พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1040

หลังเวลาผ่านไปพักใหญ่ อี้หรานก็ได้ยินเสียงหมอซูพูดขึ้น “เรียบร้อยแล้ว!”

ความรู้สึกเสียวซ่านที่หลังมือของเธอเบาบางลง อี้หรานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนลืมตา

ท่อนแขนของลี่เฉินเป็นสิ่งแรกที่เธอมองเห็น

อี้หรานรู้สึกตัวทันทีว่ากำลังจับแขนชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะรีบปล่อยมือ “ฉันขอโทษค่ะ!”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นคนบอกให้คุณจับไว้เอง” ลี่เฉินพูดขณะที่ชักแขนกลับไป

หมอซูหันมาเอ่ยกับหญิงสาว “เอาล่ะ สัปดาห์หน้าก็มาตามนัดนะครับ ระวังอย่าให้มือสัมผัสน้ำสามชั่วโมงหลังจากนี้นะ แล้วก็อย่าใช้มือยกของหนักด้วย”

“รับทราบค่ะ” อี้หรานตอบ

เมื่อออกมาจากคลินิก ลี่เฉินก็เอ่ยขึ้น “ผมจะไปส่งคุณเอง”

“ฉัน…ขึ้นรถเมล์กลับเองก็ได้ค่ะ” เธอตอบ หมุนตัวเตรียมจะจากไป

แต่ลี่เฉินคว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ก่อนจะพูด “การที่ผมไปส่งไม่ได้แปลว่าผมหวังอะไรจากคุณ ไม่จำเป็นต้องหนีก็ได้ครับ”

“ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณ” เธอดันมือเขาออก ทำเอาชายหนุ่มร้องครางในลำคอพร้อมทั้งขมวดคิ้ว

อี้หรานประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของอีกฝ่าย เธอไม่ได้ผลักเขาแรงขนาดนั้นเสียหน่อย! เห็นอย่างนั้นหญิงสาวจึงก้มไปดูแขนเสื้อของอีกฝ่าย

‘วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ทำไมตรงข้อมือมันเป็นรอยแดง ๆ หรือว่านั่น…’

หญิงสาวมาหยุดอยู่ตรงหน้ากู้ ลี่เฉินแล้วเอ่ยขึ้น “ยื่นแขนมาสิคะ”

ชายหนุ่มยิ้มบางขณะยกแขนขึ้นมาตามคำขอ ถึงมันจะเป็นแค่แผลเล็กน้อย แต่พอได้เห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็ทำเอาลี่เฉินอารมณ์ดีขึ้นมา

เหมือนกับว่า… เธอเองก็ใส่ใจเขา!

หญิงสาวก้มลงพับแขนเสื้อของลี่เฉินขึ้นอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงนำพลาสเตอร์มาแปะทับตรงที่เป็นแผลเอาไว้ “คุณห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ ฉันยั้งแรงไม่อยู่ตอนที่เจ็บ”

ลี่เฉินตอบกลับ “ผมตั้งใจเองน่า! เป็นวิธีเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าคุณเจ็บแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าคุณหรอก ตอนโดนมีดกรีดมือแบบนั้นคุณคงเจ็บกว่าผมเยอะ”

ในเมื่อเขายอมเจ็บแทนเธอไม่ได้ การได้ช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเธอก็ดูเป็นความคิดที่ไม่เลว