พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 456

ตอนที่ 456 เจ้าทำได้อย่างไร

หลีโม่ถอนหายใจในใจ นั่นเป็นผู้หญิงที่ถูกต้องตามกฎหมายของเจ้านะ ไม่อยากพบผู้หญิงของตนเอง แต่กลับคิดถึงผู้หญิงที่ไม่ใช่ของตนเองแล้ว

ผู้ชายในโลกนี้แย่แบบนี้เหมือนกันหมดเลยหรือ?

ฮ่องเต้ยังไม่อยากจบบทสนทนา ก็ถามต่ออีก “ข้าได้ยินว่า อ๋องอานชินกับแม่เจ้าไปมาหาสู่กันบ่อยหรือ?”

หลีโม่ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ต้องการอะไร แต่ถามแบบนี้ทำให้กังวลมาก “เอ่อ หม่อมฉันไม่ได้กลับบ้านไปนานแล้ว เลยไม่ทราบว่าพวกเขาทั้งสองเป็นดั่งเช่นฮ่องเต้กล่าวหรือไม่”

ไม่ปฏิเสธ ไม่ยอมรับ มันคลุมเครือ

ฮ่องเต้ค่อยๆยิ้ม “หลีโม่ เจ้ากลัวข้าไหม?”

ก็กลัวอยู่ ท่านเป็นถึงคนชี้เป็นชี้ตาย ท่านเป็นฮ่องเต้

แต่หลีโม่ไม่พูดเช่นนั้นหรอก แต่ก็พูดอย่างตะลึงว่า “ทำไมฮ่องเต้ถึงได้ถามเช่นนี้? ท่านเป็นพี่ชายของท่านอ๋อง เป็นคนตระกูลเดียวกัน คนบ้านเดียวกันมีแต่จะสนิทสนม ไม่ใช่เกรงกลัวกัน”

“คนบ้านเดียวกัน? ” ฮ่องเต้ก็บ่นพึมพำคำนั้น แล้วก็เงยหน้ามองหลีโม่ “ถ้าอ๋องอานชินอยากจะแต่งกับแม่เจ้าละก็ การนับญาติก็จะมั่วหมด”

หลีโม่ไม่รู้จะพูดอะไรดี แล้วท่านแต่งกับแม่เจ้า การนับญาติจะไม่มั่วหรือ?

หลีโม่พูดไม่ออก ได้แต่พูดเบาๆว่า “นั่นเป็นเรื่องของพวกเขาสองคน พวกเราไปก้าวก่ายก็จะไม่เหมาะ ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ ท่านแม่ข้าเคยบอกว่าอยู่คนเดียวดีสุด ดูเหมือนว่านางก็คงไม่อยากจะมีชายคนใหม่แล้ว”

“แต่ว่าผู้หญิงต้องหาผู้ชายให้เป็นที่พึ่งตลอดชีวิต ผู้หญิงเก่งแบบนาง ใครจะเทียบทัน? ยากจะพบคนแบบพ่อเจ้า”

“แค่เคยถูกงูกัด ก็ทำให้กลัวเส้นเชือกไปสิบปี แม่ข้าคงเข็ดแล้ว และคงยังไม่คิดเรื่องนี้ ” หลีโม่รีบตอบ

“ใครถูกงูกัด?”

มีเสียงตอบดังขึ้น ซือถูเย้นเดินเข้ามาจากผ้าม่าน เขาเปิดม่านออก แล้วเดินเข้ามา

หลีโม่เห็นเขาเข้ามา ก็โล่งอก แล้วพูดยิ้มว่า “ก็เจ้าไง กลัวอาซื๋อกูกู”

ซือถูเย้นพูดว่า “ข้าไม่กลัวหรอก”

หลีโม่ยักไหล่

“ท่านพี่ วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง ” ซือถูเย้นถาม

ฮ่องเต้ลุกขึ้นนั่ง “มีสติมากขึ้นแล้ว ยังดีมีหลีโม่ช่วย”

พูดจบ แล้วก็หันมามองหลีโม่ “วิชาการแพทย์ของเจ้า แม่เจ้าเป็นคนสอนหรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว “ไม่ใช่เพคะ ท่านแม่ไม่รู้วิชาการแพทย์ ข้าเรียนกับหมอท่านหนึ่ง”

“สอนเจ้าออกมาได้เก่งเช่นนี้ อาจารย์ต้องเก่งมากแน่ๆ ” ฮ่องเต้กล่าวชม “ไปเชิญมาให้ข้ารู้จักได้ไหม?”

หลีโม่ยิ้ม “อาจารย์หม่อมฉันไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว ตอนนี้ก็หาตัวไม่พบ”

“เหรอ? เขาชื่ออะไรละ? ให้ข้าสั่งให้คนไปตามหาไหม? ” วันนี้ฮ่องเต้เป็นอะไร จะถามหลีโม่ให้รู้เรื่องให้ได้

หลีโม่ตกใจ “ชื่ออาจารย์หม่อมฉัน จริงๆแล้วข้าก็ไม่รู้จัก รู้แต่ว่าท่านแซ่เหล่า”

เหล่าซือ(อาจารย์)

ฮ่องเต้ได้ยินนางพูดเช่นนั้น ก็ไม่ถามอีก เปลี่ยนมามองซือถูเย้น “เลิกว่าราชการแล้วหรือ? จัดการทุกด้านหรือยัง? ให้รางวัลสิ้นปีแล้วใช่ไหม?”

ช่วงเวลานี้ นางทำใบหน้าปลอมเยอะมาก อยากรู้ความลับภายในนั้น ไม่ว่านางจะทำอย่างไร เพิ่มอะไรลงก็ไม่สามารถสร้างหน้ากากปลอมที่ทนอยู่ได้เกิน2ชั่วยามเลย อีกอย่าง อ๋องหนานหวยก็กลับมาบอกว่า หน้ากากปลอมนั้นเหมือนจริงมาก และมั่นใจว่าฮ่องเต้ไม่ได้เปลี่ยนหน้ากาก

สำหรับคนเคร่งเครียดกับอะไรบางอย่าง ช่วงเวลานี้ช่างบาดใจนางเหลือเกิน ดังนั้นทุกครั้งที่เห็นหลีโม่ นางก็มีสายตาอมหิต

ในที่สุด ก็วันที่29 นางอดไม่ได้จนต้องไปหาหลีโม่

หลีโม่เพิ่งตื่นและวางแผนว่าจะไปตำหนักอ๋องเหลียง ซือถูเย้นก็จะออกไปค่ายทหาร บอกว่าจะจัดประชุมในค่ายทหาร วันนี้ไม่น่าจะกลับ

เมื่อออกประตู ก็เห็นเย็นเอ๋อร์นำซุนฟางเอ้อร์เข้ามา นางก็ยักคิ้ว “แขกคนสำคัญ！”

ซุนฟางเอ้อร์มองใบหน้าของหลีโม่ อดใจที่ตนอยากจะก้าวเข้าไปกระชากหน้า “ข้าอยากจะคุยกับเจ้าหน่อย จะได้ไหม?”

หลีโม่บอก “ข้าให้เวลาเจ้า15นาที วันนี้ข้ายุ่งๆ”

หลีโม่ก็รู้ดีว่านางมาทำไม ช่วงนี้ นางรอการมาของซุนฟางเอ้อร์ตลอด เดิมทีคิดว่าอย่างมากก็10วัน ไม่นึกว่า รอไปรอมาก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว

หลังจากเข้าไป ซุนฟางเอ้อร์ก็ไม่พูดอ้อมค้อม ทำตรงๆเลยว่า “ข้าอยากรู้ วันที่บูชาฟ้า เจ้าทำอย่างไรให้ฮ่องเต้ไม่เผยปานแดงออกมา? ข้ารู้ว่าเจ้าใช้หน้าปลอม แต่ว่า อากาศในวันนั้น หน้ากากปลอมไม่อาจจะทนได้2ชั่วยาม แล้วเจ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนในราชรถเสด็จได้ เพราะว่าเจ้าไม่อาจนั่งร่วมกับฮ่องเต้”

“เจ้าคิดไม่ออกหรือ?” หลีโม่ถาม

“ข้าไม่เข้าใจ ว่าเจ้าทำได้อย่างไร สูตรลับหน้ากากปลอม เจ้าใช้อะไรทำ? ” ซุนฟางเอ้อร์เชิดหน้าถาม

หลีโม่มองนาง “ฉีกหน้ากากอันหนึ่ง ใช้เวลานานเท่าไร”

ซุนฟางเอ้อร์นิ่งไป “ง่ายมากเลย ใช้แขนเสื้อบังไว้ ก็ฉีกออกได้แล้ว แค่ชั่วพริบตาเดียว”

“อืม ถูกต้อง แค่ช่วงพริบตา เจ้าคิดว่าฮ่องเต้ทำไม่ได้หรือ? ” หลีโม่หัวเราะ “เอาเถอะ ข้าไปก่อนแล้วกัน”