พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 355

ตอนที่ 355 มอบรางวัลแก่พวกเจ้า

หลีโม่มองพิจารณานาง เห็นใบหน้าของนางสงบเยือกเย็น ไม่เห็นความทุกข์ใจและวิตกกังวลของสตรีเลยแม้แต่น้อย จึงทำให้หลีโม่แปลกใจยิ่งนัก

นางมีความอดทนมากพอ หรือว่านางไม่เป็นห่วงอี้เอ๋อร์เลย

อีกอย่างคิดไม่ถึงว่านางจะไปหาองค์รัชทายาทด้วยตัวเอง นางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา จะไปหาองค์รัชทายาทได้อย่างไร

หลีโม่พูดขึ้นมาว่า “ฮูหยิน ท่านอยู่ที่นี่เถอะ พวกเราไปหาก็พอแล้ว”

ฮูหยินมองพวกเขาครู่หนึ่ง สุดท้ายสายตาของนางก็ตกอยู่ที่ใบหน้าของอ๋องเหลียง “ท่านคืออ๋องเหลียงใช่หรือไม่?”

อ๋องเหลียงพยักหน้าตอบไปว่า “ใช่แล้วฮูหยิน”

“เพคะ พวกท่านไปเถอะ พานางกลับมาหาข้า” มารดาของอี้เอ๋อร์กล่าว นางไม่พูดยืนยันเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

อ๋องเหลียงโค้งตัวตอบรับ

ทั้งสามคนออกจากประตูไปทันที และพาองครักษ์ของตำหนักองค์หญิงกับเตาเหล่าต้าไปด้วย

เพราะรู้ว่าองค์รัชทายาทอยู่ที่ร้านชานหลานฟาง ดังนั้นทั้งสามจึงตรงไปที่ร้านชานหลานฟาง ตอนที่ไปถึงร้านชานหลานฟาง ก็พบว่าองค์รัชทายาทออกไปตั้งนานแล้ว

ดังนั้นทั้งสามคนจึงแบ่งหน้าที่กัน อ๋องเหลียงเข้าวัง ส่วนหลีโม่พาคนเข้าไปตามหาในร้านน้ำชาในเมืองนี้ ส่วนเซียวโธ่ก็พาคนไปตามหาที่ถนนต้ง แถวนั้นมีหอนางโลมอยู่เป็นจำนวนมาก

และแน่นอนว่าทั้งสามคนไม่รู้ว่าหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว แม่ของอี้เอ๋อร์ก็ออกไปทันทีหลังจากนั้น

หลังจากนางออกไปแล้ว ก็เดินไปหาขอทานผู้หนึ่งบนถนน พูดกับขอทานผู้นั้นครู่หนึ่ง ขอทานผู้นั้นก็ออกไปทันที

อ๋องเหลียงไปที่ตำหนักต้ง คนของตำหนักต้งบอกว่าองค์รัชทายาทยังไม่กลับมา และไปที่ตำหนักของฮองเฮาก็ไม่เจอเขามาที่นี่เหมือนกัน

อ๋องเหลียงร้อนใจยิ่งนัก องค์รัชทายาทพาตัวอีเอ๋อร์ไป แต่วันนี้พวกเขาไปหาองค์รัชทายาทที่ร้านชานหลานฟาง จึงทำให้เขาระแวดระวังตัวแล้ว ด้วยนิสัยโหดเหี้ยมของเขา อี้เอ๋อร์จะต้องมีอันตรายแน่นอน

เซียวโธ่พาคนไปที่ตามหาที่หอนางโลมหลายแห่ง แต่ก็ไม่เจอเขา

หลีโม่ตามหาในร้านน้ำชาที่อยู่ตามถนนทุกๆ ร้าน แต่ก็ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง กลับเห็นขอทานบนถนนเดินไปเดินมา นางรู้สึกว่ามันแปลกๆ แม้แต่ก่อนจะเห็นขอทานอยู่บนถนนเป็นจำนวนมาก แต่ส่วนมากก็จะขอทานอยู่กับที่ มีส่วนน้อยที่เดินไปเดินมา

เซียวโธ่และพวก ในเวลาปกติจะจับตาดูองค์รัชทายาทน้อยครั้งมาก แต่จะจับตาดูพวกเหลียงไถ้ฝู้เป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นสถานที่ที่องค์ทายาทไปบ่อยๆ พวกเขาส่วนใหญ่ก็ไม่รู้เลย

หากจะบอกว่าเมื่อก่อนเหลียงไถ้ฝู้จะไปที่ไหน เซียวโธ่ก็สามารถบอกได้ในทันที เขารับผิดชอบเฝ้าดูชีวิตประจำวันของเหลียงไถ้ฝู้

ไม่มีทางใดอื่น ได้แต่ค้นหาอย่างไม่มีหลักการเช่นนี้

ขอทานเหล่านี้ทำให้หลีโม่ย้อนคิดกลับไป องค์รัชทายาทใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงบ่อยมาก อีกทั้งจะมีขบวนองครักษ์มากมายเมื่อเขาออกมาจากประตูอย่างยิ่งใหญ่ มีคนมากมายที่เจอเขา หากจะบอกว่าใช้ความสามารถของเหล่าขอทานพวกนั้น ไม่แน่อาจจะหาตัวเขาเจอก้เป็นได้

ดังนั้นหลีโม่จึงให้เตาเหล่าต้าไปหาขอทานผู้หนึ่ง ให้เขากระจายคนออกไปตามหาโดยมีค่าตอบแทนให้

ตอนที่อ๋องเหลียงกับเซียวโธ่ไปหาองค์รัชทายาท จริงๆ แล้วก็เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

เดิมทีองค์รัชทายาทเพียงคิดจะล้อเล่นกับอี้เอ๋อร์เล็กน้อยเท่านั้น แต่เห็นอ๋องเหลียงราวกับยกทัพมาคาดโทษเขาถึงในร้านชานหลานฟาง เขาจึงเปลี่ยนความคิดที่อยู่ในใจของเขาเป็นจริงจังขึ้นมา

ดังนั้นหลังจากอ๋องเหลียงกับเซียวโธ่ออกไป เขาจึงรีบสั่งให้คนนำตัวอี้เอ๋อร์ไปขังไว้ในอารามแห่งหนึ่ง และเขาเองก็เดินทางออกจากเมืองทันที

เขานึกถึงวันที่อยู่ในตำหนักองค์หญิง เพราะเซียวโธ่เขาจึงติดร่างแหจนถูกอ๋องอานชินตบ เจ้าเคยเข้าวังไปฟ้องฮองเฮา แต่ฮองเฮาไม่เพียงไม่ช่วยเหลือเขา ทั้งยังตำหนิเขาอีก จึงทำให้เขาโมโหยิ่งนัก

เมื่อเห็นเซียวโธ่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเด็กสาวผู้นั้นมาก เขาจึงคิดจะถือโอกาสนี้โจมตีพวกเขา มีหรือจะยอมปล่อยไปง่ายๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าคนไร้ประโยชน์ผู้นั้นจะพอใจเด็กสาวผู้นี้ด้วย เขาจะยอมปล่อยนางไปได้อย่างไร? เขาไม่ได้เห็นคนไร้ประโยชน์ผู้นั้นเป็นประสาทมานานแล้ว

อารามแห่งนี้เป็นเสด็จแม่บริจาคเงินสร้าง เพื่อถวายให้แก่พระโพธิสัตว์ ไม่ใช่ของพระราชวัง แต่ก็สร้างมาเพื่อวังหลังเท่านั้น มีเพียงฮองเฮาและเหล่าสนมที่สามารถเข้าไปได้

เอ๋อร์จ้องไปที่หน้าองค์รัชทายาท “เจ้าใช่น้องชายของพี่ใหญ่จริงหรือไม่? ทำไมถึงจับข้ามาที่นี่? แล้วพวกเขาก็ยังเรียกเจ้าว่าฝ่าบาทอีกด้วย เจ้าเป็นใครกันแน่?”

องค์รัชทายาทหัวเราะออกมา เหมือนกับได้ฟังเรื่องแปลกประหลาดในใต้หล้านี้ “คนไร้ประโยชน์ผู้นั้นบอกว่าอยากแต่งเจ้าเป็นภรรยา เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าเขาเป็นใคร ช่างน่าขำนัก”

อี้เอ๋อร์ตะลึงงัน “ใครจะแต่งงานกับข้า?”

องค์รัชทายาทหยุดหัวเราะ แล้วมองไปที่นาง “เจ้าไม่รู้งั้นหรือ? คนไร้ประโยชน์นั่นไปบอกเสด็จแม่ว่าอยากจะแต่งงานกับเจ้าที่ฐานะต่ำต้อยในตลาด แต่กลับถูกเสด็จแม่ด่ากลับไปทันที ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่ไปหาเจ้าอีก ใช่หรือไม่? คนไร้ประโยชน์เช่นนั้น จะใช้ประโยชน์อะไรได้?”

อี้เอ๋อร์โมโหยิ่งนัก กำหมัดแน่นพูดด้วยความจริงจังว่า “ห้ามพูดถึงพี่ต้าโถวเช่นนี้ เจ้ารีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นแม่ข้าต้องตามหาข้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็น่าเวทนาแล้ว”

องค์รัชทายาทหัวเราะออกมาเสียงดัง “แม่เจ้างั้นหรือ? เช่นนั้นข้าก็อยากจะเห็นนักว่าแม่เจ้าจะร้ายกาจเพียงใด จะทำให้ข้าน่าเวทนาเช่นไร”

อี้เอ๋อร์มองเขาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา “ทำไมเจ้าเลวขนาดนี้ เจ้ากับพี่ต้าโถวไม่ใช่พี่น้องกัน เจ้ากับเขาไม่เหมือนกันสักนิด มิน่าล่ะเขาไม่เคยพูดถึงเจ้าต่อหน้าข้าเลย”

องค์รัชทายาทแค่นเสียงเย็นชา คนไร้ประโยชน์นั่นไม่ใช่พี่ชายของข้า เขาเป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคนของตระกูลซือถูด้วยซ้ำ เจ้าไม่รู้งั้นหรือ? ไม่มีใครสนใจคนไร้ประโยชน์ผู้นี้ เสด็จแม่ก็ไม่สนใจ ข้าก็ไม่สนใจ ทุกคนล้วนเห็นเขาเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์เท่านั้น“

เมื่ออี้เอ๋อร์ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกเจ็บปวดแทนอ๋องเหลียงยิ่งนัก มิน่าล่ะเมื่อก่อนเขาดูไม่มีความสุขเลย ที่แท้ก็ไม่มีใครชอบเขานี่เอง

“พวกเจ้าไม่สนใจ แต่ข้าสน ข้าไม่มีทางให้พวกเจ้ามารังแกเขาแน่นอน” อี้เอ๋อร์พูดด้วยความโกรธ

เดิมทีองค์รัชทายาทอยากจะเล่นสนุกกับอี้เอ๋อร์สักหน่อย แต่เห็นนางแล้วก็หมดอารมณ์ ไม่มีความท้าทายแม้แต่น้อย จึงลุกขึ้นมาแล้วพูดกับลูกสมุนสองคนนั้นว่า “รางวัลของพวกเจ้า”

วันนี้อี๋เฟยมาจุดธูปบูชาที่นี่ ไปเกี้ยวพาราสีอี๋เฟยดีกว่ามาเสียเวลาอยู่กับเด็กสาวคนนี้

ลูกสมุนสองคนนั้นมองใบหน้าของนางที่ผิวเนียนละเอียด ยกมือคำนับพร้อมกล่าวขอบคุณรัชทายาท “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ประตูห้องเก็บฟืนถูกปิดลง อี้เอ๋อร์ลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว สายตาของนางเพิ่งจะมีความหวาดกลัวขึ้นมา “พวกเจ้าอย่าเข้ามานะ พวกเจ้าอย่าเข้ามา”

ลูกสมุนที่ตัวสูงแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “แม่นางน้อย วางใจเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บน้อยที่สุด”