พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1214

‘สองล้านนั่นก็เพื่อช่วยชีวิตของเหลียนอีไว้! แต่ฉันไม่มีทางหาเงินนั่นให้เหลียนอีได้เลย! แล้วเหลียนอีจะเป็นยังไงต่อ? ครอบครัวชินจะขายบ้านทิ้งอย่างนั้นเหรอ? แล้วถ้าขายแล้วก็ยังไม่พออีกล่ะ? ค่าห้องไอซียูต่อวันก็หลายหมื่นแล้ว คนธรรมดา ๆ จะไปหาเงินมาจากไหนในการรักษาระยะยาวได้กัน?’

ริมฝีปากของหลิงอี้หรานสั่นสะท้านขณะพยายามจะพูดบางอย่าง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร!

ทั้งหมดที่เธอพอจะเจรจาต่อรองกับอี้จิ่นหลีได้ก็มีแค่ตัวเธอเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอไม่มีความสำคัญอะไรต่อเขาแล้ว

ความสิ้นหวังของเธอทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบอีกครั้ง อี้จิ่นหลีเม้มปากบางของเขาแน่น และรู้สึกรังเกียจที่หัวใจตัวเองยังเจ็บปวดอีกครั้งกับผู้หญิงที่ทิ้งเขาไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลังจากนั้นเสียงของหลิงอี้หรานก็ดังขึ้นอีกครั้ง “คุณให้ฉัน... ยืมสองล้านไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

เขาสะกดกลั้นความเจ็บปวดในหัวใจและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉันยังพูดไม่ชัดอีกเหรอ?”

เธอพูดด้วยสีหน้าเหยเก “ก็... ชัดค่ะ... งั้น... ขอโทษที่รบกวน...” เธอพูดด้วยแรงแทบจะทั้งหมดที่มี

เธอหันหลังแล้วเดินไปยังประตูห้องทีละก้าว ๆ

‘เหลียนอี... แล้วเหลียนอีจะเป็นยังไง? ฉันจะช่วยเหลียนอีได้ยังไง? ทำไมฉันถึงไม่มีประโยชน์ขนาดนี้ได้นะ? แม้แต่วันนี้ ฉันยังหาทางแลกชีวิตเพื่อเหลียนอีไม่ได้เลย’

จากจุดที่เธอยืนอยู่นั้นห่างไปจากประตูราว ๆ เจ็ดหรือแปดก้าวเท่านั้น แต่แต่ละก้าวของเธอช่างเชื่องช้าราวกับว่าแรงกายทั้งหมดของเธอได้เหือดหายไปจากร่าง เมื่อเธอเกือบจะถึงประตู จู่ ๆ เธอก็รู้สึกมึนหัวและหน้ามืดไป

ความคิดรู้สึกตัวสุดท้ายดูเหมือนเธอจะตกลงในอ้อมกอดอันคุ้นเคย...

…

กู้ลี่เฉินยิ้มบาง ๆ “ไม่มีอะไร”

มีประกายระยิบระยับในดวงตาของหวาลี่ฟาง แม้ว่าจะมีรอยร้าวและความเข้าใจผิดระหว่างลี่เฉินและหลิงอี้หราน แต่เขาก็ยังคงเย็นชากับเธอและความรู้สึกต่อต้านของเขาก็ค่อนข้างสูง

‘หลิงอี้หรานมีดีอะไรนัก? เธอแค่ไปเรียนอยู่สองสามปีแล้วก็ดูดีกว่าฉันนิดหน่อยเองไม่ใช่หรือไง?’

ตอนนั้นพวกเธอดูคล้ายกันมากจนโดนเข้าใจผิดว่าเป็นฝาแฝดอยู่บ่อย ๆ ถึงอย่างนั้นเธอและหลิงอี้หรานก็ค่อย ๆ เหมือนกันน้อยลงเรื่อย ๆ นอกจากนั้นหลิงอี้หรานยังเข้าเรียนในเมือง ดังนั้นนิสัยของพวกเธอจึงแตกต่างกันเข้าไปใหญ่

จากนั้นผู้คนในเมืองก็ค่อย ๆ พูดกันถึงหลิงอี้หรานว่าเธอทั้งสวยและเก่ง ในขณะที่เธอเป็นเพียงคนน่าสงสารเมื่อเปรียบเทียบกับอีกฝ่าย

ยิ่งคิดเรื่องนี้หวาลี่ฟางก็ยิ่งเกิดความริษยา