พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1213

คำพูดของเขาราวกับเป็นดาบแหลมคมที่หั่นเธอออกเป็นชิ้น ๆ!

“ค่ะ” เธอกล่าว ไม่แปลกใจที่เขาจะรู้เรื่องนี้

“เธอเป็นห่วงเพื่อนเธอจริง ๆ สินะ ถึงขนาดยืนหน้าบ้านกู้ลี่เฉินทั้งคืนได้เพื่อชินเหลียนอี และเธอก็มาหาฉันแล้วรออยู่ตั้งนานสองนาน” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกประชดประชัน

ตัวเธอสั่นเทาและมือที่ตกอยู่ข้างตัวของเธอก็กำแน่นราวกับกำลังมอบความกล้าให้ตัวเอง

ไม่ว่าอี้จิ่นหลีอยากทำให้เธออับอายมากแค่ไหน เธอก็ต้องอดทนยอมรับมัน เธอจะช่วยเหลียนอีได้อย่างไรถ้าทนเรื่องพวกนี้ไม่ได้?

เธอกัดริมฝีปากตัวเองและกล่าวว่า “ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันคงเป็นคนหน้าไม่อายสำหรับคุณ แต่... ฉันต้องการเงินจริง ๆ เหลียนอีไม่รอดแน่ถ้าไม่มีเงินนั่น ฉันจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการตราบใดที่คุณให้ฉันยืมเงิน”

‘ใช่ ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างตราบใดที่เหลียนอีรอด! เหลียนอีทิ้งอนาคตตัวเองและยื่มมือมาหาฉันในตอนที่ฉันตกต่ำที่สุด ตอนนี้ฉันก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลียนอีด้วยเหมือนกัน!’

อี้จิ่นหลีหัวเราะเบา ๆ และยกริมฝีปากบางของเขาขึ้น “เธอคิดว่าฉันต้องการให้เธอทำอะไรให้ล่ะ? นี่เธอคิดว่าฉันจะพูดอะไรโง่ ๆ อย่างขอให้เธออยู่กับฉันอีก หรือว่านอนกับฉันหรือไง? เพื่อแลกกับเงินสองล้านงั้นเหรอ? หลิงอี้หราน เธอคิดว่าฉันหาผู้หญิงไม่ได้แล้วหรือไง หรือเธอคิดว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่ฉันต้องการ?”

คำพูดของเขาทุกคำราวกับแส้ที่ฟาดลงมาบนตัวเธอ ทำให้เธอทั้งเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางให้ถอยหนีแล้ว เหมือนที่เขาพูด ตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์ที่จะต่อรองกับเขาด้วยซ้ำ!

ความเหลือเชื่อปรากฏในดวงตาของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้เพื่อชินเหลียนอี!

เขาจับแขนเธอและดึงเธอขึ้นมายืนด้วยเท้าของเธอเองในตอนที่ริมฝีปากของเธอกำลังจะแตะกับรองเท้าของเขา “พอได้แล้ว เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหักล้างกันได้เหรอ? หลิงอี้หราน ที่ฉันให้เธอเข้ามาที่นี่ก็เพื่อที่จะบอกเธอว่า ในเมื่อเธอบอกว่าเธอไม่เสียใจที่ทิ้งฉันไปอย่างนั้น เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอก็ไม่มีโอกาสให้เสียใจอีกแล้ว!”

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างว่างเปล่า หัวใจของเธอเคว้งคว้างราวกับร่วงหล่นไปในหุบเหวลึก “งั้น... คุณไม่ได้จะให้ฉันยืมเงินสองล้านใช่ไหมคะ?”

“ใช่ ไม่ให้ยืม” ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือ เธอเป็นใครฉันถึงต้องให้ยืมเงินสองล้าน?” เธอเป็นใครถึงได้มามีผลกับอารมณ์และทำให้เขาโกรธได้แบบนี้?

ใบหน้าของหลิงอี้หรานสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ในตอนนั้นเองที่ดวงตาเมล็ดอัลมอนด์ของเธอว่างเปล่า!