พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 266

ลู่หานถิงมาแล้ว ร่างสูงโปร่งยืนตระหง่านอยู่ตรงระเบียงวนทางด้านหน้า มือข้างหนึ่งของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง แสงไฟสีแชมเปญที่ระเบียงทางเดินนั้นส่องกระทบลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาอันวิจิตรเป็นสามมิติของเขา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสูทขายาวสีดำ ดูสง่างามเลิศหรูดูแพงตั้งแต่หัวจรดเท้าจนทำให้ผู้คนหลงใหล

เมี๊ยว เมี๊ยว เสี่ยวเหวียนเหวียนร้องขึ้นมาอีกสองครั้ง

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าจะเจอเขาโดยไม่ทันตั้งตัวที่เอมพีเรียลบาร์ และเธอก็ยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

ลู่หานถิงมาหาเสี่ยวเหวียนเหวียน โดยปกติแล้วเสี่ยวเหวียนเหวียนมักจะติดเจ้าของและแทบจะไม่เคยห่างจากเขาสักก้าวเดียว เมื่อมีผู้หญิงมาปรากฏอยู่รอบตัวเขา เสี่ยวเหวียนเหวียนก็จะร้องเมี๊ยวเมี๊ยวอย่างดุเดือดราวกับปฏิญาณต่ออธิปไตยตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแมวเหมียวกำลังปฏิญาณอธิปไตยอะไร

แต่ จู่ ๆ วันนี้เสี่ยวเหวียนเหวียนก็หายตัวไป เมื่อเขาตามหาจนพบก็เห็นฉากข้างหน้าที่อยู่ตรงระเบียงวน เสี่ยวเหวียนเหวียนของเขาถูกหญิงสาวร่างเพรียวบางกอดอยู่ในอ้อมอกของเธอ เธอก้มหัวลงและไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับเสี่ยวเหวียนเหวียนอย่างมีความสุข ใบหน้าด้านข้างของเธอช่างอ่อนหวาน

เสี่ยวเหวียนเหวียนผู้ซึ่งรักษาเจตนาร้ายบางอย่างไว้ที่อธิบายไม่ได้ต่อผู้หญิงทุกคนมาโดยตลอด กลับฟุบในอ้อมอกของหญิงสาวอย่างโอนอ่อนผ่อนตาม เมื่อมือเรียวเล็กของหญิงสาวลูบไล้ขนสีขาวนุ่มไปมาอย่างแผ่วเบา เสี่ยวเหวียนเหวียนก็หลับตาลงอย่างสบายใจ

เมี๊ยวเมี๊ยว

เสี่ยวเหวียนเหวียนร้องเรียกใส่ลู่หานถิงอีกสองครั้ง “นายท่าน ดูสิ คุณนายลู่ของท่านอยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปท่านก็ไม่ต้องเดินเตร่แล้ว !”

ลู่หานถิงก้าวขายาว ๆ เดินเข้ามาทีละก้าว ๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยซีหว่าน เมื่อตอนบ่ายหลังเลิกเรียนเขาที่นั่งอยู่ในรถก็เห็นเธอแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อเขามองใกล้ ๆ ผิวพรรณของหญิงสาวละเอียดอ่อนและดูอ่อนนุ่ม ดวงตาสดใสบริสุทธิ์แต่เดิมดวงตาคู่นี้ก็สวยงดงามอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ เมื่อมองเขาดูใกล้ ๆ

น่าเสียดายที่เธอสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้ เขาจึงมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ

“นี่คือแมวของผมครับ” ลู่หานถิงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“อ๋อ” เซี่ยซีหว่านกระพริบขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกปริบ ๆ เธอต้องอดทนกับความหวั่นไหวภายในใจและส่งเสี่ยวเหวียนเหวียนให้เขา “เมื่อกี้มันเดินตามฉันมา ฉันก็เลยกอดสักหน่อย ฉันคืนให้นะคะ”

ลู่หานถิงมองเธอและยื่นมือออกมารับแมวของเขา

เมี๊ยวเมี๊ยว

เสี่ยวเหวียนเหวียนไม่ยอมไปกับลู่หานถิง มันจึงใช้อุ้งเท้าเล็ก ๆ ทั้งสองข้างตะกุยตะกายคว้าผมยาวของเซี่ยซีหว่านเอาไว้และดึงอย่างแรง

อ๊ะ !

เซี่ยซีหว่านร้องอุทานด้วยความเจ็บปวดออกมาเบา ๆ และร่างกายเพรียวบางที่อ่อนนุ่มของเธอก็ล้มลงไปข้างหน้า และในวินาทีต่อมาเธอก็ชนเข้ากับหน้าอกอันอบอุ่นและแข็งแรงของลู่หานถิงทันที

ร่างกายของทั้งสองคนแนบชิดกันในทันที และลมหายใจผู้ชายที่หอมกรุ่นกลิ่นนั้นก็เข้ามาแทรกแซงสัมผัสทั้งห้าของเธออย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างหงุดหงิด

ลู่หานถิงไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ตอนนี้ร่างกายที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกของเธอชนเข้าที่หน้าอกของเขา ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้น ดวงตาอันสดใสบริสุทธิ์ของเธอมองเขาราวกับมีแสงสว่างมาแทนที่ความมืดภายในใจของเขาจนทำให้หัวใจเต้นแรงในทันที

ลู่หานถิงรู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกตีนแมวข่วนเล็กน้อย ทั้งเจ็บปวดจนระบมไปหมด

ผู้หญิงคนนี้คล้ายกับเสี่ยวเหวียนเหวียนที่อยู่ในอ้อมอกของเขามาก

“คุณเป็นอะไรไหมครับ?” ลู่หานถิงถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว และพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอโทษนะคะ...”

“งั้นคุณก็ปล่อยมือก่อน”

เซี่ยซีหว่านเพิ่งพบว่าเมื่อครู่นี้ที่เกิดเหตุการณ์สับสนอลหม่าน สองมือเรียวเล็กของเธอก็จับเข้าที่ชายเสื้อสีดำตรงเอวของเขาเอาไว้แน่น ตอนนี้ปลายนิ้วที่อ่อนนุ่มของเธอได้สัมผัสกล้ามเนื้อที่แข็งแรงบนเอวของเขาผ่านเสื้อผ้าราคาแพงบาง ๆ เขาช่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยพละกำลังสุภาพบุรุษ

“เธอรีบถอนหมั้นน่ะดีแล้ว ผู้หญิงสวย ๆ ก็มีแต่คนอยากเข้ามาจับจอง ผู้ชายแถวนี้เยอะจะตาย เธอค่อย ๆ เลือกได้ตามสบายเลย”

ลู่หานถิงไม่ได้ยินการสนทนาของพวกเธอแล้ว พวกเธอเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์และสั่งค็อกเทล 2 แก้ว คนหนึ่งดูไร้เดียงสาบริสุทธิ์ปราศจากมลทิน อีกคนหนึ่งก็สดใสและงดงามราวกับดอกกุหลาบในฤดูร้อน เมื่อทั้งสองคนนั่งอยู่ด้วยกันทางนั้นก็ดึงดูดสายตาของทุกคนทันที

ทันใดนั้น บริกรก็นำค็อกเทลสองแก้วมาเสิร์ฟและพูดว่า “คุณผู้หญิงทั้งสองท่านครับ ค็อกเทลนี้ท่านสุภาพบุรุษที่อยู่ทางนั้นสั่งให้พวกคุณครับ”

มีใครบางคนรอไม่ไหวที่จะมอบเหล้าแก่พวกเธอ

ลู่หานถิงไม่ได้จากไปไหน แต่เขากำลังยืนมองดูอยู่ที่นั่น แล้วเสียงทุ้มต่ำของกู้เยี่ยจิ่นก็ดังส่งมาในหูของเขา

“ทำไม นายชอบเธอเหรอ?”

ลู่หานถิงเหลือบมองกู้เยี่ยจิ่นครูหนึ่ง เขาเดินออกมาและกำลังนั่งเอนหลังอย่างเกียจคร้านที่ผนังตรงมุมห้องแล้วมองมาที่เขา

ลู่หานถิงขมวดคิ้วอย่างเย่อหยิ่งและพูดว่า “นายกับเยี่ยหลิงเป็นอะไรไป ในคำพูดของเธอมีความประชดประชันที่มุ่งมาที่ฉัน นายคงจะไม่เอาความผิดพลาดของนายโยงมาถึงฉันใช่ไหม?”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ ฉันไม่รับผิดชอบนะ เยี่ยหลิงก็อาจจะไม่พอใจนาย ช่วงนี้ก็ไม่สนใจฉัน ออกปากว่าฉันไปไหนมาไหนกับนาย นายเป็นอย่างนี้ฉันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” กู้เยี่ยจิ่นหันมองลู่หานถิงแวบหนึ่ง หมายความว่า “เห็นชัด ๆ ว่านายเอาฉันเข้าไปเกี่ยวพันด้วย”

ลู่หานถิงไม่รู้ว่าเขาทำให้เยี่ยหลิงไม่พอใจตรงไหน เยี่ยหลิงเป็นเพียงกุหลาบที่มีหนาม ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาจับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่าน และพูดว่า “เธอเป็นเพื่อนซี้กับเยี่ยหลิงเหรอ?”

ดวงตาสีดำที่เยือกเย็นของกู้เยี่ยจิ่นเหลือบมองเซี่ยซีหว่าน และเดินหมุนไปหมุนมารอบหนึ่ง แม้ว่าทั้งสองคนจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว แต่สายตาของลู่หานถิงยังคงถูกเธอดึงดูดเสมอ

“อื้ม ได้ยินมาว่าเธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ย ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะถูกต้องแล้ว เธอหายไปตั้งแต่เด็กและเติบโตมาในชนบทที่เมืองไห่เฉิง” กู้เยี่ยจิ่นกล่าวอย่างเย็นชา

ลู่หานถิงไม่พูดอะไร ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยแสงสลัวจนทำให้มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาไม่ชัดเจน “นายค่อย ๆ ดื่มไป ฉันขอตัวกลับก่อน” ลู่หานถิงพูดจบก็อุ้มเสี่ยวเหวียนเหวียนเดินจากไป