พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1095

ทั้งห้องในตอนนี้เงียบสงัด และไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเขา

‘เธอ... ไม่อยู่แล้วสินะ?’ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยและมองไปยังมือที่ว่างเปล่าของตัวเอง

แม้ว่าเขาจะบังคับให้เธออยู่ในคฤหาสน์นี้ แต่เธอก็คงไม่อยู่กับเขา เหมือนกับพ่อและแม่ของเขา ที่แม้ว่าเขาจะขอร้องเจียนขาดใจให้พวกเขาอยู่ พวกเขาก็ยังคงทิ้งเขาไปตามทางของตัวเอง

‘ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเดียวดายงั้นเหรอ?

‘เดียวดายเหมือนเมื่อก่อน... ทำไมฉันต้องสนใจด้วยล่ะ? ก่อนเจอเธอฉันก็ตัวคนเดียวไม่ใช่เหรอ?

‘คนเดียวที่ฉันจะพึ่งพาได้ก็มีแค่ตัวฉันเองนี่แหละ!’

ถึงแม้เขาจะคิดแบบนั้น แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงแล่นผ่านทั้งร่างของเขาราวกับว่ามีเข็มเป็นกำ ๆ ทิ่มแทงใส่เขา

จากนั้นไม่นานจู่ ๆ ประตูก็เป็นออกและมีใครบางคนเดินเข้ามา

อี้จิ่นหลีมองไปยังร่างที่เดินเข้ามาด้วยความรู้สึกประหลาดใจในแววตาของเขา

“หือ? ตื่นแล้วเหรอ ฉันทำโจ๊กไว้ ว่าจะเอาให้หลังจากที่คุณตื่น” หลิงอี้หรานวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของเขาตามปกติ

‘ฮืมม ไข้ดูเหมือนจะลดลงแล้ว แต่ก็ยังร้อนอยู่ แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ล่ะนะ’

“ไข้คุณลดแล้ว เดี๋ยวฉันเอาที่วัดไข้มาวัดหน่อยดีกว่า” หลิงอี้หรานกล่าว

“นี่เธอ... ไปทำโจ๊กมาเหรอ?” อี้จิ่นหลีพึมพำ

หลิงอี้หรานตัวแข็งทื่อไปในทันที อ้อมกอดของอี้จิ่นหลีไม่ได้แน่นเท่าไหร่ และเธอก็คงสามารถผลักมือของเขาออกไปได้เพียงออกแรงเล็กน้อย

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ มือของเธอช่างหนักอึ้งเกินไปจนเธอไม่สามารถยกมันขึ้นมาผลักเขาออกไปได้เลย

‘นี่เป็นเพราะฉันถูกครอบงำด้วยความอ่อนแอและความผูกพันของเขางั้นเหรอ?’

หลิงอี้หรานยืนนิ่งและปล่อยให้อี้จิ่นหลีกอดเธอไว้ หลังจากนั้นพักหนึ่งเขาก็คลายอ้อมแขนออกพอดีกับที่โจ๊กเย็นลงแล้ว

“คุณ... ทานโจ๊กสิ” ในที่สุดเธอก็หาทางพูดอะไรออกมาจนได้ จากนั้นเธอก็เทโจ๊กใส่ชามและใส่ช้อนเล็ก ๆ ไว้ก่อนจะยื่นให้เขา

เขายกมือขึ้นมารับ แต่เขาอ่อนแรงมากเสียจนเกือบทำชามโจ๊กคว่ำบนเตียง