พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 403

ตอนที่ 403 อ๋องเย่

ซุนกงกงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันดูแลท่านอ๋องและองค์หญิงมาจนเติบใหญ่ หม่อมฉันยังจำเมื่อครั้งองค์ชายยังอายุได้ห้าปี ในตำหนักของไทเฮากล่าวว่าอยากปัสสาวะได้พุ่งไกลกว่าหม่อมฉันและไม่ว่าผู้ใดก็ตาม”

ซือถูเย้นสำลักจนไอ ปั้นสีหน้าแก้เก้อ “เรื่องนี้มันก็ผ่านมานานแล้วและข้าคิดว่ากงกงจำผิดมาตลอด ที่กงกงพูดถึงคือท่านพี่สาม เขาค่อนข้างขยันทำเรื่องเหล่านี้อยู่บ้าง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามอย่าไปพูดถึงเลย ข้าเพียงอยากถามเจ้าว่ายินดีที่จะทำเรื่องบางเรื่องเพื่อองค์หญิงหรือไม่? ”

ซุนกงกงพยักหน้า “หม่อมฉันยินดีไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม”

ซือถูเย้นกล่าว “เช่นนั้นก็ตกลง ” เขาก้าวเข้าไปหา กระซิบข้างหูซุนกงกง ซุนกงกงเผยสีหน้าตกใจ

“องค์ชายจะวางแผนเช่นนี้จริงหรือ? ”

“ถูกต้องแล้ว” ซือถูเย้นตอบ “เจ้าวางใจเถอะ หากเสด็จแม่จับได้ข้าจะรับแทนเจ้าเอง”

“หม่อมฉันไม่กลัว” ซุนกงกงเผยยิ้ม “หม่อมฉันอายุมากแล้ว ไม่สนใจสิ่งใดแล้ว”

ซือถูเย้นกล่าว “ถ้าเช่นนั้นข้าขอขอบคุณกงกงแทนองค์หญิง”

ซือถูเย้นก้าวออกไปได้สองก้าว ซุนกงกงพูดตามหลังเขาไป “องค์ชาย หม่อมฉันจำได้ท่าเป็นท่าน มิใช่อ๋องหลี่ชิน”

ซือถูเย้นถึงกับเซ รีบจ้ำเดินจากไปทันที

หลังจากออกมาจากตำหนัก ซือถูเย้นก็ออกคำสั่งกับจื่นเฉิง “เจ้าจงสั่งให้คนติดตามดูเหลียงสู้หลิน ดูว่าเขาไปที่ใด”

“พ่ะย่ะค่ะ” จื่นเฉิงรับสั่ง

วันนี้หลีโม่อารมณ์ดีอย่างมาก นางไปพบหูฮวนซีแต่ซือถูเย้นไม่รู้ วนตามหาไปทั่วตำหนักอ๋องเหลียงและตำหนักขององค์หญิงก็ไม่เจอตัวนาง องครักษ์จินมาเห็นเกิดเห็นใจจึงกล่าวออกไป “องค์ชายหาพระชายาอยู่ใช่หรือไม่เพคะ? นางไปที่ตระกูลหู”

ซือถูเย้นตอบด้วยอารมณ์คุกรุ่น “เจ้าไปรีบพูดเล่า”

“องค์ชายมิได้เอ่ยถาม” องครักษ์จินตอบอย่างใสซื่อ

“เหตุใดนางจึงไปที่ตระกูลหู? ” ซือถูเย้นไม่โต้เถียงเขาให้มากความ

“หม่อมฉันมิอาจทราบได้”

ซือถูเย้นคิดอยู่สักพักก่อนมุ่งไปยังที่ตระกูลหู

เพิ่งก้าวเข้าไปถึงหน้าประตูตระกูลหูก็พบหลีโม่ก้าวออกมา เขาดุทันที “คราวหลังหากเจ้าไปที่ใดบอกข้าเสียหน่อยได้หรือไม่ มีเรื่องด่วนจะมาพบเจ้าก็ไปหาไม่พบ เจ้าทำข้าร้อนรนจนจะตายอยู่แล้ว”

“มีเรื่องอันใดหรอกหรือ? ” หลีโม่เห็นเขาร้อนรนจนนั่งไม่ติดจึงถามออกไป

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องด้วย ขึ้นรถม้าเสียก่อนข้าจะบอกเจ้า” ซือถูเย้นดึงนางขึ้นรถม้าทันทีไม่กล่าวความมากมาย

หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว เขาบอกคำกำหนดการของฮองไทเฮาให้นางทราบ หลีโม่ได้ฟังแล้วจึงกล่าว “เป็นเรื่องที่ดีนี่นา นี่เป็นเรื่องด่วนหรือ? ”

“อื้อ นี่เป็นเรื่องด่วน ด่วนมากเสียด้วย” ในใจลึกๆ ของ ซือถูเย้นเถียงสะท้อนคำขึ้นมามากมาย บอกว่าเขาคิดถึงนางไม่ได้หรือ? คำเช่นนี้จะบอกออกไปไม่ได้ หากพูดไปละก็หมาป่าก็คงกระโดดขึ้นไปบนฟ้าได้ไปแล้ว

“เรื่องนี้มิใช่เรื่องด่วนอะไร กลับไปค่อยคุยกันก็ได้นี่นา” หลีโม่กล่าว

“เจ้ามาหาหูฮวนซีทำไมหรือ? ” ซือถูเย้นถาม

หลีโม่มองเขา “มาถามเรื่องบางเรื่อง”

“ถามว่าอย่างไร? ”

“เรื่องนี้ควรถามไถ่เสียนานแล้ว แต่ก็โดนเรื่องอื่นเข้ามาแทรกอยู่เสมอ บัดนี้นับว่าควรมาถามความคืบหน้า ข้าจึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้” หลีโม่จ้องมองเขาไม่วางตา

ซือถูเย้นถูกนางจ้องมองทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง “เรื่องใดกัน? ”

“เจ้ายังจำตอนที่เราแต่งงานกับได้หรือไม่? เรื่องที่ข้าถูจับตัวไป”

สีหน้าซือถูเย้นเปลี่ยนไปครู่หนึ่งก่อนกลับมาเป็นปกติ “เรื่องนี้หรือ? ข้าจำได้อยู่แล้ว ครานั้นข้าร้อนใจเกือบตาย”

“เรื่องนั้นข้าก็ไม่แน่ใจ ตอนเด็กเขาเคยขโมยของของข้าไป เขามีสหายมากมายและเขาก็ดีกับสหายของเขาเช่นกัน”

“ที่ข้ากล่าวคือเป็นพี่น้องลำดับที่เท่าใด? เขาดีกับเจ้าที่สุดหรือไม่? ” หลีโม่อดกลั้น แต่น้ำเสียงที่พูดออกมาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

ซือถูเย้นยืดตัวขึ้น “พูดถึงพี่น้องข้า นี่ก็ถือว่ามีสำนักศิษย์พี่ศิษย์น้องมากมาย ไม่ขาดแคลนยอดฝีมือเลยในแต่ละแคว้น ได้ยินว่าผู้นำยุทธพบก็เป็นศิษย์พี่น้องของเขาเช่นกัน แต่หากเป็นพี่น้องของข้าผู้นี้ ไม่ได้สลักสำคัญแต่อย่างใด”

หลีโม่กรอกตา ข้าจะโกรธไม่ได้ ห้ามโกรธ หากโกรธขึ้นมาจะต้องอารมณ์จะต้องระเบิดเป็นแน่

“เจ้าสั่งให้เขาจับข้าหนีใช่หรือไม่? เจ้าให้เขาลักข้าเข้าไปในบ่อโคลนใช่หรือไม่? ” หลีโม่ถามด้วยอารมณ์มาคุ

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร………” ซือถูเย้นทำท่าราวกับว่าถูกใส่ความ หลีโม่พูดขึ้นเสียงเย็น “หากพูดความจริงข้าจะอภัยให้ แต่ถ้าเจ้ากล้าทำไม่กล้ารับล่ะก็ ข้าจะกลับตำหนักท่านแม่ของข้าประเดี๋ยวนี้”

ซือถูเย้นก้มหัวลงยอมแพ้ “ใช่ ใช่แล้ว ข้าสั่งเอง แต่ว่า…” เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตาฉายแววจริงจัง “แต่ข้าทำผิดหรือ? ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าเจ้าสาวในเกี้ยวเป็นเจ้า หรือว่าเจ้ายินยอมให้ข้าแต่งงานกับหญิงอื่น? เจ้าเห็นด้วยหรือ? ”

หลีโม่เห็นว่าเขายอมรับแล้ว เดิมทีเขาคิดสารพัดวิธีที่จะเอาคืนเขา แต่เมื่อได้ยินเขาแก้ตัว คำแก้ตัวนั้นถือว่ามีเหตุมีผลทีเดียว นี่มัน….

“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น….”

“แล้วเจ้าหมายความว่าอย่างไร? หากในเกี้ยวไม่ใช่เจ้า เป็นหญิงอื่น เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร? จะยอมแต่งเข้าเรือนหอกับนางไปตามฟ้าตามดินหรือว่าจะโยนนางไว้ในห้องสุขาเล่า? เจ้าว่ามาสิ” ซือถูเย้นกลับมาทำท่าทางเคร่งขรึม ขึ้นเสียงเข้ม

“นี่….”

“ไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ รีบว่ามาเสีย”

หลีโม่กลุ้มใจ นางตกอยู่ในสถานการณ์ถูกกระทำเสียแล้ว

“เจ้าว่ามาสิ พูดเลย” ซือถูเย้นไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆ กดดันด้วยการถามนางย้ำๆ “ตอนนั้นข้าทำเพื่อเจ้า รู้ดีว่านั่นเป็นงานแต่งที่ผู้หลักผู้ใหญ่จัดเตรียมให้ ข้าก็ยังกล้าต่อรองเชียวนะ นำเจ้าสาวที่ตระเตรียมนั้นโยนออกไป แต่หญิงผู้นั้นกลับเป็นเจ้า เจ้ากล้าหรือ? กล้าติเตียนข้าหรือ? เพียงข้าแค่อยากจะแต่งงานกับเจ้าเท่านั้น เจ้ายังโกรธตีโพยตีพายโทษข้ารึ เจ้าจะทำให้ข้าเจ็บปวดหรือ? ”

หลีโม่แหวกม่าน “อาลู่ ทางข้างหน้าช้าไปหน่อยนะ ข้ามีเรื่องต้องจัดการ”

อาลู่ราชรถม้าพูดพึมพำ “ช้าอะไรกัน ทะเลาะกันก่อนสิ ยังไม่ได้ตีกันสักตั้งเลยนะ”