พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1091

“ฉันออกไปจากคฤหาสน์นี้ได้เหรอ” เธอถาม

เขายิ้ม แต่รอยยิ้มของเขาดูอ่อนแรงเพราะพิษไข้ “ไม่ เธอจะออกไปไม่ได้ ฉันไม่ยอม!”

‘ถามจริง นี่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้นเหรอ?’

“คุณมียาไหม? ไข้คุณมันไม่ใช่น้อยเลยนะ คุณต้องรีบทานยา!” เธอพูดพลางคิดว่าเขาคงจะเป็นไข้จากการตากฝนเมื่อคืน

“ไม่มี” เขาตอบเสียงเบา

“โทรศัพท์คุณอยู่ไหน? โทรหาเลขาของคุณ เกาฉงหมิงสิ ให้เขาพาคุณไปโรงพยาบาล” เธอกล่าว

เขาขมวดคิ้วแล้วพูด “ฉันไม่ต้องการไปโรงพยาบาล ก็แค่ไข้ อีกสองสามวันฉันก็หายดี”

“ถึงคุณจะไม่ไปโรงพยาบาล แต่อย่างน้อยคุณก็ควรบอกให้เกาฉงหมิงซื้อยาลดไข้มาให้” เธอพูด

เขาเม้มปากบางเข้าหากันและไม่พูดอะไร นอกจากเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง

“คุณไม่ได้กลัวการทานยาหรอกใช่ไหม?” เธอถามแหย่

ถึงอย่างนั้นเขาก็ตัวเกร็งและมองเธออย่างไม่สบายใจ ใบหน้าที่แดงเพราะพิษไข้ของเขาดูเหมือนจะแดงขึ้นเล็กน้อย

‘ไม่จริงน่า นี่เขากลัวการกินยาจริงเหรอ?’ หลิงอี้หรานอึ้งไป แต่ดูเหมือนก่อนหน้านี้เธอก็เคยซื้อยาแก้ปวดท้องให้เขา ตอนนั้นเขาไม่เห็นจะกลัวเลยนี่!

"แล้วเธอรักฉันหรือเปล่า?” เขาถามขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

หลิงอี้หรานตกตะลึงไป ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามขึ้นมาอย่างปุบปับขนาดนี้ แต่เธอก็ตอบกลับว่า “ไม่”

แววตาของเขาหม่นแสงเล็กน้อยแล้วเขาก็ยิ้มเยาะเย้ยราวกับกำลังประชด “ในเมื่อเธอไม่ได้รักฉัน ทำไมเธอต้องสนใจฉันมากขนาดนั้นด้วยล่ะ? ฉันมีไข้มันก็ดีสำหรับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ตุ้บ! เสียงดังลั่นและเสียงครางอู้อี้ดังขึ้นในห้อง

เพียงแต่มันไม่ใช่เสียงของเธอที่ร่วงลงบนพื้น

ข้างใต้ของตัวเธอไม่ใช่พื้นแข็ง ๆ แต่เป็น... ร่างอุ่น ๆ !

หลิงอี้หรานรีบลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าอี้จิ่นหลีนอนอยู่ข้างใต้เธอ

‘นี่เขาพลิกตัวระหว่างที่ล้มเพื่อช่วยไม่ให้ฉันกระแทกพื้นเหรอ?’

“เจ็บไหม?” ขนตาของเขาขยับขณะที่ดวงตาสีดำสนิทของเขามองมาที่เธออย่างเป็นห่วง

หลิงอี้หรานรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ขึ้นมากะทันหัน เธอควรเป็นคนที่ถามเขาว่าเขาเจ็บหรือเปล่า แต่กลับเป็นเขาที่ถามเธอแทน