พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 งานแต่งถูกล้มเลิก

หยีไม่เข้าใจ แล้วรู้อีกแล้วฮองเฮากำลังเสด็จมา จึงพูดขึ้นว่า “หม่อมฉันขอลานะเพคะ”

“ไปเถอะ”ไทฮองไทเฮาโบกมือ ให้นางไปได้

หลังจากที่หยีเฟยเดินออกมา ไทฮองไทเฮาก็ได้แต่พูดอย่างผิดหวัง “เจ้าว่าเสี้ยหลีโม่คนนี้ มีดีตรงไหนกันแน่ถึงต้องให้บรรพบุรุษมองคาดหวังนางสูงขนาดนั้น？อายเจียแค่รู้สึกว่านางไม่เหมือนใคร ดูท่าวันนี้ นางแค่อยากจะจับเย้นเอ๋อร์ไว้เป็นที่พึ่งของนาง”

ซุนกงกงหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า “ไทฮองไทเฮา หูอวนสีคนนี้เอาแต่หลบรัชทายาท ครั้งนี้เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนเข้าออกมา แล้วก็ทำให้เป็นเรื่องอื้อฉาวขนาดนี้ ท่านว่า ใครเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังกัน？”

“เจ้ากำลังจะบอกว่านี่เป็นแผนการที่นางวางไว้อย่างนั้นรึ？”ไทฮองไทเฮาถาม

ซุนกงกงพูด “คาดเดาได้ไม่ยากเลย”

ไทฮองไทเฮาคิดเพียงชั่วครู่ “หากเป็นฝีมือของนาง ก็ยังถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว ทำให้อายเจียหาข้ออ้างได้”

“ความจริงแล้วเรื่องที่นางอยากจะทำก็คือการให้ท่านหาข้ออ้างนี้ได้ การสั่งพระราชโองการยังไงก็ต้องเป็นท่านทำเองอยู่แล้วใช่ใช้หรือ？ฮองเฮาเหนียงๆ ได้รับการพระราชทานงานมงคลสมรสแล้ว จะล้มเลิกงานมงคลนี้ ยังต้องรอท่านเป็นคนลงมือเอง เสี้ยหลีโม่ได้สร้างบันได้ให้ท่านแล้ว ท่านเดินลงมาก็เพียงพอแล้ว”

ไทฮองไทเฮาพยักหน้า “อืม รอฟังว่าฮองเฮาจะว่าอย่างไรดีกว่า จวนเฉิงเสี้ยงเป็นเนื้อก้อนใหญ่ขนาดนี้ นางกำลังจะเอาเข้าปาก ต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่”

“ใช่แล้ว ทุกวันนี้เฉิงเสี้ยงเสี้ยถูกท่านอ๋องกดไว้ แต่มีพวกเยอะ ไม่อยากปล่อยปง่ายๆ ยังมีประโยชน์”

ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่ ก็ได้ยินด้านนอกตะโกนเข้ามาว่าฮองเฮามา

ไทฮองไทเฮาไม่รอให้นางคุกเข่าทำความเคารพ ก็เปิดประเด็นทันที“ดูสิว่าเจ้าหาผู้หญิงยังไงให้รัชทายาท？กล้าทำตัวโหวกเหวกโวยวายทำร้ายผู้อื่นขนาดนี้ อายเจียกำลังจะตกลงให้มีพระราชโองการงานมงคลนี้ กลับทำเรื่องเสื่อมเสีย เจ้าลองสอนข้าหน่อยสิว่าอายเจีย ควรให้มีพระโองการลงไปหรือไม่？”

ฮองเฮาคิดมาก่อนหน้านี้แล้วว่าไทฮองไทเฮาต้องอารมณ์ไม่ดี กลับไม่คิดว่าจะโมโหหนักขนาดนี้ จึงไม่มความคิดเห็นอะไร ถอนหายใจเบาๆ “ท่านแม่ได้โปรดลงโทษข้าเถิด หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่านางจะเป็นคนเช่นนี้”

“เจ้าดูเอาเองแล้วกันว่าเจ้าจะทำอย่างไร ราชโองของเจ้าออกมาแล้ว หากอายเจียจะล้มเลิก ก็จะเป็นการไม่เคารพฮองเฮาอย่างเจ้า”

ฮองเฮาคิดเพียงครู่หนึ่ง “ท่านแม่น่าจะรู้ ว่าเรื่องราวไม่น่าเป็นจริงทั้งหมด ไม่อย่างนั้นให้หม่อมฉันลองไปหาข้อเท็จจริงดู？”

ไทฮองไทเฮารู้ว่านางยังไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ นางจึงไม่รีบร้อน เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว และมีคนตั้งใจวางแผนไว้ จะทำให้แผนการล่มไม่ได้

“เจ้าไปตรวจสอบให้ชัดเจน หากนางทำผิดจริง นางได้ทำร้ายร่างกายคนอื่นในที่สาธารณะจริง ก็ให้ทางสถานีเป็นคนจัดการตามสมควร”ไทฮองไทเฮาพูดอย่างเด็ดขาด

ฮองเฮาทำได้เพียงแค่รับคำ “เพคะ หม่อมฉันจะไปถามหาข้อเท็จจริงที่จิงเจ้าหยิ่นจากใต้เท้าเหลียง”

หลังจากที่ฮองเฮาเดินออกไป ไม่ได้ไปจิงเจ้าหยิ่น นางรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นจุงไม่ต้องถามหา ตามหลักนิสัยของเสี้ยโล่เยว่แล้ว นางทำเรื่องอย่างนี้ได้จริงๆ

ทางด้านหูฮวนซีสิ มีน่าความสงสัยอยู่บ้าง เดิมทีท่านราชครูได้ไปสู่ขอหลายครั้ง ตระกูลหูบอกปัดแล้วปัดอีก โดยเฉพาะหูฮวนซีคนนั้นยิ่งหลบจนไม่เห็นหน้า มาวันนี้กลับเป็นคนเอ่ยปากชวนก่อน แล้วก็ทำเกิดเรื่องใหญ่โต ทำให้คนสงสัยอยู่ไม่น้อย

ฮองเฮาคิดทบทวน แล้วจึงสั่งให้คนไปตามหยางมาม่ากับพานดานมาถามเรื่องความเคลื่อนไหวของหลีโม่

หยางมาม่าได้บอกบอกฮองเฮาไปตามตรง ตอนนี้เสี้ยหลีโม่กำลังหลบซ่อนตัวอยู่ เพราะคาดการณ์ไว้ว่าเรื่องโรคระบาดนี้ต้องทำให้นางเดือดร้อน เพราะฉะนั้นนางจึงไปหลบซ่อนตัวก่อน

ฮองเฮาไม่เชื่อใจหยางมาม่า จึงถามพานดานอีกครั้ง

พานดานพูด “เป็นไปตามที่หยางมาม่าพูดเพคะ เสี้ยหลีโม่หนีออกไปจากจวนเฉิงเสี้ยงจริงๆ ไปหลบซ่อนอยู่ที่บ้านของตระกูลเฉิน ตามที่หม่อมฉันไปสืบมา นางไม่ได้ไปมาหาสู่กับตระกูลหูเพคะ”

ฮองเฮาขานรับอืม แล้วจึงหันไปถามหยางมาม่า “เสี้ยหลีโม่กับเสี้ยโล่เยว่ไม่เหมือนกับพี่น้องคู่อื่น แต่ช่วงนี้ก็ไม่ได้ยินว่าท่านสองทะเลาะอะไรกัน เจ้าอยู่ในจวนรู้เรื่องอะไรอีกไหม？”

หยางมาม่านำเรื่องที่หลานยู่กับเสี้ยโล่เยว่ร่วมมือกันทำร้ายกุ้ยหยวนพูดออกไปหมด ตั้งใจปิดบังเรื่องที่เย้นเอ๋อร์ถูกขายไปที่จุ้ยเยว่โหลว พานดานก็ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะฉะนั้น คำพูดของหยางมาม่าจุดนี้ไม่ได้ทำให้ฮองเฮาสงสัยอะไร

“หากไม่มีประโยชน์ล่ะ？”เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูด

นายหญิงแก่คิดเพียงชั่วครู่ “เจ้าไปบอกให้จิ้นโก๋กงถ่วงเวลาสักสองวัน หากตกลงกันไม่ลงตัว ค่อยคิดกันอีกที”

“ท่านแม่จะ？”เฉิงเสี้ยงเสี้ยรีบร้อนตาดเดาความคิดนาง

นายหญิงแก่มองหน้าเขา “หากเสี้ยโล่เยว่แต่งกับรัชทายาทไม่ได้ ทางด้านราชครูเจ้าตามไปก็ไม่มีประโยชน์ เก็บความลับหน่อยไว้ก็ดี เก็บไว้ในมือ ถึงเวลานั้นไปพูดกับกุ้ยไท่เฟย ก็พูดง่าย”

นำความลับของราชครูไป จะทำให้กุ้ยไท่เฟยมองอีกอย่างหนึ่ง แต่ว่า เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดว่าหากทางด้านรัชทายาทยังพอมีความหวัง เขาก็อยากจะคว้าไว้

ซุ่ยยู่กูกู่ถามขึ้น “ถ้าอย่างนั้นจะไปเยี่ยมคุณหนูรองหน่อยไหมเจ้าคะ？”

“ถึงเรื่องงานมงคลนี้จะเสียการไม่มากกว่าครึ่ง แต่ยังไม่เสียไปหมดซะทีเดียว ต้องไปดูนางหน่อย”นายหญิงแก่คิดชั่วครู่ มองเฉิงเสี้ยงเสี้ยพลางพูดขึ้นว่า“เจ้าไปดูด้วยตัวเองสักครั้ง ไปเตือนนางด้วยว่า อยู่ในคุกห้ามสร้างเรื่อง”

“ไม่รู้ว่าการที่บังคับนางไปขอโทษยังมีประโยชน์อะไรอยู่ไหม？”ซุ่ยยู่กูกู่ถามขึ้น

เฉิงเสี้ยงเสี้ยส่ายหัว “ไม่มีประโยชน์หรอก คดีถูกตัดสินลงมาแล้ว ก็ต้องรับโทษ ถึงจะไปขอโทษก็ไม่มีประโยชน์อะไร ระหว่างที่เจรจาก็ให้โอกาสนางไปแล้ว”

“ไร้ประโยชน์จริงๆ ！”นายท่านแก่สบถขึ้น

เฉิงเสี้ยงเสี้ยไปเยี่ยมเสี้ยโล่เยว่ในคุก เสี้ยโล่เยว่ร้องไห้ฟูมฟายเป็นการใหญ่ ร้องกระวนกระวาย ให้เฉิงเสี้ยงเสี้ยพานางออกไป

เสี้ยเซียงพูดอย่างเย้ยหยัน “ตอนนี้ในวังโกรธหนัก ตำแหน่งพระชายาของเจ้าจะยังรักษาได้อยู่ไม่ไม่มีใครพูดได้ เจ้าสร้างเรื่องเถอะ สร้างเรื่องต่อสิ อย่างว่าแต่สิบวันเลย ถึงจะเป็นสิบเดือนเจ้าก็ออกไปไม่ได้”

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านโปรดเชื่อลูกเถิด หูฮวนซีนางทำร้ายร่างกายลูกจริงๆ ท่านดูสิ รอยแผลตามร่างกายลูกถูกนางทำร้ายทั้งนั้น”เสี้ยโล่เยว่พูดไปร้องไห้ไป