พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 423

ฉันนึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าในเวลาแบบนี้สีชิงชวนจะยังคุมสติของเขาไว้ได้อยู่อีก

ตอนนี้ฉันไม่มีลูกของเขาแล้ว แต่เขาก็ยังอ่อนโยนกับฉันแบบนี้ได้อยู่อีก

หรือว่าเขาจะคิดว่ามันอาจจะโชคดีฉันแค่ล้อเขาเล่น ไม่ได้เอาลูกออกจริงๆ?

ฉันดึงมือของเขาขึ้นมาวางบนหน้าท้องของฉัน ให้เขาได้รับรู้

“สีชิงชวน เด็กไม่อยู่แล้ว และฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรด้วย ผู้หญิงที่อยากมีลูกให้คุณมีเยอะแยะมากมาย คุณไม่จำเป็นต้องมานั่งเศร้าโศกเสียใจแบบนี้”

มือของเขาที่วางอยู่บนหน้าท้องของฉันชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นจู่ๆ สองมือของเขาก็บีบเข้าที่ไหล่ของฉัน เขากำลังควบคุมตัวเองอยู่ แต่ไหล่ของฉันก็ยังคงรู้สึกเจ็บขึ้นมาอยู่ดี

“เซียวเซิง” สีแดงเลือดเข้ามาแทนที่สีดำอันมืดมิดไร้ขอบเขตในดวงตาของเขา เขากัดฟันและเอ่ยว่า “คุณบอกผมมานะว่าทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ ทำไม ทำไม? ”

“ฉันก็บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ” ฉันออกแรงดิ้น “ฉันบอกเหตุผลที่แท้จริงที่สุดกับคุณไปแล้ว แต่คุณไม่เชื่อเอง”

“งั้นคุณบอกผมมาสิว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ”

“ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีทางบอกคุณ แล้วคุณยังจะถามอีกทำไม? ”

“ใคร? มีคนบังคับคุณใช่ไหม? มันเป็นใคร? ”

“ไม่มีใครบังคับทั้งนั้น คุณอย่าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ยอมตายเพื่อรักษาความบริสุทธิ์สิ ตอนนี้คนทั้งบริษัทบอกว่าฉันเป็นแม่ดอกบัวขาว บอกว่าฉันแอ๊บใสร้ายเงียบ ฉันทำเรื่องแบบนี้มันก็เหมาะสมกับคนอย่างฉันแล้วไง! ”

ฉันออกแรงผลักเขาออก แล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้

ฉันตกใจมากที่เห็นว่าในดวงตาของสีชิงชวนมีน้ำตาคลออยู่ นึกไม่ถึงเลยว่าสีชิงชวนจะร้องไห้ต่อหน้าฉันอีกครั้ง

งั้นเขาร้องไห้เพราะอะไร? เพราะลูกที่ฉันเสียไปเหรอ? หรือเพราะว่าโดนฉันสวมเขาให้อย่างนั้นเหรอ?

“เป็นไปไม่ได้” เขาเอ่ยขึ้นมา “รอบตัวคุณไม่มีผู้ชายคนอื่นอยู่เลย”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว รอบตัวฉันมีผู้ชายอยู่เยอะมาก คุณ เฉียวเจี้ยนฉี หนีอีโจว ฉินกวน จริงสิ แล้วก็มีสีจิ่นยวนน้องชายของคุณด้วย แล้วก็ป๋ออวี่ด้วย เมื่อก่อนเขาก็เคยสารภาพกับฉันแล้วว่าเขาชอบฉันไม่ใช่เหรอ? รอบตัวฉันมีผู้ชายอยู่เยอะขนาดนี้ คุณจะไปฆ่าพวกเขาทุกคนให้หมดเลยเหรอ? ”

“คุณอย่ามาพูดถึงสีจิ่นยวนเลย” เขาเอ่ยเสียงแหบแห้ง “สีจิ่นยวนไม่ได้อยู่ที่เมืองฮวาตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อนแล้ว”

เป็นฉันเองที่รีบร้อนพรรณนาว่าตัวเองเป็นโสเภณีมากเกินไปจนลืมเรื่องตรรกะไปเลย ฉันพยักหน้ารับและเอ่ยว่า “นอกจากสีจิ่นยวนที่สามารถล้างความผิดได้แล้ว คนอื่นๆล่ะ คุณคิดจะไปฆ่าเขาทีละคนๆ เหรอ? ”

“และก็ไม่ใช่หนึ่งในพวกเขาหรอก ฉันแค่จะบอกคุณว่าฉันน่ะเป็นผู้หญิงร้ายเงียบยิ่งกว่าเซียวซือซะอีก เข้าใจแล้วใช่ไหม? ”

ประโยคสุดท้ายนี่ฉันตะโกนออกไปใส่เข้า เพราะฉันไม่รู้ว่าฉันควรแสดงอารมณ์ของฉันออกมาอย่างไรดี และไม่รู้ว่าควรจะพูดโน้มน้าวเขาอย่างไรดี

เมื่อเช้าฉันเพิ่งผ่าตัดมา ฉันรู้สึกเหนื่อยไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ แล้วเมื่อคืนก็ยังไม่ได้นอนทั้งคืนอีก หลังจากที่ฉันตะโกนใส่สีชิงชวนเสร็จแล้ว ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามันมืดไปหมด หลังจากนั้นฉันก็ล้มลงไปกับพื้น

จากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนทั้งตัวของฉันตกลงไปในหลุมดำ หลุมดำนั้นมันลึกมากๆ มากๆ แล้วยังมีคนเอาก้อนหินขนาดใหญ่ปิดปากหลุมเอาไว้อีก ฉันเหมือนถูกขังอยู่ในหลุมอันมืดมิดไร้แสงสว่างใดๆ

ฉันรู้สึกว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้ฉันก็ต้องการหลุมแบบนี้นี่แหละ จะได้ฝังตัวเองลงไปลึกๆ

ในระหว่างทางของหลุมดำนี้ ฉันเห็นคุณพ่อของฉัน และก็เห็นคุณแม่ของฉัน

พวกท่านสองคนอยู่ห่างจากฉันออกไปไกลมาก ใบหน้าของพวกท่านเลือนรางมากๆ และดูเหมือนพวกท่านกำลังพูดกับฉันอยู่ แต่ฉันกลับได้ยินไม่ชัดว่าพวกท่านพูดว่าอะไร

หลังจากนั้นฉันก็ตื่นขึ้นมา เมื่อสูดหายใจเข้าฉันก็ได้กลิ่นยายาฆ่าเชื้อเข้ามาเต็มจมูกทันที

ฉันอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

“เธอฟื้นแล้ว เธอฟื้นแล้ว”

ฉันได้ยินเสียงของคุณย่า จากนั้นก็ได้ยินเสียงของคุณแม่สี “รีบเรียกหมอมาเร็วเข้า เร็วๆ เข้า! ”

ฉันไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น และฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีด้วย

คุณย่าเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกัน ท่านแค่นั่งเป็นเพื่อนฉันอยู่หน้าเตียงของฉันอยู่สักพัก

สุดท้ายตอนที่ท่านกำลังจะกลับ ท่านก็จับมือของฉันและเอ่ยว่า “เสี่ยวเซิงซิง ไม่ว่าหนูจะเอาลูกออกด้วยเหตุผลอะไร ย่าก็เชื่อในตัวหนูนะ”

จากนั้นคุณย่าก็ถือไม้เท้าเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยของฉันไป คำพูดของคุณย่าเหมือนตบเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างแรง

ตั้งแต่ที่ทำเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกอับอายขายหน้า

ฉันทำร้ายพวกเขาขนาดนี้ แต่ท่านก็ยังเชื่อในตัวฉัน

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ฉันได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในชีพจรของฉัน

แต่ความเงียบสงบแบบนี้คงอยู่ไปได้ไม่นาน หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงประตูห้องพักผู้ป่วยของฉันถูกคนผลักเข้ามาอย่างรุนแรง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ยุ่งเหยิง

ฉันไม่จำเป็นต้องลืมตา ฉันก็รู้แล้วว่าเฉียวอี้มาแล้ว

ตอนนี้มีคนมาซักถามฉันเพิ่มอีกคนหนึ่งแล้ว

และก็เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้จริงๆ เธอเปิดผ้าห่มของฉันออก คนที่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉันคือเฉียวอี้ที่โกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด “เซียวเซิง ทันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เธอบอกกับฉันมาตามตรงเลยนะ ทำไมเธอถึงเอาลูกออก? ทำไมเธอไม่บอกกับฉันก่อนเลยสักนิด มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ”

“ไม่มีอะไร” ฉันเอ่ยเสียงแหบแห้ง “เธอนั่งลงก่อน อย่ารีบร้อนไป”

“เซียวเซิง เธออยากทำให้ฉันกังวลจนจะบ้าตายใช่ไหม? เธอไปบอกกับสีชิงชวนว่าลูกในท้องของเธอไม่ใช่ลูกเขา มันจะเป็นไปได้ยังไง? แม้แต่เขาก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอคิดจะมาใช้วิธีนี้หลอกฉัน มันไม่ได้ผลหรอกนะ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่ามีคนบังคับเธอเหรอ? เซียวซือใช่ไหม ใช่ไหม? ”

“มันไม่เกี่ยวกับเซียวซือเลย” ฉันเอ่ยอย่างอ่อนแรง “เรื่องในครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับเซียวซือจริงๆ ฉันเป็นคนทำเองทั้งหมด”

“ทำเองทั้งหมดบ้าบออะไรห้ะ! ” เสียงของเฉียวอี้ดังมากจนทะลุเพดานห้องพักผู้ป่วยของฉันแล้ว