พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1396

แต่เธอไม่อยากขอโทษอีกต่อไปแล้ว

ถ้าเธอขอโทษ ก็จะเป็นการยอมรับว่าเธอจงใจผลักคงจื่ออิน และมุ่งร้ายจริง ๆ แบบนั้นแล้วอาหยันน้อยก็จะไม่สามารถเชิดหน้าขึ้นมาได้อีก!

ความเงียบของเธอทำให้เขาอึดอัดใจเล็กน้อย เขารู้ว่าตัวเองควรจะถอนมือออกและไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้อีก

ถึงอย่างนั้นมือของเขากลับดูไม่เต็มใจเล็กน้อย ราวกับว่ามันแนบติดไปกับแก้มที่เย็นเล็กน้อยของเธอไปแล้ว

แก้มของเธอซูบตอบ และผิวของเธอไม่ได้ขาวเนียนเหมือนแต่ก่อนเพราะสัมผัสกับมลภาวะในอากาศ ตอนนี้เธอดูซีดเซียวและเกือบจะคล้ายกับคนขาดสารอาหาร

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังสวยและมีใบหน้างดงาม เธอมีคิ้วโค้งได้รูปและจมูกที่ดูดี ขนตาที่งอนน้อย ๆ ยิ่งมองเห็นได้ชัดเวลาเธอหลับตา

ในตอนนั้นเธอเงียบราวกับเป็นตุ๊กตา เขาอดไม่ได้ที่จะมองเธอ จนกระทั่งรถหยุดลงที่หน้าโรงพยาบาล ทันใดนั้นเขาจึงรู้สึกตัวขึ้นมาและถอนมือที่ร้อนผ่าวออกมา

“ฉันไม่ขอโทษ” โจวเชียนหยุนพูดในทันทีที่เปิดประตูรถ

“ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาตัดสินใจ!” เย่เหวินหมิงใช้แรงดึงเธอออกมาจากรถ

ในตอนนที่โจวเชียนหยุนโดนเย่เหวินหมิงลากตัวไปยังห้องพักฟื้นของคงจื่ออิน ครอบครัวตระกูลคงเองก็อยู่ที่นี่ด้วย คงจื่ออินอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล และกำลังดื่มน้ำโทนิคที่คุณนายคงส่งให้

“เหวินหมิง คุณพาเธอมาที่นี่ทำไมคะ?” คงจื่ออินถาม

“ผมบอกแล้วว่าจะให้คำอธิบายกับตระกูลคง” เย่เหวินหมิงกล่าว จากนั้นเขาตระโกนใส่โจวเชียนหยุนว่า “ขอโทษสิ! ถ้าไม่อยากเข้าคุกอีก ก็ขอโทษจื่ออินกับครอบครัวเธอดี ๆ ซะ!”

“ได้!” เย่เหวินหมิงกล่าวตอบ

โจวเชียนหยุนกล่าวเยาะเย้ย “คุณตัดสินใจเองคนเดียว ฉันไม่เคยตกลงด้วย! ฉันจะไม่คุกเข่าให้คงจื่ออิน คุณไปหาทนายมาฟ้องฉันเลย แล้วเรามาดูกันว่าความยุติธรรมมันเป็นยังไง!”

พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

แต่คนของเย่เหวินหมิงก็หยุดเธอไว้ เย่เหวินหมิงมองพวกเขา แล้วชายสองคนก็จับแขนโจวเชียนหยุนไว้ พวกเขาลากตัวโจวเชียนหยุนกลับมาที่ข้างเตียง

“ปล่อยฉัน! คุณจะทำอะไร?” โจวเชียนหยุนดิ้น แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการจับกุมของชายแข็งแรงสองคนนั้นได้

“นี่เธอยังปฏิเสธไม่ยอมรับผิดอีกเหรอ?” เย่เหวินหมิงถามขณะที่มองโจวเชียนหยุน