไรก็ตามแค่เฉียวอี้สบายดีฉันก็หมดห่วงแล้ว เพราะเฉียวอี้ตกลงมาจากที่สูงและต้องอยู่เฝ้าสังเกตอาการในโรงพยาบาลตลอดทั้งคืน เมื่อกี้เฉียวอี้ทำให้ฉันตกใจจนขาอ่อนแรง ฉันยังต้องกลับไปนอนที่ห้องพักผู้ป่วย

ฉันกลับไปถึงห้องและเห็นสีชิงชวนยืนอยู่หน้าเตียงของฉันโดยหันหลังให้ฉัน เขาถือกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ในมือซึ่งน่าจะเป็นผลตรวจที่แพทย์มอบให้เขาในเมื่อครู่นี้

จากมุมมองของฉัน หลังของเขาแข็งทื่อราวกับว่าเขาถูกตรึงไว้กับหลักไม้และแข็งทื่อไปทั้งตัว

เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเกิดอะไรผิดปกติกับฉันเหรอ?

“สีชิงชวน!” ฉันตะโกนเรียกเขา แต่เขาไม่ขยับเลยราวกับว่าจมอยู่ในห้วงนึกคิดอะไรบางอย่าง

“สีชิงชวน!” ฉันตะโกนเรียกเขาอีกครั้งด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็ได้ยินมันแล้วหันหน้ามาทางฉัน ฉันรู้สึกว่าตอนที่เขาหันมาเหมือนกับหุ่นยนต์ไม่มีผิด เขาเหมือนเครื่องกลมากที่ร่างกายหันมาทีละนิด นอกจากนี้สีหน้าของเขาก็แปลกมาก แม้แต่ดวงตาของเขาก็ว่างเปล่าและเหม่อลอย

ฉันไม่เคยเห็นสีชิงชวนเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางของเขาทำให้ฉันประหลาดใจเล็กน้อย

เขาทำให้ฉันสงสัยว่าฉันเป็นโรคร้ายแรงอะไรหรือเปล่าและกำลังจะตาย

เขาทำให้ฉันประหม่าเล็กน้อย เมื่อกี้ที่เฉียวอี้ทำให้เธอตกใจจนขาอ่อน ตอนนี้ขาเธออ่อนแรงยิ่งกว่าเดิม

“สีชิงชวน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” หรือฉันควรถามว่าฉันเป็นอะไรไป

สีชิงชวนเหลือบมองมาที่ฉัน แล้วมองฉันอีกครั้ง

แววตาของเขาผิดปกติมากและดูเหม่อลอยไปทั้งร่าง

สีชิงชวนไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน

จู่ ๆ เขาก็เดินมาหาฉัน และหยุดตรงหน้าแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน ฉันตกใจมากพร้อมคิดว่าเขากำลังจะตีฉัน

“เซียวเซิง” เสียงของซีชิงชวนแหบแห้งเล็กน้อยราวกับว่าเขาหวาดกลัวกับสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้

เรื่องอะไรที่ทำให้สีชิงชวนตกใจกลัวได้ ฉันรู้สึกสงสัยและกลัวจริงๆ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?” เขาถามแปลก ๆ ซึ่งทำให้ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายเพราะโรคร้าย

ตอนแรกก็ไม่รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหน แต่ตอนนี้เมื่อเขาถามคำถามนี้ ฉันก็รู้สึกเวียนและปวดขมับเล็กน้อย แถมยังรู้สึกไม่สบายท้อง ขาแขนเริ่มอ่อนแรงไปหมด

“ฉันบอกไม่ถูกว่าไม่สบายตรงไหน แต่ก็รู้สึกเหมือนไม่สบายไปทั้งตัว”

สีชิงชวนรีบอุ้มฉันขึ้นมาและวางฉันลงบนเตียงหลังจากได้ยินคำตอบแบบนี้จากฉัน

เขาวางฉันอย่างระมัดระวังมากราวกับว่าฉันกลายเป็นแจกันแก้วที่แค่สัมผัสเบา ๆ ก็จะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ด้วยสี่คำนี้ ครั้งนี้ฉันได้ยินชัดเจนจริง ๆ

ไม่น่าล่ะที่เขามีท่าทางแปลก ๆ ฉันเดาร่างกายของฉันไปหมดแม้แต่รูขุมขน แต่ฉันกลับไม่ได้เดาเหตุผลนี้

ในที่สุดฉันก็ท้องแล้ว

อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรแปลก ช่วงนี้สีชิงชวนมักจะเล่นตลกกับฉัน เมื่อคิด ๆ ดูแล้วก็ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้ใช้มาตรการคุมกำเนิดใด ๆ

ทันใดนั้นฉันรู้สึกกระวนกระวายสุดขีดพร้อมรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวในท้องของฉัน แน่นอนว่าจะเป็นตัวอ่อนไปไม่ได้ คาดว่าตอนนี้เขาตัวใหญ่เท่าเมล็ดถั่วปากอ้าเท่านั้น

ฉันเดาว่าตอนนี้ฉันดูเหม่อลอยเหมือนสีชิงชวน เรามองจ้องตากันอย่างนี้ไปครึ่งวัน และเมื่อฉันกลับมารู้สึกตัว ฉันเพิ่งค้นพบว่ามือของฉันวางอยู่ที่ท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว

มันน่ามหัศจรรย์มากที่มีเด็กอยู่ในท้องของฉัน

“คุณคงไม่ถามฉันหรอกใช่ไหมว่าเป็นลูกของใคร?” ฉันพูดกับสีชิงชวนอย่างเบลอ ๆ

“ไร้สาระ แน่นอนว่าเป็นของผม” ดูเหมือนเขาจะกลับมาตั้งสติได้แล้ว จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนทันทีและลูบไปทั่วร่างกาย “ผมจะไปบอกคุณย่า”

“อย่า” ฉันพูดได้แค่คำเดียว เขาก็รีบเดินออกจากวอร์ดของฉันไปอย่างเร่งรีบ

ดูเหมือนว่าสีชิงชวนจะเสียสติไปแล้ว เขาห่างไกลจากคนที่เจ้าวางแผนทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนมากและดูมึน ๆ

เขาไม่ได้ปิดประตู ซึ่งทำให้ฉันเห็นเขายืนอยู่ที่ประตูตอนที่ฉันนั่งพิงอยู่บนเตียง ฉันได้ยินเสียงของเขาสั่นเล็กน้อยตอนที่เขาโทรบอกคุณย่า “คุณย่าครับ ผมมีเรื่องอะไรบางอย่างจะบอก ตอนนี้คุณย่านั่งอยู่หรือเปล่าครับ?”

ฉันไม่รู้ว่าคุณย่าตอบอะไรทางโทรศัพท์ แต่เขาถามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “แล้วแม่ของผมและคนอื่น ๆ อยู่ไหมครับ? หรือว่าคุณย่าเรียกพวกเขามาฟังพร้อมกันก็ได้”

เดาว่าคุณย่าคงดุเขาผ่านทางโทรศัพท์ สีชิงชวนถึงจะยอมพูดว่า “คุณย่า เซียวเซิงท้องแล้วครับ”

ฉันอยู่ห่างออกไปพอสมควร และที่สีชิงชวนโทรไปไม่สูญเปล่าจริง ๆ แม้แต่ฉันยังได้ยินเสียงของคุณย่าอย่างคลุมเครือ “อะไรนะ หลานพูดว่าอะไร อะไร!”