พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1327

หลิงอี้หรานกล่าว “ค่ะ ฉันมีความสุข การแต่งงานของเรามีความสุขยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก บางทีฉันก็กังวลนิดหน่อยเพราะตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ โดยเฉพาะตอนที่ฉันเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่โจวและเหลียนอี ฉัน...”

“ไม่!” เขาขัดเธอขึ้นมาในทันทีและพูดด้วยความมั่นใจมาก “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!”

สายตาแน่วแน่และจดจ่อของเขาจับเธอไว้แน่นราวกับตาข่ายจับปลา

เธอเต็มใจที่จะถูกตาข่ายของเขาจับไว้เช่นนี้ “ค่ะ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!”

...

ตอนนี้เป็นเวลาเลยตีสามไปแล้ว โจวเชียนหยุนพาสังขารอันเหนื่อยล้าของเธอกลับไปยังบ้านเช่า เธอหยิบยาหลายกระปุกออกมา เติมน้ำใส่แก้ว และกินยา

ทั้งหมดนั้นมียาอยู่ราว ๆ เจ็ดถึงแปดเม็ด พวกมันเคยเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธออยากจะกิน แต่ตอนนี้พวกมันเป็นแสงแห่งความหวังให้เธออยู่ต่อได้อีกวัน

ตอนที่คุณนายโจวออกมาจากห้องนอน ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นลูกสาวกำลังกินยาอยู่ “แม่ว่าลูกเลิกไปตั้งแผงขายข้าวดีกว่านะ เรายังพอมีเงินอยู่ หรือแม่ไปทำงานเป็นผู้ช่วยแม่บ้านก็ได้ ลูกจะได้มีเวลาอยู่กับอาหยันน้อยมากขึ้นหน่อย”

โจวเชียนหยุนกลืนยาสองเม็ดสุดท้ายและหันไปมองแม่ของเธอ “แม่คะ แม่อายุมากเกินกว่าจะไปทำงานเป็นผู้ช่วยแม่บ้านแล้วนะ หนูจะตั้งแผงขายของอีกเดือนเพื่อหาเงินอีกหน่อย ยังไงเราก็ต้องจ่ายค่ายาในแต่ละเดือนเยอะอยู่แล้ว หนูค่อยปิดร้านสักเดือนหลังจากนั้นแล้วมาอยู่กับอาหยันน้อยแทนดีกว่า”

จมูกของโจวเชียนหยุนรู้สึกระคายเคืองเช่นกัน เธอเช็ดน้ำตาของแม่ด้วยทิชชู่ “แม่คะ หนูทำให้แม่ผิดหวังมากที่สุด หนูควรจะเป็นคนที่ดูแลแม่ แต่แม่ก็ยังคงต้องตามดูแลหนูไม่ได้ใช้ชีวิตเลย แม่คะ แม่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษระหว่างเราแม่ลูกหรอกนะ แม่แค่หวังว่าลูกจะอยู่ได้นานขึ้นและอยู่กับแม่อีกหน่อยก็เท่านั้น!” คุณนายโจวกล่าว

โจวเชียนหยุนเหนื่อยกับการปั้นยิ้มและพูดว่า “ค่ะ หลังจากส่งอาหยันน้อยให้เย่เหวินหมิงในสามเดือนนี้ หนูจะกลับบ้านเกิดไปพร้อมกับแม่นะคะ หนูจะหาบ้านพักคนชราที่นั่นให้แม่ ด้วยเงินที่ได้จากประกัน น่าจะพอจ่ายค่าบ้านพักคนชรา...”

โจวเชียนหยุดพล่ามไปเรื่อย ๆ เธอวางแผนทุกอย่างให้คุณนายโจวไว้แล้ว แต่ยิ่งลูกสาวของเธอพูด คุณนายโจวก็ยิ่งรู้สึกเศร้า