พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1060

“ลี่เฉินคะ ถึงอี้หรานจะถูกอี้ จิ่นหลีพาตัวไป คุณก็ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ สองคนนั้นเคยคบกันมาก่อน ถึงจะเลิกกันแล้ว แต่ก็ดูเหมือน…”

หวา ลี่ฟางหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่ากู้ ลี่เฉินไม่ได้ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย! เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงธาตุอากาศและสิ่งเดียวที่เขานึกถึงคือหลิง อี้หราน!

ลี่ฟางกัดฟันกรอด ‘อี้หรานมีดีอะไรนัก?’

‘ทำไมทุกคนจะต้องทะเลาะกันแย่งอี้หรานด้วย?’

‘ฉันจะไม่ยอมให้หลิง อี้หรานมาพรากความสุขของฉันไป!’

…

เมื่ออี้หราน ก้าวลงมาจากรถ เธอก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอคุ้นเคย

บ้านทรงตะวันออกล้อมรอบด้วยป่าไผ่ ท่าทางราวกับตั้งอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน

ป่าไผ่ให้ความรู้สึกเก่าแก่ ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกราวกับกำลังมองย้อนไปในอดีต

“อี้ จิ่นหลี คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?” อี้หรานถามด้วยความหวาดระแวง

“ทำไม? ก็เพื่อขังพี่ไว้ที่นี่ไง ถามมาได้” เขาตอบพลางฉุดกระชากเธอให้เข้าไปในบ้านด้วย

การออกแบบของบ้านค่อนข้างเก่าแก่ ถึงแม้จะมีบางจุดที่ได้รับการตกแต่งใหม่ แต่มนต์ขลังของมันก็ยังคงอยู่ตามเดิม ที่นี่มีทั้งระเบียงทางเดิน สะพาน สระ และดอกบัวลอยอยู่เต็มไปหมด ดูเป็นภาพหาดูได้ยากทีเดียว!

หากนี่คือการมาเยือนตามปกติ อี้หรานคงชื่อชอบสถานที่แบบนี้

ทว่าตอนนี้… เธอกำลังถูกบังคับให้เดินโซซัดโซเซเข้าไปด้านใน ถึงแม้สถานที่แห่งนี้จะสวยงาม แต่ในใจอี้หรานกลับมีเพียงความกลัว

อี้หรานสำลัก “จะยังไงก็ช่าง คุณไม่มีสิทธิ์พาฉันมา ฉันจะกลับไป!”

“เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เขาเอ่ยเสียงเบา อุ้มอี้หรานไปยังห้องใหญ่ ไฟในห้องมืดสนิท

อี้หรานรู้สึกเหมือนถูกโยนลงบนเตียง หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้น แต่วินาทีถัดมา จิ่นหลีก็ขึ้นมาคร่อมเธอไว้

“อี้หราน เธอจะกลับไปไม่ได้ ฉันอุตส่าห์พามาถึงนี่ จะให้ปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง” ลมหายใจของจิ่นหลีรินรดบนใบหน้าของอี้หราน แต่น้ำเสียงนุ่มของชายหนุ่มกลับทำให้หญิงสาวขนลุกชัน

“หมายความว่ายังไง? ที่บอกว่าจะไม่ให้ฉันไป?” อี้หรานถามอย่างสงสัย

“งงอะไร? ฉันพูดไม่ชัดพอเหรอ?” เขาพึมพำก่อนกดริมฝีปากลงที่กกหูของอีกฝ่าย “ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่ จนกว่าเธอจะรักฉันอีกครั้ง”