พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1297

เธอรีบก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

“เป็นอะไรไป?” เขาถามอย่างค่อนข้างงุนงง

“มะ-ไม่มีอะไร...” ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกร้อนขึ้นกว่าตอนที่แช่เท้าในยาต้มเสียอีก ขนาดหน้ายังรู้สึกเหมือนจะเริ่มไหม้เลย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง

“เอ่อ... ฉันจะนอนแล้วค่ะ” เธอรีบกล่าวและพยายามทำใจที่เต้นแรงเมื่อกี้ให้สงบลง

ถึงอย่างนั้นก่อนที่เธอจะได้ยกผ้าห่มขึ้น เขาก็โน้มตัวลงมาโดยใช้มือข้างหนึ่งเท้าไว้ข้างตัวเธอ และใช้มืออีกข้างจับเธอไว้ให้มองเขา “ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงไม่มองฉันล่ะ? ฉันทำหรือพูดอะไรทำให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า?”

หลิงอี้หรานกะพริบตา ‘เอ่อ ทำไมเขาคิดไปทางนั้นได้ล่ะ? นี่เขา... เข้าใจผิดอะไรเหรอ?’

“ไม่นะคะ” เธอพึมพำ

“ไม่เหรอ งั้นทำไมอยู่ดี ๆ ถึงไม่มองฉันล่ะ?” เขาถาม

‘เอาล่ะ ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรผิดไปจริง ๆ’

“ฉัน... เอ่อ... แค่...” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยและรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ

“แค่?” เขาหรี่ตาและขยับใบหน้าหล่อเหลาของเขามาใกล้เธอ “แค่อะไรเหรอ?”

หลิงอี้หรานมองใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเข้ามาใกล้ตรงหน้าเธอ และรู้สึกราวกับว่าความตั้งใจจริงของเธอกำลังถูกทดสอบอีกครั้ง

เสียงอ่อนโยนและน่าหลงใหลของเขาดูเหมือนจะมีเสน่ห์อย่างรุนแรงจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนมอมเมาจากการได้ยินเสียงพูดของเขา

หลิงอี้หรานอับอาย ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของเธอมีความเขินอายอยู่ภายใน ราวกับว่าเธอกำลังหงุดหงิดใจและยั่วเย้า

“งั้นเธออยากได้ฉัน แต่มีฉันไม่ได้งั้นเหรอ?” กลิ่นลมหายใจของเขาหอมดี และความอบอุ่นพ่นลงใบหน้าของเธอ

“อืม... ลืมเรื่องที่ฉันพูดไปเถอะค่ะ ฉัน... ฉันจะไปนอนแล้ว...” เธอรีบพูด หวังเหลือเกินว่าจะซ่อนตัวใต้ผ้าห่มได้ในเดี๋ยวนี้

มือของเธอกำลังจะหยิบผ้าห่ม แต่เขาขวางไว้และจับมือของเธอมาแนบแก้มเขา ตอนนี้แก้มของเขาอยู่บนฝ่ามือของเธอ

“เธอพูดแล้วคืนคำได้ไง?” เขายิ้มบาง ๆ และดูมีเสน่ห์มาก ดวงตาดอกท้อของเขาสดใสและดูน่าหลงใหลภายใต้แสงโคมไฟ ราวกับเป็นทะเลสาบและภูเขาที่สวยงามจนจับดวงวิญญาณของผู้คนไว้