พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1397

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วมีอะไรที่ฉันต้องยอมรับเหรอ? คุณต้องการให้คนที่โดนใส่ร้าย ขอโทษคนที่ใส่ร้าย เย่เหวินหมิง คุณสับสนจนแยกแยะถูกผิดไม่ได้เลยเหรอ?”

“ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ แต่วันนี้เธอก็ต้องคุกเข่าลงกราบขอโทษ! โจวเชียนหยุน อย่าบังคับให้ฉันต้องจับมือเธอทำ!”

ในทันใดนั้นเธอก็หัวเราะออกมา “เย่เหวินหมิง คุณนี่โง่จริงสินะ คุณเชื่อทุกอย่างที่ตระกูลคงและคงจื่ออินพูด คุณคิดว่าคงจื่ออินคือคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้เหรอ? เธอไม่ได้ทำอะไรเลย และเลือดที่ไหลอยู่ในตัวคุณก็ไม่เกี่ยวกับเธอด้วย!”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ สีหน้าของสมาชิกตระกูลคงก็เปลี่ยนไปทันที คงจื่ออินซึ่งนั่งอยู่บนเตียงโรงพยาบาลและกำลังกินดื่มอย่างสบาย ๆ ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาจนเกือบจะทำถ้วยในมือตก

‘นี่โจวเชียนหยุน... รู้อะไรมา? เธอรู้เรื่องการบริจาคไขกระดูกเหรอ?’

“เหวินหมิง... นี่... นี่หมายความว่าไงคะ?” คงจื่ออินถามขณะที่ทำหน้างง ใบหน้าซีดขาวและความเจ็บป่วยทำให้เธอดูเปราะบาง

เย่เหวินหมิงเดินเข้าไปปลอบเธอด้วยการพูดว่า “ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องสนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก!”

นายท่านคงรีบพุ่งเข้ามา เขายกมือขึ้นและตบหน้าโจวเชียนหยุนสองครั้ง “เธอพูดเรื่องอะไร? นี่เธอยังต้องการทำลายความสัมพันธ์ของจื่ออินกับเย่เหวินหมิงอยู่อีกเหรอ? ผู้หญิงแบบเธอสมควรแล้วที่ต้องคุกเข่าให้จื่ออิน!”

พูดจบนายท่านคงก็สั่งให้คนจับตัวเชียนหยุนไว้ “จับเธอคุกเข่า!”

ชายสองคนนั้นมองเย่เหวินหมิง เพราะอย่างไรเย่เหวินหมิงก็คือเจ้านายของพวกเขา

เย่เหวินหมิงพยักหน้าเล็กน้อย และเห็นด้วยกับคำสั่งของนายท่านคง

ชายสองคนนั้นบังคับกดตัวของโจวเชียนหยุนลงทันที

สีหน้าของสมาชิกตระกูลคงเปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อเธอพูดอย่างนี้ ทันใดนั้นคงจื่ออินก็รู้สึกได้ถึงความกลัวที่พวยพุ่งอยู่ในจิตใจ ‘โจวเชียนหยุนมอง... แผนออกหมดเลย!

‘ฉันจะปล่อยให้เหวินหมิงเชื่อโจวเชียนหยุนไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!’

“โจวเชียนหยุน!” คงจื่ออินทำหน้าเศร้า “เธอสาดโคลนใส่ฉันอย่างนี้ได้ยังไง? ฉันไปทำอะไรให้เธอ เธอเลยต้องมาใส่ร้ายฉันแบบนี้? ที่เธอทำร้ายฉันซ้ำ ๆ เป็นเพราะเธอคิดว่าเหวินหมิงจะปกป้องเธอล่ะสิ?”

น้ำตาของคงจื่ออินไหลอาบแก้ม ในขณะที่นายท่านและคุณนายคงยังคงคอยปลอบลูกสาวของพวกเขา

คุณนายคงกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “เหวินหมิง คุณจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ใส่ร้ายจื่ออินโดยไม่ห้ามหน่อยเหรอ? จื่ออินรักคุณมากนะ จื่ออินจะไปท้องกับคนอื่นได้ยังไง?”

เย่เหวินหมิงมองคงจื่ออินที่ร้องไห้จนเกือบหายใจไม่ทัน ความน่าสงสาร ความเจ็บปวด และใบหน้าเศร้าโศกทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามีภูเขาลูกใหญ่กำลังกดทับเขาอยู่