พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1318

“นั่นมันเรื่องของฉัน เย่เหวินหมิง ตราบใดที่คุณสัญญาฉันสองอย่างนี้ ฉันจะให้สิทธิ์การเลี้ยงดูอาหยันน้อยแก่คุณ!” เธอก้าวถอยหลังเพื่อสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขา

“ในเมื่อเธอคิดว่าอาหยันน้อยเป็นภาระ ทำไมต้องรอสามเดือนด้วยล่ะ? ฉันเอาเขาไปตอนนี้เลยก็ได้”

“ไม่!” เธอตะโกนเสียงแหลมในลำคอ ราวกับว่ามีใครพยายามเอาชีวิตเธอไป “เย่เหวินหมิง ฉันแค่ต้องการเวลาอยู่กับเขาสามเดือน คุณจะให้สามเดือนนั่นกับฉันไม่ได้เลยเหรอ?”

“สามเดือน?” เขากล่าวเย้ย “ในเมื่อเธอไม่อยากได้ลูกชายอีกแล้ว ทำไมต้องดื้อด้านอยากได้สามเดือนนั่นด้วยล่ะ?”

เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น หลังจากนั้นก็กล่าวว่า “ถ้าไม่ให้สามเดือนนี้กับฉัน งั้น... ฉันก็ไม่ยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงลูก”

เขามองเธออย่างใช้ความคิด “อยู่ ๆ เธอก็มาที่นี่เพื่อบอกฉันเรื่องพวกนี้ หรือว่าเธอไปเจอใครเข้าและอยากจะเริ่มชีวิตใหม่เหรอ? เพราะแบบนั้นเธอก็เลยเปลี่ยนใจและอยากยอมแพ้เรื่องสิทธิ์เลี้ยงลูกงั้นเหรอ?”

เธอเงียบและไม่ยอมเปิดปากพูดอะไร

ถึงอย่างนั้นความเงียบของเธอเท่ากับการยอมรับสำหรับเขา!

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีหนามแหลมตำหัวใจ และหนามเหล่านั้นก็เติบโตยาวขึ้น แหลมขึ้น และมอบความเจ็บปวดกับเขาอย่างต่อเนื่อง

“ทำไมไม่บอกมาล่ะว่าไปตกหลุมรักใคร? บางทีฉันอาจจะให้เงินเธอเป็นของขวัญที่เธอเคยรักฉันมากและให้กำเนิดอาหยันน้อยมา” เขากล่าวประชด

“เย่เหวินหมิง แค่บอกมาว่าคุณตกลงหรือไม่ตกลงก็พอ ที่เหลือเป็นเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง” โจวเชียนหยุนเดินถอยหลังอีกสองก้าวเพื่อให้ห่างออกจากเขา

“เย่เหวินหมิง รู้อะไรไหม? พอพูดเรื่องนั้นแล้ว นอกจากคุณจะดูถูกฉันแล้วคุณก็ดูถูกตัวเองด้วย คุณไม่เคยรักฉันและอยากที่จะคิดบัญชีกับฉัน แต่คุณก็ยังนอนกับฉัน นี่หมายความว่าไง? คุณขายตัวเพื่อแก้แค้นเหรอ? แถมฉันยังไม่ได้จ่ายให้สักแดงเดียวด้วยซ้ำ!”

เธอมองเขาและพูดด้วยเสียงอันดัง

ดวงตามของเย่เหวินหมิงมืดมน และริมฝีปากบางของเขาก็เม้มเข้าหากันแน่นจนเกือบเป็นเส้นตรง สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าโกรธเคือง ถึงอย่างนั้นเมื่อได้ยินโจวเชียนหยุนกล่าวว่า ‘ฉันรักคุณด้วยทั้งหัวใจและจิตวิญญาณ’ ความซับซ้อนก็สะท้อนในดวงตาของเขา

ในทันใดนั้นเองร่างกายของโจวเชียนหยุนก็สั่น คิ้วสวยของเธอขมวดเข้าหากัน และใบหน้าของเธอก็ซีดเซียวลงทันที เธอกุมหน้าท้องบนขวาของตัวเองไว้ด้วยมือข้างหนึ่งแล้วคู้ตัวเล็กน้อย เหงื่อกาฬเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ

“เธอเป็นอะไรไป?” เย่เหวินหมิงกล่าว และนึกถึงว่าเขาเคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน