พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1439

ตอนนี้เธอสามารถทำในสิ่งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่มีเวลาได้ทำเนื่องจากชีวิตอันยุ่งเหยิงของเธอตลอดหลายปีมานี้

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว โจวเชียนหยุนก็บอกคุณนายโจวและตรงออกไปที่โรงเรียนเพื่อรับลูกชายของเธอ

เธอไม่สังเกตเห็นว่ามีรถอยู่ข้างหลังคอยตามเธอมาเงียบ ๆ เย่เหวินหมิงมองโจวเชียนหยุนที่กำลังเดินอยู่

เขารู้สึกขมขื่นในหัวใจ

เธอไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว เธอรังเกียจการมีอยู่ของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงทำได้เพียงมองเธออย่างนี้เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าจะทำให้เธอยอมรับการบริจาคตับของเขาได้อย่างไร

หลิงอี้หรานบอกกับเขาว่า “พี่โจวตัดสินใจแล้ว ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจตอนนี้คงเป็นเรื่องยาก เราต้องหาทางอื่น ถ้าคุณอยากจะช่วยพี่โจวก็เตรียมตับไว้ให้พร้อมตลอดเวลา”

แน่นอนเขาอยากช่วยเธอ เพราะอย่างนั้นเขาถึงเลิกดื่มและให้นักโภชนาการมาเตรียมมื้ออาหารให้ เขาอยากแน่ใจว่าตับของเขาจะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด!

เย่เหวินหมิงยังคงขับรถต่อไปขณะมองตามโจวเชียนหยุนขึ้นรถเมล์ เขาตามรถเมล์ไปและมองเธอลงจากรถก่อนจะเดินเข้าประตูโรงเรียนอนุบาลไป

เธอรออยู่พร้อมกับพ่อแม่ผู้ปกครองคนอื่น ๆ ท่ามกลางกลุ่มของผู้ปกครอง ร่างกายของเธอดูเหมือนจะผอมเป็นพิเศษและใบหน้านั้นก็ดูซึมเล็กน้อย เธอดูเหมือนซูบผอมและป่วย ถึงอย่างนั้นเสื้อผ้าของเธอก็ยังสะอาดเรียบร้อย แม้ว่าเธอจะป่วยแต่เธอก็ยังใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตนเอง

เขารู้ตั้งแต่ที่เธอมารับลูกแล้วว่าเธอไม่อยากให้พ่อแม่คนอื่น ๆ ดูถูกลูกชายเพราะเธอ บางครั้งแม้แต่เย่เหวินหมิงเองก็ยังพบว่ามันเศร้าเล็กน้อยและชวนให้ขบขันเมื่อนึกถึง

‘ลูกชายของฉันโดนดูถูกงั้นเหรอ?

‘แล้วฉันยังเป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้!

ถึงอย่างนั้นลูกชายของเธอก็ทะเลาะกับเด็กคนอื่นเพราะเธออีกแล้ว

คำพูดของพ่อแม่คนนั้นรุนแรงมากยิ่งขึ้น “ทำไม? ลูกชายฉันไม่ผิด ก็ลูกเธอเป็นลูกนอกสมรสจริง เรื่องที่เธอทำมันก็อยู่บนโลกออนไลน์หมดแหละ เย่เหวินหมิงควรโดนหลอกดีกว่าแต่งกับเธอและมีลูกที่ถูกต้องตามกฎหมาย! แล้วอีกอย่าง ทำไมคนรวย ๆ อย่างเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เคยเข้าคุกมาด้วย?”

“พอได้หรือยัง?” ใบหน้าของโจวเชียนหยุนบูดบึ้งและพูดว่า “คุณมีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์ฉันกับลูกเพราะเรื่องในอินเทอร์เน็ต?”

“ฉันวิจารณ์เธอแล้วมันทำไม? ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเธอสักหน่อย ฉันก็แค่พูดความจริง!” พ่อแม่คนนั้นมีท่าทีหยิ่งยโส

“เธอควรบอกให้ลูกเธอขอโทษลูกฉัน หรือไม่งั้นลูกเธอก็อย่าได้คิดที่จะอยู่โรงเรียนนี้อีก!”