พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 267

ลู่หานถิงพาเสี่ยวเหวียนเหวียนกลับมาที่คฤหาสน์ซีหยวน เขาเข้าไปจัดการกับเอกสารที่ห้องหนังสือ และกลับไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำแล้วเข้านอนอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้เขาไม่ได้หลับเร็วอะไรขนาดนั้น เขาแบฝ่ามือออก มีบางอย่างอยู่ในฝ่ามือของเขา นั่นคือริบบิ้นผูกผมรูปผีเสื้อของเซี่ยซีหว่าน

ภายในบาร์ เส้นผมสวยสีดำขลับและเป็นประกายของเธอปล่อยสยายลงมือ เชือกผูกเปียผีเสื้อเส้นนี้ถูกเสี่ยวเหวียนเหวียนจับไว้ จากนั้นก็ถูกเขาถือมา

ลู่หานถิงวางเชือกผูกเปียผีเสื้อไว้ใต้ปีกจมูกของเขาและดมมัน เขาได้กลิ่นหอม ๆ ของเด็กสาวแสนหวานก็โชยมาที่จมูก

เหมือนกับที่เขาได้กลิ่นบนตัวของเธอ

ในบาร์ เธอชนเข้ามาที่อ้อมอกเขา ความห่างที่ใกล้ชิดขนาดนั้นทำให้เขาได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอซึ่งต่างจากน้ำหอมเทียมของผู้หญิงคนอื่น ๆ กลิ่นเฉพาะตัวตามธรรมชาติของเธอช่างหอมหวานและน่ารื่นรมย์

เมี๊ยวเมี๊ยว

ในเวลานี้ เสียงแมวร้องเข้ามาที่หูสองที

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้น และเห็นเสี่ยวเหวียนเหวียนนอนอยู่ในผ้าห่มของเขา มองดูเขาที่กำลังดมเชือกผูกเปียผีเสื้ออยู่อย่างเมินเฉย “อี๋ นายท่าน นายเป็นโรคจิตเหรอ ?”

“......”

ลู่หานถิงลืมไปว่ามีสิ่งเล็ก ๆ อะไรบางอย่างอยู่ในห้องนอนของเขา ตอนนี้ถูกมันดูถูกแล้ว เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ ทันที เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถึงแอบเอาเชือกผูกเปียของหญิงสาวกลับมา แล้วยังดมกลิ่นอีก นี่มันค่อนข้าง...โรคจิตจริง ๆ

ลู่หานถิงพลิกตัวและซ่อนเชือกผูกเปียไว้ใต้หมอนแล้วเขาก็หลับตาลงทันที

เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามเดือนมานี้เขาหลับยาวจนฟ้าสว่าง ไม่ฝันอะไรเลย แต่วันนี้เขากลับกำลังฝัน

ในความฝันของเขา เขาฝันถึงเซี่ยซีหว่าน หญิงสาวร่างอ่อนนุ่มถูกเขาผลักเข้าไปที่มุมผนัง

ในความฝัน ดวงตาใสบริสุทธิ์คู่นั้นกำลังมองมาที่เขาเหมือนจะอ่อนหวานปนโกรธ และพูดว่า “คุณกัดฉัน”

เขาซุกใบหน้าหล่อเหลาไว้ในผมของเธอเพื่อซ่อนเบ้าตาสีแดงก่ำของตัวเอง และขอโทษเธอด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำอันแหพร่า “...”

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นมาทันทีและตื่นขึ้น

เขาตื่นจากความฝัน

ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัดไม่มีเสียง แสงจันทร์สว่างไสวสาดส่องจากภายนอกผ่านม่านเข้ามา หน้าอกที่แข็งแกร่งของเขาเต้นตุบ ๆ ลำคอแห้งผาก เขายกมือขึ้นปิดตาสีแดง ดวงตานี้ตรงกับความฝันของเขาทุกประการ

เขากำลังทำอะไรอยู่?

เขาถึง...ฝัน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยัดเชือกผูกเปียผีเสื้อไว้ใต้หมอนหรือเปล่า ทั้งห้องดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของหญิงสาวในจมูกของเขา

ลู่หานถิงเปิดผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว ลู่หานถิงเข้าไปในห้องอาบน้ำและอาบน้ำเย็น

หยดน้ำเย็นไหลพรากลงมาจากหัวของเขา เขาหลับตาลง ในหัวของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านที่สวมผ้าคลุมหน้า และยังมีดวงตาสดใสบริสุทธิ์ของเธอด้วย

ปีนี้ลู่หานถิง อายุ 28 ปี ซึ่งเข้าสู่วัยผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เขาไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ ความรู้สึก เดิมทีเป็นสิ่งที่ฟุ่มเฟือยสำหรับพวกเขา เขาก็ไม่ต้องการเล่นกับความรู้สึกของใคร แต่วันนี้เมื่อเห็นเซี่ยซีหว่านหญิงสาวคนนั้นในฝูงชนแวบแรก เขาก็รู้สึกว่าเขาผิดปกติมาก

เขากลับเกิดคิดไม่ซื่อกับเธอขึ้นมาจริง ๆ

ครั้งหนึ่งเขาเคยสงสัยว่าร่างกายของเขามีปัญหา เพื่อสิ่งนี้ เขาจึงไปหาจิตแพทย์ แต่เมื่อเขาพบเธอ เขากลับไม่ต้องรักษาและหายเป็นปกติในทันที

“น่าเสียดายที่เซี่ยซีหว่านคนนี้สวมผ้าคลุมหน้า มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ และก็ไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วเธอหน้าตาเป็นอย่างไร”

ทุกคนอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับคำถามนี้

ลี่เหยียนหลานละสายตา เซี่ยซีหว่านจะไม่เข้าไปพันพันกับแวดวงของพวกเขาหรอก แต่ตอนนี้เธอดังแล้ว และเธอกำลังจะกลายเป็นจุดสนใจ

ลี่เหยียนหลานยิ้ม ๆ “ใช่สิ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยซีหว่านถึงสวมผ้าคลุมหน้า บนใบหน้าของเธอน่าจะไม่มีตำหนิอะไรหรอกใช่ไหม?”

เซี่ยซีหว่านมีนิสัยที่อ่อนหวานสง่างามแม้ว่าเธอจะสวมผ้าคลุมหน้าทุกคนต่างก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนสวย แต่ตอนนี้ลี่เหยียนหลานกลับพูดตรงกันข้าม ทุกคนดูเหมือนจะได้รับแรงบันดาลใจ

“เซี่ยซีหว่านไม่มีเหตุผลที่จะสวมผ้าคลุมหน้าทำอะไร ผู้หญิงที่ไหนจะซ่อนความสวยและงดงามของเธอ ใบหน้าของเธอไม่น่าจะอัปลักษณ์หรอกมั้ง ?”

“ฉันดูแล้วน่าจะเป็นไปได้ ไม่แน่เธออาจจะเป็นคนอัปลักษณ์คนหนึ่งจริง ๆ”

ลี่เหยียนหลานคิดมานานแล้วว่าถ้าเซี่ยซีหว่านเป็นหญิงงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำไมเธอถึงปิดหน้าของเธอไว้ เว้นแต่เธอจะอัปลักษณ์จนมองไม่เห็นแสง

ซุนจินถูกเตือนให้ฟื้นคืนชีพอย่างรวดเร็ว เดิมทีเขายังคงหดหู่เสียใจที่ตัวเองพลาดเสียนางฟ้าตัวน้อยไป แต่ถ้าเซี่ยซีหว่านเป็นคนอัปลักษณ์จริง ๆ ทุกอย่างจะไม่เหมือนกันแล้ว

ซุนจินสาปแช่งทันที “บ้าเอ๊ย เซี่ยซีหว่านคนนี้ต้องเป็นคนอัปลักษณ์แน่ ๆ ฉันเกือบถูกท่าทีแสร้งทำของเธอหลอกแล้ว เธอเล่นละครตบตาฉันสองครั้งแล้ว ทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกในแวดวง ฉันต้องคิดหาวิธีจัดการเธอสักหน่อย !”

“คุณชายซุน คุณจะจัดการเธอยังไงล่ะ?”

ซุนจินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เธอปิดหน้าของตัวเองแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะไปมหาวิทยาลัย A อีกครั้งขวางเธอไว้ แล้วดึงผ้าคลุมหน้าของเธอออก ให้พวกคุณพนันใบหน้าแท้จริงที่อัปลักษณ์ของเธอกันเป็นยังไงล่ะ?”

ทั้งห้องวีไอพีที่หรูหราก็คึกคักขึ้นมาทันใด ทุกคนรู้สึกฮึกเหิมแทบรอไม่ไหว “เยี่ยมไปเลย คุณชายซุน พรุ่งนี้พวกเราจะร่วมสนุกกับคุณ !”