พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 196

ตอนที่ 196 พระราชทานแต่งตั้ง

เตาเหล่าต้าเอาขนมที่ซุกไว้ในอก ออกมาให้เสี่ยวเอ้อ “รีบกิน ยังร้อนๆอยู่”

สายตาเสี่ยวเอ้อมองตรงมาที่พี่ชายตน “ว้าว ท่านพี่ พี่ไปเอาของอร่อยแบบนี้มาจากไหนมากมาย?”

“มีคนใจดีให้มา ” เตาเหล่าต้าพูดอย่างหน้าด้าน ลืมไปว่าตนไปเอามีดฟันโต๊ะเสียจนพังเพื่อแย่งมา

“พี่ต้องขอบคุณคนใจดีคนนั้นนะ ” เสี่ยวซาบซึ้งจนร้องไห้

หลีโม่เห็นสองพี่น้องตรงนั้น นางเคยเป็นมาหลายเมือง เห็นผู้คนร้องไห้กันเพื่อที่จะได้อาหารมากิน แต่ว่า ในเมืองที่รุ่งเรืองอย่างแคว้นต้าโจแห่งนี้ เพิ่งเคยพบเห็นเป็นครั้งแรก

เตาเหล่าต้าร่างกายแข็งแรงกำยำ เดิมทีสามารถไปขายแรงงานได้ เหตุใดสองพี่น้องนี้ถึงได้มีชีวิตที่น่าอนาถเช่นนี้

อีกอย่าง เตาเหล่าต้าถูกซือถูเย้นพบเห็นได้อย่างไร

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หลีโม่ก็ถามเตาเหล่าต้า “เจ้าไปรู้จักท่านอ๋องได้อย่างไร? ”

“ท่านอ๋องไหน?” เตาเหล่าต้าเอาหมั่นโถยัดใส่ตัวน้องสาว แล้วก็ถามไปด้วย

“ก็คนที่พาเจ้ามาไว้ที่ตำหนักอ๋องเหลียงไง ” หลีโม่กล่าว

เตาเหล่าต้าชะงักตาโต “อ๋อ คนนั้นเอง เช้าวันนี้มีเจ้าของร้านซาลาเปาให้ซาลาเปาข้ามา2ลูก จากนั้นก็มีคนมาโวยวาย บอกจะเก็บค่าดูแล เจ้าของร้านไม่ให้ คนพวกนั้นก็ทุบตีเจ้าของร้าน ข้าเห็นเจ้าของร้านถูกทุบตี ก็เลยจัดการคนพวกนั้น พอพวกมันหนีไป ก็มีท่านอ๋องและคนดีผ่านมา ถามคำถามข้ามากมาย แล้วข้าก็ตามเขามา”

“ถามคำถามอะไรกับเจ้า?” หลีโม่ถามอย่างสงสัย

เตาเหล่าต้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อย่างอื่นข้าจำไม่ได้ จำได้แต่ว่าข้าอยากมีข้าวสวยให้กินทุกวันมั้ย ก็บอกว่าอยากสิ มีใครไม่อยากกินข้าวสวยล่ะ? เขาบอกถ้าอยากก็ให้ตามมา ข้าก็เลยตามมาเนี่ย”

หลีโม่ถึงบางอ้อ ซือถูเย้นอยากให้มีคนรู้วรยุทธและดูแลเจ้านายมาติดตามข้า

นางมองเตาเหล่าต้า แล้วพูดว่า “ตอนนี้เจ้ากลับไปจวนกับข้า เดี๋ยวข้าจะให้เย็นเอ๋อร์จัดการดูแลน้องสาวเจ้า ต่อไปเจ้าต้องติดตามข้า ข้าจะให้เงินเดือนเจ้าเดือนละ1ตำลึงเงิน ทุกวันมีข้าวให้3มื้อ และรับรองว่ามีเนื้อกิน”

สีหน้าของเตาเหล่าต้าจริงใจขึ้นมาทันที ดูเหมือนกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน เขามองไปที่หลีโม่ “วันนึงได้กิน3มื้อ และมีเนื้อทุกมื้อหรือ? แล้วยังมีเงินเดือนด้วยหรือ? ท่านหมายถึงเงิน1เฟื้องหรือว่า1ตำลึง?”

หลีโม่หัวเราะ “เจ้ากล้าฆ่าคนมั้ย?”

เตาเหล่าต้าคิด “ข้ารับปากกับแม่ข้าไว้ ว่าข้าจะไม่ฆ่าคน แต่ข้าตีคนได้”

“ไม่ได้ให้เจ้าฆ่าคน แค่ฟังคำสั่งข้าก็พอ ต่อไปก็อยู่ในจวนคอยทำงานต่างๆให้ข้า ” หลีโม่กล่าว

“จริงหรอ?”

“จริงๆ”

เตาเหล่าต้าหันไปมองน้องสาวตนเอง เอามือมาขยี้ตา แล้วก็เดินเข้าวัดร้างไป

หลีโม่สบตากับเย็นเอ๋อร์ ทั้งคู่ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร

ทันใดนั้น เห็นเขารีบพุ่งออกมาจากข้างใน แล้วก็กอดเตาเสี่ยวเอ้อไว้ กระโดดตัวหมุน ตะโกนอย่างดีใจ ว่า “เสี่ยวเอ้อ เจ้าได้ยินแล้วใช่มั้ย ? พี่หางานทำได้แล้ว ต่อไปเจ้าจะไม่ต้องหิวแล้ว ไม่ต้องแย่งข้าวสุนัขกินแล้ว สิ่งที่ข้ารับปากแม่ไว้ ข้าทำได้แล้ว ”

พูดจบ เขาก็ปล่อยเสี่ยวเอ้อ แล้วก็นั่งลงกับพื้นร้องไห้งอแงอย่างกับเด็ก

เดิมทีซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอยากจะช่วยระบายแค้นให้กับจวนเฉิงเสี้ยง และก็ไม่อยากเอาจวนเฉิงเสี้ยงอีกครึ่งให้กับหลี่ซื่อ โดยไม่รู้ว่าเรื่องราวจะซับซ้อน ถูกนายหญิงแก่ตหวาดไป ถึงแม่จะไม่พอใจ แต่ก็ไม่เถียง

นายหญิงแก่ตำหนินาง แล้วก็โน้มตัวพูดกับอ๋องหลี่ชินว่า “รบกวนท่านอ๋องแล้ว เรื่องนี้ไม่ได้หมายความว่าจะตามเอาเรื่องอะไรหรอก เอาเป็นว่าแล้วๆกันไปเถอะ ตันชิงเสี้ยนจู่ก็เป็นคนของจวนเฉิงเสี้ยง ก็เท่ากับให้จวนเฉิงเสี้ยงนั่นแหละ”

อ๋องหลี่ชินผายมือ “นี่เป็นเรื่องในครอบครัวเจ้า ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยว”

เมื่อพูดจบ ก็หันหลังพาลูกน้องกลับไป

หลังจากรับราชโองการมาแล้ว นายหญิงแก่ให้เสี้ยเฉิงเสี้ยงพยุงตนเองกลับ เพราะไม่อยากเห็นหน้าหลีโม่และหลี่ซื่อ

หลี่โม่ไม่อยากจะมองหน้าพวกนั้น เพราะยุ่งอยู่กับการสั่งให้เตาเหล่าต้าเอาสิ่งของที่พระราชทานมาไปเก็บไว้ในคลังของลานเสี้ยจื้อ

ตอนนี้ซีเหมินเสี่ยเยวี่ยเป็นคนดูแลเรื่องภายในจวน เมื่อเห็นคนที่ไม่ใช่คนของจวนเฉิงเสี้ยง ก็เลยพูดกับหลีโม่ว่า “คนคนนี้เป็นใคร เป็นคนที่มีในรายชื่ออยู่ในจวนมั้ย? ถ้าไม่ใช่ จวนเฉิงเสี้ยงก็จะไม่จ่ายเงินเดือนให้”

หลีโม่มองไปที่ใบหน้าที่บวมแดงของนาง รอยแผลเริ่มมีน้ำหนองซึมออกมา แต่ก็ยังทาแป้งทับใส่รอยแผลอีก “ไม่ต้องหรอก เขาเป็นแค่คนในลานเสี้ยจื้อของข้า ไม่ใช่คนของจวนเฉิงเสี้ยง”

“เช่นนั้นเขาก็อยู่ในจวนเฉิงเสี้ยง? เพราะลานเสี้ยจื้อก็เป็นของจวนเฉิงเสี้ยง ถ้าไม่ใช่คนของจวนนี้ ก็จะพักอยู่ในจวนนี้ไม่ได้ ” ซีเหมินเสี่ยเยวี่ยพูดอย่างเสียงแข็ง

หลี่โม่กอดแท่งหยกสารพัดนึกที่เพิ่งได้รับพระราชทานคู่หนึ่งไว้ แล้วก็หันหลังมองไปที่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย “ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะเอาเวลาไปสนใจเรื่องที่อูหยินรองตรพกูลซีเหมินจะหาเรื่องมาให้เจ้า ไม่ใช่มัวมาหาเรื่องกับข้า และยังเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอีก”

“เจ้าพูดบ้าอะไร?” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเริ่มขาดความมั่นใจ มันก็จริง เพราะนางกลัวว่าเหลียงซื่อจะมาหาเรื่องโดยตลอด เพราะว่า เรื่องของเมียน้อย ถ้าคนมีสมองก็จะรู้ดี ว่ามันจะเป็นอย่างไร

หลี่โม่ยิ้มเย็น “ใช่เรื่องไร้สาระไหมล่ะ? ฮูหยินเสี่ยวเยวี่ยนั้นรู้อยู่แก่ใจ ได้ยินมาว่า เหลียงซื่อกลับไปยังจวนโก๋กงตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าตอนนี้ ที่นั่นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง”