พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1317

โจวเชียนหยุนตามเย่เหวินหมิงไปยังห้องนั่งเล่นของห้องชุดนี้ เขาหยุดและหันกลับมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอมาที่นี่แล้วพูดเรื่องยอมรับข้อเสนอของฉัน ทำไมเหรอ? เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูอาหยันน้อยหรือไง?”

“ค่ะ” ปากของโจวเชียนหยุนกล่าวคำนั้นออกมาแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นเมื่อพูดออกไปแล้วเธอกลับรู้สึกราวกับว่ากำลังสั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณของเธอ

คำว่า ‘ค่ะ’ นั้นทำให้เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว

เขาควรจะต้องมีความสุขที่เธอเต็มใจจะยอมแพ้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูอาหยันน้อย เพราะจะได้ไม่ต้องเปลืองเวลาและพลังงานของเขา

ทว่าไม่รู้ทำไมเขาจึงไม่มีความสุขเลย

“เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกจริงเหรอ?” เขาหรี่ตาและมองเธออย่างเฉียบขาด

โจวเชียนหยุนยิ้มขมขื่น “เรื่องที่ฉันยอมแพ้ในสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องการเหรอคะ? แต่ฉันหวังว่าคุณจะสัญญากับฉันไว้สองอย่าง”

รอยยิ้มเจื่อนของเธอกระจ่างจ้าสำหรับเขาเป็นพิเศษ

“ได้ ว่ามาสิ” เขาพูดขณะนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีเมินเฉย

“อย่างแรก ฉันหวังว่าคุณจะดูแลอาหยันน้อยด้วยตัวเองแทนที่จะส่งอาหยันน้อยให้คงจื่ออินดูแลทั้งหมดเพียงคนเดียว แม้ว่าพวกคุณจะกลายเป็นสามีภรรยากัน และเธอต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับการเลี้ยงอาหยันน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะสามารถคอยรับฟังอาหยันน้อยได้ถ้าเขามีปัญหาอะไร คุณก็รู้เรื่องของฉันกับคงจื่ออิน เธออาจจะไม่ได้เต็มใจเลี้ยงลูกของฉัน”

“จื่ออินไม่ใช่คนแบบที่เธอคิด เธอคิดว่าจื่ออินจะรังแกเด็กเหรอ? จื่ออินพูดเองว่าจะเลี้ยงเขาให้เหมือนกับเป็นลูกของตัวเอง” เย่เหวินหมิงกล่าวอย่างประชดประชัน

เย่เหวินหมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจะกล่าวว่า “ได้สิ”

“เรื่องที่สอง ฉันหวังว่าอาหยันน้อยจะสามารถอยู่กับฉันได้อีกสามเดือน หลังจากครบสามเดือน ฉันจะส่งเขาให้คุณ อาหยันน้อยจะอยู่กับคุณหลังจากนั้น และฉันจะไม่โผล่ไปให้อาหยันน้อยเห็นอีก ฉันจะไม่เข้าไปมีอิทธิพลอะไรกับครอบครัวของคุณ” เธอกล่าวต่อ

สายตาของเขาแหลมคมขึ้นเมื่อมองเธอ “ทำไม? เธอจะโผล่มาต่อหน้าอาหยันน้อยอีกแล้วเหรอ? นี่เธอจะทำเป็นว่าไม่มีลูกหลังจากมอบสิทธิ์เลี้ยงดูเขาให้ฉันใช่ไหมล่ะ?”

“ในเมื่อฉันส่งอาหยันน้อยให้คุณแล้ว ก็ถึงเวลาที่ฉันจะได้ไล่ตามชีวิตใหม่ของตัวเองเหมือนกัน ฉันจะแต่งงานใหม่และมีลูกอีกคน ฉันบอกใครไม่ได้หรอกค่ะว่าเคยมีลูก ใช่ไหมคะ? ไม่ใช่เรื่องดีที่จะบอกว่าเป็นโสดและมีลูกแล้วนี่คะ” เธอตอบ

ความอึดอัดพรั่งพรูในหัวใจของเขา เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอ “ทำไม? ตอนนั้นเธอกล้าจะเก็บลูกนอกสมรสไว้ แต่ตอนนี้กลับกลัวที่จะบอกคนอื่นงั้นเหรอ? ฉันคิดว่าเธอรักลูกซะอีก แต่กลายเป็นว่าอาหยันน้อยกลับเป็นภาระที่เธอแทบจะรอไม่ไหวเพื่อกำจัดและไล่ตามชีวิตใหม่!”