พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 468

ตอนที่ 468 เหลียงพิงบ้าไปแล้ว

ซุนฟางเอ้อร์ลุกขึ้นมองหลีโม่ “เจ้าอยากแก้แค้นแทนนางใช่ไหม มาเลยสิ”

“ข้าทำแน่！” หลีโม่ตอบด้วยเสียงเย็น

ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะ “ข้าจะรอเจ้า”

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?” หลีโม่ถาม

ซุนฟางเอ้อร์เงียบไป สายตาลังเล นางต้องการอะไร? นางเองก็ไม่รู้ เมื่อก่อนนางรู้ตัว ว่านางอยากจะบอกกับตระกูลซุนว่า นางเป็นลูกสาวที่เก่งกว่าใครในตระกูล นางอยากบอกซือถูเย้นว่า คิดผิดที่ไม่เลือกนาง

นางอยากให้ทุกคนรู้สึกผิด

แตตอนนี้กลับมาคิดดู ทั้งหมดนั้นมันมีความหมายหรือ?

ชีวิตนางไม่มีความสุขดั่งก่อน ทั้งยังถูกโขกสับอีก

พอนางช่วยอ๋องหนานหวยช่วงชิงแผ่นดินมาได้แล้ว แล้วอย่างไรต่อ? นางจะใช้ชีวิตที่ไหน? ถึงแม้อ๋องหนานหวยจะแต่งกับนาง พอเขาครองบัลลังก์ กลัวว่าสิ่งแรกที่เขาจะทำก็คือฆ่านาง

“ข้าไม่ต้องการอะไร แค่มีชีวิตไปแบบนี้ ไม่อยากแก้ไขอะไร ” ซุนฟางเอ้อร์พูดเบาๆ

“ข้าได้ยินว่า เมื่อก่อนฮองไทเฮาดีกับเจ้าไม่น้อย”

ซุนฟางเอ้อร์พยักหน้า “ใช่แล้ว ข้าเป็นลูกภรรยาน้อยตระกูลซุน ไม่ได้รับการยอมรับ ท่านแม่และฮองไทเฮาดีกับข้ามาก ดีจริงๆ ข้าทำร้ายพวกเขา”

ท่านแม่ที่นางกล่าว น่าจะเป็นแม่ของโหรวเหยา ฮูหยินตระกูลซุน

หลีโม่จำได้ว่าฮูหยินคนนี้ดีต่อซุนฟางเอ้อร์มาก แต่ซุงฟางเอ้อร์ก็ลงมือกับนาง

ซุนฟางเอ้อร์มองหลีโม่ แล้วพูดตรงๆ “จริงๆแล้วข้าอิจฉาเจ้ามาก เจ้าก็แหมือนกับข้า แต่ทำไมตอนท้ายเจ้ามีทุกอย่าง? ข้ารู้ว่าการตายของพ่อและย่าของเจ้า เจ้าก็มีส่วน ข้าก็เคยทำร้ายอาจารย์ข้า แม่ข้า แต่ทำไมข้าถึงตกอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้?”

หลีโม่ไม่รู้ว่านางไม่เข้าใจจริงๆหรือประชดประชัน แต่ว่า นางก็ตอบไปตรงๆ “เพราะว่า ข้าไม่ทำร้ายคนที่ดีกับข้า เจ้านั้นไม่เหมือนกัน เจ้าเลือกที่จะทำร้ายคนที่ดีกับเจ้า”

ซุนฟางเอ้อร์ไม่พอใจเห็นได้ชัด “แต่ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าพวกนางดีกับข้าจริงๆหรือหลอกลวง ข้ากายข้ามีแต่คนวางแผนจะทำร้ายข้า”

นางพูดต่อ “อีกอย่าง ถึงอย่างไรฮองไทเฮาก็ต้องสิ้นพระชนม์ ถึงแม้ข้าไม่ลงมือ สุดท้ายนางก็หนีไม่พ้น กุ้ยไท่เฟยไม่ปล่อยนางไว้แน่ นางลงมือหนักกว่าข้าร้อยเท่า”

หลีโม่รู้ว่านางพูดจริง กุ้ยไท่เฟยหาทางให้อ๋องหนานหวยอยู่ในเมืองหลวงต่อได้ นางยอมทำทุกอย่าง

“รักษาคนที่ดีกับเจ้าไว้เถอะ มันมีไม่มาก” หลีโม่พูดจบก็เดินจากไป

“เสี้ยหลีโม่！” ซุนฟางเอ้อร์เรียกให้นางหยุด

หลีโม่หันไปมองนาง “ยังมีเรื่องอะไรอีก?”

ซุนฟางเอ้อร์นิ่งไปหลานวินาที พูดว่า “ข้าคือกุญแจที่จะแก้ยาพิษท่งหมิง ถ้าข้ายังอยู่ ก็แก้พิษท่งหมิงได้ ถ้าข้าตายท่งหมิงก็แก้พิษไม่ได้”

“หมายความว่าอย่างไร?” หลีโม่ยิ้มเย็น “ตอนแรกเจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าท่งหมิงไม่มียาแก้”

“เจ้าฉลาดขนาดนี้ น่าจะฟังความหมายที่ข้าพูดในวันนั้น ท่งหมิงไม่มียารักษา แต่มีวิธีแก้พิษ”

นางเดินเข้าไปใกล้ มองหลีโม่พูดว่า “ดังนั้น ถึงแม้เจ้าจะเกลียดข้า ข้าก็จะตายไม่ได้ พอข้าตายคนที่ถูกพิษท่งหมิงก็ต้องตายกันหมด”

หลีโม่มองนางนิ่งๆ “เจ้ากำลังขอให้ข้าช่วยปกป้องเจ้าหรือ?”

“ใช่” ซุนฟางเอ้อร์พูด

“มีคนจะฆ่าเจ้าหรือ?”

“ตอนนี้ไม่มี แต่จากนี้ไม่แน่”

“คือใคร?”

“เจ้าคิดเองเถอะ ถึงอย่างไร ข้าก็ตายไม่ได้” ซุนฟางเอ้อร์พูดจบก็เดินไป

พระสนมในวังห้ามฆ่าตัวตาย ฆ่าตัวตายเป็นโทษหนัก ถ้ากระทำจะโยงให้คนในตระกูลรับโทษ อ๋องเหลียงต้องไม่ติดร่างแห

พอมาถึงวังเย็น หมุยเฟยรอที่ประตูแล้ว พอเห็นหลีโม่มา นางก็รีบมาจับหลีโม่ไว้ “เร็วเข้า รีบเข้าไปดู นางผูกคอ โชคดีที่ทหารยามมาลาดตระเวรแล้วพบเข้า ไม่อย่างนั้นคงไม่รอด เรื่องนี้ข้าไม่กล้าโวยวายไป เดี๋ยวจะทำให้อ๋องเหลียงลำบาก”

“เจ้าทำถูกแล้ว ” หลีโม่รีบสั่งให้คนปิดพื้นที่วังเย็น ปิดข่าวทุกทาง ไม่ให้ใครรู้เรื่อง

เหลียงพิงน่าจะผูกคอไม่นาน แล้วมีคนมาพบ ดังนั้น ถึงจะขาดใจไป แต่พอช่วยลงมาก็อาการดีขึ้น ไม่เหมือนหมุยเฟยบอกว่าใกล้จะสิ้นลม

แต่ว่า เหลียงพิงยังไม่มีสติ พอเห็นคนมาก็รีบหลบหน้า ไม่กล้าจ้องหน้า น่าจะตกใจมาก

หลีโม่จับชีพจรให้นาง นางก็ผลักหลีโม่ออก เอาแต่กอดผ้าห่มนั่งสั่น ปากก็ตะโกนว่า “ออกไป ออกไปให้พ้น”

หมุยเฟยถามอย่างสงสัยว่า “เกิดอะไรขึ้น? นางได้รับการกระกระเทือนทางสมองหรือ?”

“ไม่ใช่หรอก” หลีโม่มองเหลียงพิง “มีคนทำข่มขู่ให้นางตกใจ”

“คือใคร?” หมุยเฟยถาม นางก็เป็นอย่างนี้แล้ว ยังจะมีใครมาข่มขู่นางอีก? พวกเหลียงไท่ฝู้ก็หมดสิ้นไปแล้ว องค์รัชทายาทก็ถูกปลดไปแล้ว ใครกันจะมาข่มขู่คนในวังเย็น

“ไม่รู้เหมือนกัน” หลีโม่ไม่อยากพูดมาก แต่ในใจก็รู้ดี ครั้งนี้พุ่งเป้าไปยังอ๋องเหลียง

หยางมามาเห็นแล้วก็ปวดใจ เข้าไปปลอบว่า “ฮองเฮา ท่านยังจำข้าน้อยได้ไหม?”

เหลียงพิงจ้องมองหยางมามา แล้วก็เอาหมอนไปทุบนาง “เจ้าคนชั่ว ข้าไม่ให้เจ้าได้ดังฝันหรอก ข้าจะฆ่าเจ้า”

ทหารวังเย็นรีบจับนางไว้ โชคดีที่นางเพิ่งรอดตาย แรงไม่มากเท่าไร เลยควบคุมได้

หยางมามาเห็นนางบ้าไปแล้ว ก็ถอยออกมาร้องไห้

“จับนางไว้ ข้าจะฝังเข็มให้นาง” หลีโม่กล่าว

“รับทราบ” ทหารวังเย็นจับนางไว้ ปากนางก็ยังไม่หยุดด่า สาปแช่งสารพัด ไม่รู้ว่านางแช่งใคร แต่ต้องมีสักคน