พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 424

เฉียวอี้โกรธฉันจนเสียสติไปแล้ว จริงๆ แล้วอย่ามองว่าในเวลาปกติเธอมักจะเอะอะเสียงดังเลย เพราะเมื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เธอจะเป็นคนใจเย็นมาก ทำลายภาพลักษณ์เสียงดังเอะอะของเธอไปหมดเลย

แต่ครั้งนี้โกรธฉันจนบ้าคลั่งไปแล้ว “ถ้าเธอไม่พูด เธอเชื่อไหมว่าเดี๋ยวฉันจะไปหาหมอที่ทำการผ่าตัดให้เธอแล้วสับหมอออกเป็นแปดชิ้นทันที”

“เฉียวอี้” ฉันรู้สึกกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก “นั่นคือหมอนะ เธอสับหมอออกเป็นแปดชิ้นแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไรเหรอ? ”

“งั้นเธอจะบอกความจริงกับฉันไหม จะบอกไหม? ” เธอเสียงดังจนฉันแสบแก้วหูไปหมด

ฉันจัดการกับสีชิงชวนได้แต่กลับจัดการเฉียวอี้ไม่ได้ แต่แน่นอนว่าฉันไม่มีทางบอกความจริงกับเธอเด็ดขาด เธอมันคนปากโป้ง

“ฉันไม่รู้ เฉียวอี้ เธอจำได้ไหมว่าตอนที่ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองท้อง ฉันก็ไม่อยากมีเด็กคนนี้อยู่แล้ว ฉันมีสิทธิที่จะไม่ต้องการเขา ไม่ใช่เหรอ? ”

เฉียวอี้มองมาที่ฉันด้วยความงงงัน “แต่ไม่ใช่ว่าเธอคิดได้แล้วหรอกเหรอ? ”

“ฉันยังคิดได้ ฉันแค่ไม่ได้บอกเธอก็เท่านั้น”

“เธอไม่มั่นใจในตัวเอง หรือว่าไม่มั่นใจในตัวสีชิงชวน? ”

“ไม่รู้ แต่สรุปคือฉันไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้”

เฉียวอี้นั่งลงเงียบๆ ข้างเตียงของฉัน แต่ทันใดนั้นเธอก็กระโดดขึ้นมาจากเก้าอี้ “ไม่จริง เมื่อหลายวันก่อนฉันยังไปซื้อของใช้สำหรับเด็กทารกเป็นเพื่อนเธออยู่เลยนะ เธอซื้อมากองโตเลย มีทั้งของเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง และยังบอกด้วยว่าไม่ว่าท้องนี้จะเป็นเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิง ท้องต่อไปก็ยังใช้ได้ เธอเป็นคนที่เกลียดการกินยาที่สุด แต่ก็ยอมโยนวิตามินบีเข้าปากทุกวัน แล้วตอนนี้เธอมาบอกกับฉันว่าเธอยังคิดไม่ได้ว่าเธอต้องการเขาหรือเปล่านี่นะ ฉันไม่เชื่อ เหตุผลนี้มันฟังไม่ขึ้น! เซียวเซิง ถ้าเธอไม่บอกฉัน ฉันจะไปสืบดู ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะหาไม่เจอ! ”

เฉียวอี้ทั้งกระโดดทั้งตะโกนและกระทืบเท้าใส่ฉัน จนพื้นสั่นสะเทือนไปหมด

“หยุดเอะเอะโวยวายได้แล้ว เฉียวอี้! ” ในตอนนี้เองที่ประตูห้องของฉันถูกคนผลักเข้ามา จนนึกไม่ถึงเลยว่าฉันจะได้ยินเสียงของหนีอีโจว

เขามาได้อย่างไร แค่นี้ฉันยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอ?

หนีอีโจวเดินเข้ามา แล้วจู่ๆ ก็คว้ามือของฉันไปจับไว้ จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับเฉียวอี้ “ผมไม่รู้ว่าเซียวเซิงจะเอาลูกออก ถ้าผมรู้ว่าเซียวเซิงท้อง ผมไม่มีทางเห็นด้วยแน่นอน”

ทั้งฉันลัเฉียวอี้ต่างก็มึนงงไปตามๆ กัน ฉันก็มองไปที่เขาเช่นกัน “พี่เสี่ยวฉวน มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? ”

“เด็กเป็นลูกของผม” หนีอีโจวเอ่ย

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมาในหัวของฉันทันที ฉันกำลังจะบอกเขาว่าอย่าพูดจาซี้ซั้ว เดี๋ยวสีชิงชวนจะฆ่าคุณเอา

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดคำพูดนี้ออกไป สีชิงชวนก็พุ่งเข้ามาจากด้านนอก แล้วคว้าเข้าที่คอเสื้อของหนีอีโจว จากนั้นก็ยกทั้งตัวของเขาขึ้นมา

หนีอีโจวสู้แรงของสีชิงชวนไม่ได้อยู่แล้ว วันนี้ถ้าเขาไม่ตายก็คงได้รับบาดเจ็บแน่

ฉันตะโกนใส่เฉียวอี้ที่ยังคงยืนงงอยู่ “เธอรีบไปจับสีชิงชวนสิ รีบไปจับเขาไว้เร็ว! ”

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่เสี่ยวฉวนด้วยเหรอ? ” เฉียวอี้ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน และเอาแต่ถามฉัน

ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ฉันเองก็งงเหมือนกัน

เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว ในห้องจึงเหลือแค่ฉันกับสีชิงชวนสองคน เขายืนอยู่หน้าเตียงของฉัน ฉันเอ่ยกับเขา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหนีอีโจว ฉันใช้ชีวิตของฉันรับประกันเลยว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา”

“ผมรู้” เสียงของสีชิงชวนก็แหบแห้งเช่นกัน “ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงทำแบบนี้ แต่ผมรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของผม ไม่ใช่ของคนอื่น”

“แล้วแต่คุณจะคิดเลย แต่เด็กก็เอาออกไปแล้ว และตอนนี้สีชิงชวน ฉันขอหย่ากับคุณ”

เขายืนเงียบตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าเตียงของฉัน ผ่านไปสักพักเขาก็เอ่ยกับฉันเบาๆ ว่า “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณกันแน่? คุณบอกผมไม่ได้เลยเหรอ? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่แล้วมันเป็นเรื่องที่ผมจัดการไม่ได้เลยเหรอ? มันทำให้คุณต้องใช้วิธีแบบนี้เลยเหรอ? มีคนบังคับคุณหรือว่าอะไร ตอนที่คุณสลบอยู่ ผมให้คุณหมอมาตรวจร่างกายคุณแล้ว เขาบอกว่าคุณไม่มีปัญหาอะไร สุขภาพของคุณไม่ได้มีปัญหา ในเมื่อคุณไม่ได้ป่วย งั้นทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วย? ”

คำตอบของเรื่องนี้ ถ้าฉันไม่บอกสีชิงชวน เขาก็ไม่มีวันเดาออก

เขาชอบบอกให้ฉันเดาอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?

ครั้งนี้ฉันไม่เดาแล้ว ฉันให้เขา แต่เขาก็เดาไม่ออก

ฉันหลับตาลงและไม่พูดอะไรกับเขาอีก ท่าทางของฉันอาจจะดูอ่อนแรงมากๆ แล้ว เขาจึงไม่ได้คาดคั้นฉันต่อ หลังจากนั้นเขาก็กระแทกประตูเดินออกไป

สีชิงชวนผู้หยิ่งยโสคนนั้น ไม่เคยมีใครเคยพูดคำว่าไม่กับเขามาก่อนเลย แต่ฉันกลับเอาลูกของเขาออกไปแบบนี้ แล้วยังมาขอหย่ากับเขาอีก

แต่ปัญหาคือเขายังคงไม่ทำอะไรฉันเลย

ทั้งๆ ที่ฉันรู้สึกว่าจากการกระทำทั้งหมดของฉัน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาบีบคอฉันให้ตายไปสักสองครั้ง