พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1340

แม้ว่าชุดเกราะของเธอจะเต็มไปด้วยรอยร้าว แต่เธอก็ยังไม่อยากถูกดูแคลน และโดนชายคนนี้เยาะเย้ย!

“โจวเชียนหยุน เธอเป็นอะไรไป?” เสียงของเย่เหวินหมิงดังขึ้นเหนือหัวของเธอ

“ฉัน...” เธอพยายามบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่เธอแทบจะกัดลิ้นตัวเองขณะพูดออกมา

ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมาจากหน้าผากของเธอ และไหลลงมาอาบข้างแก้ม ใบหน้าของเธอขาวซีดจนไร้สีรวมถึงริมฝีปากของเธอก็ด้วย

“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล!” เย่เหวินหมิงกล่าว เขาเห็นเธอเจ็บแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว!

เขาจับแขนเธอไว้ขณะพูดโดยไม่ได้จับไว้แรงเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว และท่าทางการจับก็ระมัดระวังราวกับกลัวเธอเจ็บ

“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล” โจวเชียนหยุนกล่าว

“ทำไมถึงไม่อยากไปโรงพยาบาล? ทำไมต้องทำเป็นเข้มแข็งด้วย?” เย่เหวินหมิงถามอย่างขุ่นเคือง

โจวเชียนหยุนพูดขึ้นมาอย่างยากลำบากหลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ “คุณกลายเป็นคน... เห็นอกเห็นใจคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? การที่ฉันเจ็บปวดเจียนตาย... ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรอกเหรอ? หนี้ที่พ่อสร้าง ลูกสาวต้องชดใช้ เป็นคุณไม่ใช่เหรอ... ที่เรียกร้องให้ฉันชดใช้หนี้แทนพ่อ?”

ใบหน้าของเขาอึมครึมมากราวกับมีเมฆฝนอยู่เหนือหัว “โจวเชียนหยุน เธออยากตายมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”

‘ฉันไม่อยากตาย ฉันอยากอยู่... แต่... การมีชีวิตอยู่นั้นยากลำบากเหลือเกิน!’ ดวงตาของโจวเชียนหยุนปรากฏความเศร้า

สีหน้าเศร้า ๆ นั้นโจมตีหัวใจของเย่เหวินหมิงในทันที!

“คุณเย่! คุณเย่ใช่ไหมครับ?” กวอซิ่นหลีขัดเย่ขึ้นมาในทันที “ผม... ผมไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับเชียนหยุนหรอกนะครับ แต่ผมคิดว่าลูกผู้ชายไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงนะครับ!”

เย่เหวินหมิงมองกวอซิ่นหลี่ด้วยสายตาเย็นชา

กวอซิ่นหลี่พยายามมองตอบกลับและพูดว่า “เชียนหยุนเป็นคนดี คุณไม่ควรพูดแบบนั้นกับเธอ!”

‘เชียนหยุน...’ เย่เหวินหมิงพบว่าการที่อีกฝ่ายเรียกเธอแบบนั้นช่างระคายหูเขาเหลือเกิน

โจวเชียนหยุนมองกวอซิ่นหลี่อย่างขอบคุณและพูดกับเย่เหวินหมิงว่า “คุณเย่คะ เพื่อนของฉันมาที่นี่แล้ว ถ้าฉันต้องไปโรงพยาบาล ฉันให้เพื่อนพาไปก็ได้ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ!”

กวอซิ่นหลี่รีบกล่าวว่า “เอ่อ งั้น... งั้นผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาลเองครับ!” พูดจบเขาก็จับแขนอีกข้างของโจวเชียนหยุนและมองเย่เหวินหมิง “คุณเย่ช่วยปล่อยด้วยครับ ผมจะได้พาเธอไปส่งโรงพยาบาล”