พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 425

ถึงอย่างไรฉันก็ยังเด็กอยู่ ร่างกายของฉันจึงฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วมาก นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแค่ไม่กี่วัน ฉันก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงแล้ว

แต่บาดแผลทางด้านจิตใจมันร้ายแรงยิ่งกว่าบาดแผลบนร่างกาย และไม่มีใครดูออก ขนาดในใจของฉันได้รับบาดเจ็บ แม้แต่เฉียวอี้ที่รู้จักฉันดีขนาดนั้นยังดูไม่ออกเลย

ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธฉันมาก แต่เธอก็ยังคงมาเยี่ยมฉันทุกวัน

พอฉันบอกเธอว่ายุ่งขนาดนี้เธอไม่ต้องมาแล้ว เธอก็ด่าฉัน ด่าไปด่ามาก็ตาแดงก่ำขึ้นมา

“ดูเธอตอนนี้สิผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอทำแบบนี้ไปเพราะอะไรกันแน่? เธอมีเรื่องอะไร เธอก็พูดออกมาสิ ยังมีฉันเฉียวอี้คนนี้อยู่ มันจะจัดการไม่ได้เลยเหรอ? ”

สิ่งที่เธอพูดออกมาเหมือนกับที่สีชิงชวนพูดทุกคำจริงๆ พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษที่กอบกู้โลกนี้

พอฉันออกจากโรงพยาบาลมา ฉันก็ตรงไปขอหย่ากับสีชิงชวนทันที

ฉันไม่ได้กลับไปที่ตระกูลสี และไปอาศัยอยู่ที่บ้านไม้หลังเล็กๆ ที่ฉันกับแม่เคยอาศัยเมื่อสมัยก่อน

สีชิงชวนไม่ได้ตกลงยอมหย่ากับฉันในทันที และฉันเองก็อยากใช้โอกาสในช่วงนี้พักหายใจสักหน่อย

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับฉันตามมาติดๆ

วันหนึ่งขณะที่ฉันไปทำงานที่เซียวซื่อกรุ๊ปตามปกติ ในตอนเช้าฉันมีประชุมเช้าที่กรรมการบริหารและผู้บริหารระดับสูงทุกคนต้องเข้าร่วมการประชุมเดือนละครั้ง

ทันทีที่ฉันเดินเข้าห้องประชุมไป ฉันก็พบว่าบรรยากาศมันดูแตกต่างจากปกติ ทุกคนนั่งหลังตรงอย่างสงบเสงี่ยม

และเซียวซือที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่ปกติฉันจะเป็นคนนั่ง ซึ่งตำแหน่งนั้นคือตำแหน่งของประธานบริษัท

ฉันรู้สึกได้ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ฉันตั้งสติและเดินไปที่ตำแหน่งที่นั่งของฉัน ฉันหยุดยืนอยู่ข้างๆ เซียวซือและเอ่ยกับเธอว่า “เซียวซือ พี่นั่งผิดที่แล้ว”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉัน “ฉันไม่ได้นั่งผิด”

เธอมีท่าทีแน่วแน่มาก และฉันเองก็คิดว่าไม่จำเป็นจะต้องไปหน้าดำหน้าแดงแย่งที่นั่งกับเธอต่อหน้าทุกคนในบริษัท นี่ไม่ใช่สไตล์ของฉัน และแน่นอนว่าก็ไม่ใช่สไตล์ของเซียวซือด้วยเช่นกัน

วันนี้เธอเป็นอะไรไป ถึงทำให้เธอมีกำลังขนาดนี้

บุกของเซียวซือตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่แบบนี้เลย ภาพลักษณ์ภายนอกของเธอจะใจกว้างมาก มีเรื่องอะไรก็จะเก็บไว้ในใจและพยายามอดกลั้น

เหมือนดอกบัวที่ถูกกลีบดอกของมันห่อหุ้มเป็นชั้นๆ จากนั้นก็กำลังเปิดกลีบดอกของตัวเองออกทีละชั้นๆ จนสุดท้ายก็ทำให้ฉันได้เห็นใจกลางของดอก

ใจกลางของดอกของเซียวซือเป็นแบบไหนกันนะ?

ใช่ดอกไม้ที่หอมหวานงดงามไหมนะ?

ฉันยืนอยู่ข้างๆ เธออยู่นานหลายนาทีจากนั้นก็เจอที่นั่งอื่น แต่ฉันยังไม่ทันได้นั่งลง ทันใดนั้นเซียวซือก็ดันซองเอกสารอันหนึ่งมาตรงหน้าฉัน

“ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมงในการเก็บของ แล้วออกไปจากเซียวซื่อกรุ๊ปซะ”

หมายความว่าอย่างไร? ในซองเอกสารมีเอกสารอะไรอยู่กัน?

ฉันยื่นมือออกไปหยิบซองเอกสารมา จากนั้นก็เปิดซองแล้วเทกระดาษจำนวนหลายใบออกมาจากซอง มันเป็นหนังสือข้อตกลงการส่งมอบอย่างไม่มีเงื่อนไข ในหนังสือข้อตกลงระบุไว้คร่าวๆ ประมาณว่าฉันเซียวเซิงได้สมัครใจโอนหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่อยู่ภายใต้ของชื่อของฉันและตำแหน่งของฉันทั้งหมดให้เซียวซือโดยไม่มีเงื่อนไข และด้านล่างของหนังสือข้อตกลงยังมีลายเซ็นของฉันเซ็นไว้อีกด้วย

ดูเหมือนว่าตอนนี้ในที่สุดฉันก็ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวซืออย่างหมดเปลือกแล้ว ครั้งก่อนเธอก็พูดต่อหน้าทุกคนว่าฉันเป็นดอกบัวขาว

จริงๆ แล้วเฉียวอี้พูดถูกมาตลอด แต่คนที่ปกปิดมาได้ดีขนาดนี้คือเซียวซือ เธอปกปิดได้ดีมากจริงๆ

ฉันจำเรื่องเมื่อวันที่เจ็ด กรกฎาคมที่เธอพูดถึงนั่นได้ แต่นั่นมันหนังสือสัญญาการส่งมอบที่แม่เลี้ยงโอนบ้านไม้หลังเล็กๆ ของคุณแม่มาเป็นชื่อฉันหรอกเหรอ?

ทำไมถึงได้กลายเป็นหนังสือข้อตกลงการส่งมอบที่ฉันโอนหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นของเซียวซื่อกรุ๊ปให้เซียวซือไปได้ล่ะ?

มิน่าล่ะวันนั้นแม่เลี้ยงถึงได้อ่อนโยนกับฉันมาก มิน่าล่ะจู่ๆ เซียวซือที่ไม่ค่อยจะคุยกับฉันถึงได้มาชวนฉันไปทานข้าวที่ตระกูลเซียว

วันนั้นฉันเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ฉันมันโง่มาก ฉันมองว่าทุกคนใจดีมาก และคิดว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนอย่างฉัน

ดังนั้นฉันก็เลยตกลงไปในหลุมพรางที่พวกเขาขุดไว้ให้ฉันด้วยความงุนงง

ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันเซ็นหนังสือสัญญานั่นไปหลายแผ่นมากๆ และเพราะสัญญานั่นมันทั้งยาวและเยอะมาก หน้าแรกๆ ฉันก็ยังคงอ่านอย่างละเอียดอยู่ แต่หน้าหลังๆ เมื่อฉันเห็นสีหน้าของแม่เลี้ยงที่ดูเหมือนหงุดหงิดเล็กน้อย ฉันก็เลยรีบเซ็นชื่อลงไปให้มันเสร็จ

เป็นไปได้อย่างมากว่าเธอจะเอาสัญญาหลายแผ่นนี้ปะปนลงไปในนั้น จากนั้นฉันก็เซ็นสัญญาไปอย่างมั่วๆ

เป็นฉันที่สมัครใจเซ็นชื่อเอง เป็นฉันเองที่โง่ยอมเซ็นชื่อลงไป

เซียวซือคอยขุดหลุมให้ฉันมาโดยตลอด จากนั้นก็มองดูฉันสมัครใจก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ

ฉันมองไปที่สีหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของเซียวซือ แล้วไหนจะคำพูดที่ดีงามถูกต้องชอบธรรมของเธอเมื่อสักครู่นี้อีก ทันใดนั้นฉันก็ใจลอยไปทันที