พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 นางเป็นป้าของเจ้า

หลีโม่ได้ยินเข้าพูดนิ่งๆ แต่รู้ว่าในใจเขาไม่พอใจ “แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”

“หลีโม่” ซือถูเย้นจับมือนาง “เจ้าก็ต้องเข้าวัง”

“ข้าหรือ?”

“ใช่ เจ้าต้องไปช่วยหมุยเฟย ” ซือถูเย้นกล่าว

“อืม ได้ ข้าจะฟังเจ้า” หลีโม่พยักหน้า

กุ้ยไท่เฟยจะเข้าวัง นางก็ต้องเข้าด้วย จริงๆแล้วตอนนี้นางก็เหมือนอยู่ในวังอยู่แล้ว เพียงแต่ออกมาบางครั้ง

“องค์หญิงใหญ่ก็จะไปอยู่ในวังสักพัก พอถึงเวลา พวกเจ้า3ต่อ2 พอมีโอกาสชนะบ้าง แต่ว่า ต้องคอยระวังซุนฟางเอ้อร์”

“วางใจเถอะ ข้าทำได้” หลีโม่กล่าว นางรู้ดีว่าเมื่อเข้าวังไปแล้ว ก็จะมีผู้หญิง5คนทำสงครามกัน

อี๋เฟยมีกุ้ยไท่เฟย และซุนฟางเอ้อร์ แต่โชคดีที่นางมีองค์หญิงใหญ่ช่วยเสริมทัพให้

“จัดการเสบียงทหารไปถึงไหนแล้ว?” หลีโม่ถาม

“เพิ่งผ่านปีใหม่ไป ได้จำนวนไม่มากนัก แต่ได้จัดเตรียมไปเก็บไว้ที่เมืองใกล้ๆจี่เซียนแล้ว ถ้านับเวลาการขนส่งแล้ว อีกวันสองวันก็ถึง ที่กังวลก็คือจะมีศัตรูมาแย่งชิงไป” ซือถูเย้นบอกอย่างกังวล

หลีโม่รู้ว่าเขาทำงานละเอียด สิ่งที่คาดการณ์ไว้ มีโอกาสเกิดขึ้นได้สูง

ก็จริงอยู่ อยู่ดีๆเสบียงก็ถูกเผา เสื้อผ้าก็ถูกเผา ดูก็รู้ว่าอยากทำให้ทหารแคว้นต้าโจวระสำระส่าย แล้วก็เข้าโจมตีตอนวุ่นวายนี้

“เจ้าคิดว่า ทางแคว้นเป่ยม่ออยากจะผิดสัญญาสงบศึกไหม?” หลีโม่ถาม

“ใช่ ข้ามีสายอยู่ที่นั่น แต่ช่วงสองเดือนนี้ สายของเราไม่ส่งข่าวกลับมาเลย น่าจะถูกจับตัวไปแล้ว ข้าส่งคนไปสืบดูก็ไม่มีข่าวอะไรกลับมา ข้าคิดว่า ฮ่องเต้แคว้นเป่ยม่อวางแผนจะบุกตีเราแล้ว”

“ถ้าบุกเข้ามา ตอนนี้ทางราชสำนักมีแม่ทัพคนไหนออกรบได้?”

“วันนี้ข้าได้ปรึกษากับเฉินไทจุนกับเซียวเหาเย๋แล้ว ถ้าเกิดสงครามขึ้น เซียวเหาเย๋ยินดีเป็นแม่ทัพใหญ่ สองแม่ทัพตระกูลเฉินยอมเป็นทัพหน้า แล้วค่อยให้แม่ทัพ4คนเอาทหารย้อนอ้อมหลังไป ตีล้อมทั้งเหนือใต้”

หลีโม่เห็นเขาเล่าแผนการออกมาทั้งๆที่มีความกังวล ก็รู้ได้ว่าสถานการณ์มันไม่สู้ดีนัก

“เจ้าคิดว่า เซียวเหาเย๋จะนำทัพไม่ได้หรือ?”

“เปล่า” ซือถูเย้นส่ายหัว “เซียวเหาเย๋นำทัพไหว เขายังมีอำนาจอยู่มาก ทำให้ทหารมีแรงสู้ขึ้นเยอะ แต่ทางเซียนเป้ยก็จ้องจะตีเราเหมือนกัน ข้าสงสัยว่าแคว้นเป่ยม่อจะร่วมมือกับเซียนเป้ย แล้วตีเมืองเรา ถ้าข้าใช้ทัพใหญ่ไปออกรบ แล้วไม่มีทหารคุ้มกันวังหลวง พวกเซียนเป้ยตลบหลังตีเข้ามาจะป้องกันได้ยาก พอมีสงคราม บ้านเมืองก็วุ่นวาย อ๋องหนานหวยจะยอมปล่อยโอกาสนี้หรือ?”

เจอศึกสองด้านจริงๆ

“เจ้ามีแผนอะไรไหม?” หลีโม่ถามอย่างกังวล

“ตอนนี้ยังไม่มี ถ้าแค่รับศึกจากแคว้นเป่ยม่ออย่างเดียว ข้าก็มั่นใจว่าจะชนะ แต่เซียนเป้ยมีทหารแข็งแกร่งเชี่ยวชาญการรบ ล้วนไม่กลัวตาย ถึงแม้เซียนเป้ยจะไม่ใหญ่โต แต่ก็มีทหารกว่า3แสนคน”

“แล้วแคว้นเป่ยม่อมีเท่าไร?”

“ปีก่อนดูเหมือนว่าจะมี8แสนคน”

“แคว้นต้าโจวพวกเรามีเท่าไร?” หลีโม่ฟังก็ตกใจ

“ก็8แสนเหมือนกัน แต่ว่า หลายปีมานี้ไม่มีสงคราม เหล่าทหารกระจัดกระจาย ที่ฮ่องเต้ทำเช่นนี้ก็เพราะกลัวพวกเหล่าแม่ทัพจะมีผลงานมากเกินไปแล้วจะก่อกบฏ ดังนั้นก็เลยใช้เวลา3ปีในการแยกกำลังทหาร นึกไม่ถึงว่า ตอนนี้แผนนี้จะกลับมาทำร้ายตัวเอง” ซือถูเย้นขมวดคิ้ว

“แล้วอำนาจทางการทหารก็ยังเป็นหลักอยู่ไม่ใช่หรือ?”

หลีโม่พูดว่า “อีกคนก็ตี อีกคนก็ยอมให้ตี”

“คนที่ตีนั่นอาจจะตั้งใจ แต่คนที่ยอมให้ตีนั้น ไม่แน่ว่าจะยอมให้ตี”

“หยางมามามองอะไรออกหรือ?” หลีโม่ถาม

“ก็ไม่ได้มองเห็นอะไรหรอก เพียงแต่ ซุนฟางเอ้อร์เมื่อก่อนอยากจะขึ้นที่สูง หวังจะได้ท่านอ๋อง ใช้แผนชั่วเลยถูกไล่ออกจากบ้านมาหาอ๋องหนานหวย นางเป็นคนมีความคิด จะยอมให้อ๋องหนานหวยโขกสับทั้งชีวิตหรือ?”

“อืม” หลีโม่ใจลอยๆ เมื่อก่อนโกรธเกลียดซุนฟางเอ้อร์จริง แต่ว่า ยิ่งรู้เรื่องนางก็ยิ่งสงสารนาง

นางทั้งสงสาร ทั้งเกลียด รวมกันไปหมด

หลังจากกลับจากตำหนักซีเวย หลีโม่เห็นซุนฟางเอ้อร์นั่งกอดเข่าข้างสระน้ำ มองผิวน้ำที่นิ่งสงบ

อากาศเริ่มเย็นลง นางใส่เสื้อผ้าบางมาก จมูกและแก้มเริ่มแดงขึ้น

ตอนแรกหลีโม่อยากจะเดินเลยไป แต่พอคิดถึงเรื่องที่นางให้ตัวอย่างยาพิษมากับหูฮวนซี นางก็เปลี่ยนใจเดินไปหา

ซุนฟางเอ้อร์ได้ยินเสียงฝีเท้า ก็ยืดขาออก พูดเบาๆว่า “ข้าไม่อยากถูกใครมากวน”

“ซุนฟางเอ้อร์ ยาพิษที่เจ้าให้ข้า เป็นยาพิษที่เจ้าใช้วางยาฮองไทเฮาหรือ?” หลีโม่ยืนถามข้างหลังนาง

“ใช่” ซุนฟางเอ้อร์ยอมรับตรงๆ

“แต่นางเป็นป้าของเจ้านะ！” หลีโม่นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เพิ่งจะสงสารนางไป ก็รู้สึกตลกตัวเอง

“ก็ใช่” ซุนฟางเอ้อร์เวียงแข็ง แต่ว่าสายตาเริ่มมองต่ำลง