พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 31

ตระกูลของข่งเจินเอ่อร์มีฐานะไม่ค่อยดี แต่ตัวเธอเองชอบโลภมากทำตามเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยมักจะให้ผลประโยชน์บางอย่างแก่เธอเสมอ เช่น กระเป๋า หรือ เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเคยใช้แล้ว และเซี่ยเสี่ยวเตี่ยก็มักจะพาเธอไปที่บาร์หรู เช่นบาร์ 1949 เพื่อดื่มไวน์ราคาแพง ชีวิตที่หรูหราเช่นนี้คือสิ่งที่เธออยากได้มาโดยตลอด

เซี่ยซีหว่านกล่าวว่าเธอเป็นหมาปั๊กข้าง ๆ เซี่ยเสี่ยวเตี๋ย ซึ่งคำพวกพูดนี้ก็ล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น

แต่ข่งเจินเอ่อร์ไม่ต้องการให้คนอื่นพูดแบบนั้นกับเธอ เธอรู้ดีว่าเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเป็นถุงฟางไร้สมอง เธออิจฉาโชคชะตาของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอย่างสุดซึ้ง และเธอก็ไม่ชอบเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีเซี่ยซีหว่าน เธอเกลียดเซี่ยซีหว่านมากกว่า เธอคิดว่าเซี่ยซีหว่านคนบ้านนอกคอกนาคนนี้ควรจะมีชีวิตที่ต่ำต้อยกว่าเธอ แต่ชีวิตของเซี่ยซีหว่านกลับสดใสและสวยงาม

ข่งเจินเอ่อร์แอบดื่มไวน์ราคาแพงสองแก้วแล้ว และเมื่อเธอดื่มมันหมด ซูซีก็เดินเข้ามา

เมื่อเห็นซูซีเดินเข้ามา ข่งเจินเอ่อร์ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ซู...คุณชายซูมาที่นี่ได้อย่างไรคะ?”

ซูซีมองไปรอบห้องวีไอพี เขาไม่เห็นเซี่ยซีหว่านที่เป็นคนเชิญเขามาที่นี่ ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของข่งเจินเอ่อร์ แล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่านอยู่ที่ไหน”

ข่งเจินเอ่อร์แทบจะไม่กล้ามองไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาของซูซี ซินเดอเรลล่าทุกคนคงจะนึกภาพว่าวันหนึ่งจะมีเจ้าชายรูปงามเข้ามาตกหลุมรักเธอ และทำให้เธอเป็นกลายเป็นเจ้าหญิงที่ทุกคนอิจฉา

ซูซีหนึ่งในสี่ตระกูลมั่งคั่ง เขาคือเจ้าชายรูปงามคนนั้น

ทุกครั้งที่ซูซีอยู่กับเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย ข่งเจินเอ่อร์มักจะจินตนาการว่าตนเองเป็นเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย

ข่งเจินเอ่อร์ชอบซูซีมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง หัวใจของข่งเจินเอ่อร์เต้นจนแทบจะพุ่งออกมาจากอก เธอมองที่ซูซีด้วยนัยน์ตาที่สดใส และพูดว่า “คุณชายซูเซี่ยซีหว่านเพิ่งออกไปกับเสี่ยวเตี๋ยเมื่อครู่นี้เองค่ะ”

ซูซีขมวดคิ้วรูปดาบ และนั่งลงบนโซฟา “งั้นฉันจะรอที่นี่”

ซูซีไม่ได้มองที่ข่งเจินเอ่อร์อีก เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า

หัวใจของข่งเจินเอ่อร์เต้นแรง เธอมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของซูซีอย่างชื่นชม จากนั้นจึงรีบรินไวน์แดงให้ซูซีหนึ่งแก้ว “คุณชายซูดื่มสักแก้วนะคะ”

ข่งเจินเอ่อร์เดินเข้าไป เธอส่งแก้วไวน์ให้ซูซี

แต่เธอเมานิดหน่อย อีกทั้งคนที่เธอชอบก็อยู่ตรงหน้าเธอ ทันใดนั้นขาของเธอก็พันกันทำให้เธอล้มลงไปในอ้อมแขนของซูซี

...

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยตามเซี่ยซีหว่านออกมา แต่เซี่ยซีหว่านไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย ต่างฝ่ายต่างเดิน

“เซี่ยซีหว่านเธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยถามอย่างหมดความอดทน

เซี่ยซีหว่านเดินมาที่ประตูห้องน้ำ เธอยกมุมปากขึ้นและยิ้มออกมา “ฉันแค่อยากชวนเธอไปห้องน้ำกับฉันก็แค่นั้นเอง”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยตกตะลึงเมื่อรู้ว่าเธอถูกหลอกโดยเซี่ยซีหว่าน เธอจึงตะโกนด่าในทันที “เซี่ยซีหว่านเธอเป็นบ้าเหรอ!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหันกลับมา และกลับไปยังห้องวีไอพี

เซี่ยซีหว่านมองไปยังร่างที่โกรธจัดของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย เธอเลิกคิ้วงามขึ้น ไม่รู้ว่าข่งเจินเอ่อร์จะทำให้เธอผิดหวังหรือไม่?

...

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเปิดประตูห้องวีไอพี และเดินเข้าไป “เจินเอ่อร์ฉันว่า …”

ในไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็หายไป เนื่องจากข่งเจินเอ่อร์อยู่ในอ้อมแขนของซูซี เธอกำลังจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของซูซีอย่างคลั่งไคล้

ฉากนี้คลุมเครือมาก

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยชะงัก ความโกรธได้เผาสมองของเธอจนหมดสิ้นแล้ว เธอถามทันทีว่า “ข่งเจินเอ่อร์เธอกำลังทำอะไรอยู่”

ข่งเจินเอ่อร์รู้สึกอัปยศอดสู ประกอบกับความอับอายที่เธอได้รับ น้ำตาในดวงตาของเธอก็ไหลออกมาในทันที

“เสี่ยวเตี๋ยปล่อยฉันเถอะนะ อย่าทำฉันเลย...” เธอพยายามปกป้องเสื้อผ้าของเธอ และร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตา

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกเหนื่อยที่จะต่อสู้ เธอจึงเตะข่งเจินเอ่อร์อย่างโหดร้าย และพูดว่า “นังสารเลวคนนี้ คราวหลังอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่าแก!”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเดินออกไปอย่างหยิ่งผยอง

ข่งเจินเอ่อร์ขดตัวอยู่บนพื้น พยายามปกปิดร่างกายของเธอ ขณะเดียวกันก็มีชายคนหนึ่งยิ้มอย่างกลุ้มกริ่มและพูดว่า “สวยขนาดนี้ เท่าไหร่เหรอ ไปกับพี่เถอะนะ”

ข่งเจินเอ่อร์กลัวมากจนร้องไห้อย่างขมขื่น เธอพยายามปัดมือสกปรกเหล่านั้นที่เอื้อมมาจับเธออย่างสุดชีวิต “ไสหัวออกไปนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ทันใดนั้นกลับมีเสื้อตัวหนึ่งเข้ามาคลุมไหล่ของเธอเพื่อปกปิดความอับอายทั้งหมดที่พบเจอ

ข่งเจินเอ่อร์เงยหน้าขึ้นมอง และนั่นคือ คุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋ว

เซี่ยเจิ้งกั๋วมองไปที่ข่งเจินเอ่อร์และพูดว่า “เธอคือเพื่อนสนิทของเสี่ยวเตี๋ยไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?”

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็จำเซี่ยเจิ้งกั๋วได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาทักทายเขาอย่างสุภาพ “ที่แท้ก็ประธานเซี่ยนั่นเอง ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วอยู่ในวัยสี่สิบปี เมื่อตอนที่เขายังหนุ่ม เขาก็เป็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่ง มิฉะนั้น หลี่ยู่หลานก็คงจะไม่สนใจเขา ตอนนี้เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ปราดเปรียว และแข็งแกร่ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีฐานะดีเท่าสี่ตระกูลมั่งคั่งแห่งเมืองเมืองไห่เฉิง แต่เขาก็ยังเป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวยคนหนึ่ง

เซี่ยเจิ้งกั๋วพูดว่า “ทุกคนฉันรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ ทุกคนต่างก็รับชมความสนุกไปแล้ว จากนี้ก็แยกย้ายกันเถอะ”

“ประธานเซี่ยพูดขนาดนี้แล้ว งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ”

จากนั้นทุกคนก็หายไป