พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1110

ถึงอย่างนั้น... ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นเพียง ‘ความผิดพลาด’ สำหรับเธอ

ผู้หญิงที่เขารักที่สุดกำลังขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป จะมีอะไรน่าหัวเราะเยาะมากไปกว่านี้อีกไหม?

“ก็ได้ ฉันจะปล่อยเธอไป” เขาได้ยินเสียงพูดของตัวเอง “หลังจากนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”

ไม่ว่าจะเป็นคนรักหรือพี่สาว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรหลงเหลืออยู่ระหว่างพวกเขาต่อจากนี้อีกต่อไป

เหมือนกับเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้

...

กู้ลี่เฉินพาหลิงอี้หรานกลับไปที่ห้องเช่าของเธอ เธอไม่ได้กลับมาเป็นสัปดาห์และภายในก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากฝุ่นที่หนาขึ้นในบางจุด

กู้ลี่เฉินกล่าว “คุณ... ไม่ต้องคุกเข่าลงต่อหน้าจิ่นหลีก็ได้ ผมจะหาทางอื่นให้ได้แม้ว่าคุณจะไม่ได้คุกเข่าก็ตาม”

หลิงอี้หรานส่งยิ้มแห้ง ‘ฉันแค่คิดว่านี่คือการชดใช้เรื่องที่เขาคุกเข่าต่อหน้าฉันก่อนหน้านี้ต่างหาก’

เมื่อวานนี้อี้จิ่นหลีคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ขอร้องเธอให้รักเขา! วันนี้เธอคุกเข่าลงต่อหน้าอี้จิ่นหลี ขอร้องเขาให้ปล่อยเธอไป!

“กู้ลี่เฉิน ขอบคุณนะคะ แต่...” เธอชะงักและมองไปยังมือของเขาด้วยสายตาซับซ้อน โชคดีที่อี้จิ่นหลีไม่ได้หักมือซ้ายของกู้ลี่เฉินไปด้วย ไม่อย่างนั้น เธอคงจะต้องรู้สึกติดค้างเขามากไปกว่านี้แน่ ๆ “คุณไม่ต้องทำแบบนี้เพื่อฉันก็ได้ จริง ๆ นะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่...”

เขากล่าวขัดขึ้น “ไม่มีความรู้สึกแบบอื่นกับผม ใช่ไหม? นั่นเป็นสิ่งที่คุณคิดในวันนี้หรือพรุ่งนี้ แต่คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะเหมือนเดิมไปอีกในหนึ่งหรือสองปี หรือกระทั่งสิบ หรือยี่สิบปี?”

หลิงอี้หรานตกตะลึงไป น้ำเสียงของกู้ลี่เฉินยังคงดังต่อไปเรื่อย ๆ ขณะที่พูด “อี้หราน ผมรอได้ ตราบใดที่คุณยังไม่ได้รักใคร ผมรอคุณได้ตลอดไป”

เขารับน้ำไปแล้วพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกเลยนะที่คุณเอาน้ำให้ผม”

“ฮะ?” เธอนิ่งไป

“เห็นไหมล่ะ แค่เพราะบางเรื่องไม่เคยเกิดขึ้น ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เกิดขึ้นนะ” เขาพูด ตลอดมาเขามักทำให้ผู้คนที่อยู่รอบตัวสัมผัสได้ถึงความเหินห่างและเฉยชา แต่ตอนนี้เขากลับมีความอ่อนโยนที่หาดูได้ยากอยู่บนใบหน้าเมื่อเขาเผชิญหน้ากับเธอ “คุณก็เหมือนกัน บางทีวันหนึ่ง คุณอาจจะตกหลุมรักผมก็ได้ ใช่ไหมล่ะ?”

พูดอย่างนั้นจบเขาก็เงยหน้าดื่มน้ำจนหมดแก้ว เขาพูดว่า “คุณอยากให้ผมส่งคนมาปกป้องคุณไหม? ถ้าเป็นแบบนั้นจิ่นหลีจะได้พาตัวคุณไปไม่ได้อีก”

“ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ” หลิงอี้หรานส่ายหน้า “จากสิ่งที่เขาพูดวันนี้แล้ว ฉันคิดว่าเขาคงไม่มาหาฉันอีกแล้วล่ะค่ะ”

กู้ลี่เฉินจ้องมองไปยังหลิงอี้หรานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ก็ได้ครับ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมคงต้องไปก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นคุณโทรหาผมได้เสมอเลยนะ”