พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1328

เมื่อโจวเชียนหยุนพูดจบ คุณนายโจวก็ร้องไห้จนแทบขาดใจขณะที่กอดลูกสาวของเธอไว้

โจวเชียนหยุนลูบหลังของแม่เธออย่างอ่อนโยนและกล่าวปลอบเธอเสียงเบา “แม่ ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้อง...”

คนที่เธอห่วงที่สุดไม่ใช่ลูกชายของเธอ แต่เป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอได้อุทิศหลายอย่างให้เธอ แต่เธอในฐานะลูกสาวกลับไม่สามารถตอบแทนแม่ที่สูงอายุของเธอได้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตด้วยซ้ำ!

...

โจวเชียนหยุนไปยังตลาดที่อยู่แถวบ้านเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับตั้งร้านแผงลอย และเธอก็บังเอิญเจอกวอซิ่นหลี่ระหว่างเดินทางกลับ

กวอซิ่นหลี่ดีใจที่ได้พบโจวเชียนหยุน “พอดีเลย ผมกำลังกลัวว่าไปถึงบ้านแล้วไม่มีใครอยู่”

“มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” โจวเชียนหยุนถาม

“บังเอิญผมมีเรื่องให้ต้องจัดการใกล้ ๆ นี้ ผมเลยแวะเอาของเล่นมาให้ ผมมีของเล่นเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่ยังสภาพดีอยู่ อาหยันน้อยดูจะสนใจตอนที่ผมบอกว่ามี ผมเลยอยากจะเอาให้เขา ถ้าเก่าไปก็ทิ้งได้นะครับ เพราะยังไงมันก็เป็นของมีค่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง” กวอซิ่นหลี่กล่าว

“ขอบคุณค่ะ” โจวเชียนหยุนกล่าวขอบคุณเขา

“จะถือของพวกนี้ขึ้นไปข้างบนเหรอครับ? ให้ผมช่วยนะ!” เมื่อเห็นวัตถุดิบบนรถมอเตอร์ไซค์ กวอซิ่นหลี่ก็พับแขนเสื้อและช่วยหิ้วพวกมัน

โจวเชียนหยุนขอบคุณเขาอีกครั้ง

ขณะที่พวกเขาหอบหิ้วสัมภาระขึ้นไปข้างบนก็ไม่ได้สังเกตว่ามีรถคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล และคนในรถก็กำลังมองภาพนี้ด้วยสายตามืดดำ

โจวเชียนยิ้มบางเบาและไม่ได้พูดอะไร ‘หาพ่อให้อาหยันน้อยเหรอ? ฉันคงไม่มีโอกาสทำแบบนั้นอีกแล้ว’

กวอซิ่นหลี่มองรอยยิ้มของโจวเชียนหยุนภายใต้แสงอาทิตย์แล้วอดตะลึงไม่ได้ เขารู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอเปราะบางและว่างเปล่า

เขายังรู้สึกได้ราวกับว่าคนตรงหน้าเขากำลังจะสลายเป็นฟองและจางหายไป

“เป็นอะไรไปเหรอ?” เขาไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งเสียงของโจวเชียนหยุนดังขึ้น

เขารีบตั้งสติและพูดว่า “ไม่... ไม่มีอะไร ผมกลับบ้านแล้วดีกว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรหาผมได้นะครับ”