พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 265

ลี่เหยียนหลานนั่งอยู่เบาะนั่งข้างคนขับ เธอเห็นอย่างแน่นอนว่าหลังจากรถหรูขับออกมาลู่หานถิงยังคงมองดูเซี่ยซีหว่านที่ค่อย ๆ ไกลออกไปผ่านกระจกมองหลัง เธอจึงกัดริมฝีปากของเธอด้วยความโกรธ และพูดว่า “พี่หานถิงคะ วันนี้ฉันจะไปเยี่ยมคุณย่าลู่สักหน่อยค่ะ นักโภชนาการที่ฉันเรียน เพิ่งจัดทำชุดเมนูที่เหมาะกับสุขภาพของคุณยายลู่พอดีค่ะ”

ลี่เหยียนหลานรู้ว่าลู่หานถิงรักย่าของเขาที่สุด เธอจึงวางแผนที่จะเริ่มลงมือที่คุณย่าลู่เพื่อรับความชื่นชอบจากคุณย่าลู่ก่อน

ลี่เหยียนหลานยังคงมั่นใจในอาชีพนักโภชนาการของเธอมาก เธอสามารถจัดการความอยากอาหารและสุขภาพร่างกายของคุณย่าลู่ได้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเธอก็จะสามารถเข้าใกล้ลู่หานถิงได้อีกก้าวหนึ่งแล้ว

ลู่หานถิงมองไม่เห็นเซี่ยซีหว่านที่อยู่ข้างหลังแล้ว เขาจึงละสายตากลับมาและพยักหน้าพูดตอบรับว่า “ความอยากอาหารของคุณย่าแย่ลงเรื่อย ๆ ผมวางแผนว่าจะเชิญนักโภชนาการมืออาชีพมาดูแลคุณย่า ผมขอโทรหาคุณย่าก่อน ถ้าท่านไม่ปฏิเสธ ผมจะพาคุณไป”

“ค่ะ” ลี่เหยียนหลานพูดตอบรับด้วยรอยยิ้มที่น่ารักน่าเอ็นดู

ลู่หานถิงหยิบโทรศัพท์ออกมา เสียงโทรศัพท์มือถืออันไพเราะดังขึ้นหนึ่งครั้งแล้วถูกรับสาย จากนั้นเสียงคุณท่านลู่ก็ส่งผ่านเข้ามาว่า “สวัสดีจ้ะ อาถิง”

“คุณย่าครับ วันนี้ความอยากอาหารของคุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ เหยียนหลานอยากไปเยี่ยมคุณย่า และจัดทำสูตรอาหารให้คุณย่าสักชุด ตอนนี้เรากำลังไปนะครับ”

คุณท่านลู่ที่ปลายสายหยุดชั่วคราวและถามทันทีว่า “อาถิง ตอนนี้หลานอยู่กับเหยียนหลานเหรอ?”

ลี่เหยียนหลานรีบเอ่ยปากพูดขึ้นทันทีว่า “ใช่ค่ะคุณย่าลู่ หลังเลิกเรียนวันนี้พี่หานถิงมารับหนูค่ะ ตอนนี้เรากำลังจะไปเยี่ยมคุณย่าค่ะ”

คุณท่านลู่ที่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งและพูดปฏิเสธว่า “พวกเธอไม่ต้องมาหรอก วันนี้ย่ามีความอยากอาหารดีมาก ย่าก็แค่รู้สึกง่วงเหงาหาวนอน ขอนอนก่อนนะ ถ้าไม่มีอะไรอีกย่าวางสายแล้วนะ”

คุณท่านลู่พูดจบก็วางสายในทันที

ลี่เหยียนหลานที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นถูกกำจัดลงทันที คนโง่ฟังก็รู้ว่าคุณท่านลู่ไม่อยากสนิทสนมกับเธอ เธอเม้มริมฝีปากแดงอย่างน้อยใจ และพูดว่า “พี่หานถิง ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ ฉันมักจะรู้สึกว่าหลังจากคุณย่าลู่ไปเมืองไห่เฉิงเจ็ดปี ท่านก็ไม่ค่อยชอบฉันเลยค่ะ”

ดวงตาอันเฉี่ยวคมของลู่หานถิงกระพริบตาอย่างรวดเร็วพลางครุ่นคิดว่า คุณย่าผิดปกติจริง ๆ เมื่อครู่นี้ คุณย่าวางสายเพราะเขาอยู่กับลี่เหยียนหลาน

ถ้าเขาจำไม่ผิด ความปรารถนาอันสูงสุดของคุณย่าคือเขาสามารถแต่งงาน มีลูกและมอบหลานชายผู้ยิ่งใหญ่ให้กับท่าน ตามหลักแล้วการที่ลี่เหยียนหลานมาอยู่ข้าง ๆ เขา คุณย่าน่าจะต้องรู้สึกดีอกดีใจด้วยซ้ำ แต่ทำไมท่านถึงเย็นชาอะไรเช่นนี้แถมยังมีท่าทางปฏิเสธอีก?

ลู่หานถิงมองตรงไปยังถนนข้างหน้าอย่างเดียว และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่น่าดึงดูดใจว่า “คุณอย่าคิดมากเลยครับ ไว้วันหลังเราค่อยไปเยี่ยมคุณย่าใหม่นะครับ ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

ส่งเธอกลับบ้านเหรอ?

หรือว่า...ตอนเย็นเราจะไม่ไปกินข้าวด้วยกันที่อื่นต่อเหรอ?

“พี่หานถิงคะ เราไปทานอาหารเย็นด้วยกันไหมคะ?” ลี่เหยียนหลานมองมาที่เขาด้วยสายตาคาดหวังว่าเราควรจะทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกด้วยกัน

“ตอนค่ำผมไม่มีเวลา ผมมีนัดแล้วครับ” ลู่หานถิงปฏิเสธ

ลี่เหยียนหลานรู้สึกผิดหวังมาก จึงพูดว่า “ถ้างั้นก็ได้ค่ะ วันหลังเราค่อยนัดกันใหม่นะคะ”

...

ลู่หานถิงส่งลี่เหยียนหลานกลับบ้าน จากนั้นเขาก็พาเสี่ยวหยวนหยวนขับรถไปที่เอมพีเรียลบาร์ เขามีนัดจริง ๆ กู้เยี่ยจิ่นมาจากเมืองไห่เฉิงตอนนี้เขาถึงมหานครเอมพีเรียลแล้ว

ในห้องวีไอพีสุดหรู ลู่หานถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงเข้ม เขาเหลือบมองไปที่กู้เยี่ยจิ่นที่นั่งข้าง ๆ เขาแล้วพูดว่า“ทำไมถึงมามหานครเอมพีเรียลได้ล่ะ?”

กู้เยี่ยจิ่นผู้ซึ่งไม่ได้เห็นหน้ากันมาหลายวันนั้นเขาก็ยังดูหล่อเหลาราวกับหยกเช่นเคย เขาสวมแว่นตากรอบทองบนใบหน้าสะท้อนนัยน์ตาสีดำขลับที่เย็นชาและเปล่งประกายของเขา “ฉันมาประชุมที่นี่ อีกสองวันก็กลับแล้ว นายเป็นยังไงบ้าง?”

ลู่หานถิงหยิบแก้วไวน์และจิบไวน์แดงในแก้วอย่างสง่างาม “ฉันสบายดี”

“ตอนนี้ข่าวแพร่กระจายไปทั่วเกี่ยวกับการสมรสของตระกูลลู่และตระกูลลี่ ช่วงนี้นายกับลี่เหยียนหลานลูกสาวจากตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดของตระกูลลี่สนิทสนมกันมากเลยสินะ นายวางแผนที่จะแต่งงานกับเธอจริง ๆ เหรอ?”

ลู่หานถิงแกว่งแก้วไวน์แดงกลิ่นหอมกรุ่นในแก้วไปมาพลางเหลือบมองไปที่กู้เยี่ยจิน และพูดว่า “ฉันถูกมีดแทง ​​เรื่องนี้นายรู้ไหม ?”

ใบหน้าของลู่หานถิงเคร่งขรึมและพูดตวาดว่า “รีบไปหาซะ !”

......

เซี่ยซีหว่านก็มาที่เอมพีเรียลบาร์เช่นกัน เธอก็มาตามนัดด้วย

ขณะที่เธอกำลังเดินไปที่ห้องวีไอพีสุดหรู ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลูกแมวที่คุ้นหูราวกับลูกแมวของคุณท่านลู่ร้องขึ้นว่า “เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว !”

เสียงร้องของแมวนั้นช่างคุ้นเคย เซี่ยซีหว่านจึงหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเหวียนเหวียนสั่นขาดิ๊ก ๆ พร้อมกับรีบวิ่งมาที่เท้าของเธอด้วยความตื่นเต้น สองอุ้งเท้ายื่นออกมาตะครุบรองเท้าของเธอ ดวงตากลมโตสีดำมองมาที่เธอแล้วก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเต็มที่ว่า “เมี๊ยวเมี๊ยว !”

เมื่อครู่นี้เสี่ยวเหวียนเหวียนคงจะจำเธอได้จึงเดินตามเธอมาตลอดทาง

ดวงตาอันสดใสและเปล่งประกายของเซี่ยซีหว่านฉายแววประหลาดใจ เธอคุกเข่าลงและกอดเสี่ยวเหวียนเหวียนไว้ในอ้อมอกของเธอ ละพูดว่า “เจ้าเหวียนเหวียน เป็นแกจริง ๆ ด้วย ฉันคิดถึงแกมากเลยนะ”

เซี่ยซีหว่านพูดพลางลูบไล้ขนนุ่ม ๆ สีขาวราวกับหิมะบนตัวของเสี่ยวเหวียนเหวียนอย่างมีความสุข

เมี๊ยวเมี๊ยว

เสี่ยวเหวียนเหวียนร้องเพื่อแสดงให้เห็นว่า “นายหญิง ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน คุณมาแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้ว คุณดูแลผู้ชายของคุณเถอะ ผู้ชายไม่มีสัจจะกำลังจะถูกคนอื่นเอาไปแล้ว !”

เซี่ยซีหว่านมีความสุขจนแทบจะร้องไห้ออกมา เธอไม่คิดว่าเสี่ยวเหวียนเหวียนก็มาที่มหานครเอมพีเรียลด้วย เป็น... คุณชายลู่พาเหวียนเหวียนมาที่นี่เหรอ?

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำอันน่าดึงดูดก็ดังขึ้นผ่านหูของเธอเข้ามาว่า “เสี่ยวเหวียนเหวียน”

เซี่ยซีหว่านกับเสี่ยวเหวียนเหวียนเงยหน้าขึ้นพร้อมกันและเห็นเงาร่างสูงใหญ่สง่างามตรงหน้า เขากำลังเดินลงมาจากระเบียงวน ลู่หานถิงมาแล้ว