พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1452

เขาเหมือนจะบอกนายท่านอี้ถึงความมุ่งมั่นในรักที่เขามีต่อหลิงอี้หราน

นายท่านอี้จ้องหลานชายคนเดียวเขม็ง

ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ หลับตาลงเพราะว่าเหนื่อย ด้วยเสียงแห้งแตกพร่าเขาพึมพำว่า “ผู้ชายตระกูลอี้… ไม่มีวัน… ลงเอยได้ดี หากว่ารักผู้หญิงมากเกินไป แกต้องไม่จบด้วยดี… หากว่าแก… ยังเป็นแบบนี้”

เสียงนายท่านอี้อ่อนแรงลงทุกที จนสุดท้ายเขาก็ไม่ส่งเสียงใดอีก

เส้นสัญญาณคลื่นหัวใจบนหน้าจอเกือบจะเป็นเส้นตรง หลิงอี้หรานรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฟาด

เธอรู้ว่านายท่านอี้จากไปแล้ว ชีวิตหนึ่งจบสิ้นลงต่อหน้าเธอ และมันทำให้เธอหวาดกลัว ชายชราที่เป็นครอบครัวของจินไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว มันดูเหมือนไม่ใช่ความจริง

อี้จิ่นจิ่นหลีจับมือหลิงอี้หรานแน่น เขาจับแน่นขึ้นทุกทีจนได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจดังมาเข้าหู เขาได้สติและรีบปล่อยมือทันที

“เจ็บหรือเปล่า?” เขาจับมือเธอมาดูอย่างกังวล และเห็นรอยแดงจาง ๆ เพราะว่าเขาบีบมือเธอแรงเกินไป

เธอบอกว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ปู่ของคุณ…”

“ใช่ เขาตายแล้ว” เขาพูดเบา ๆ

แม้ว่าสีหน้าเขาจะไม่แสดงอารมณ์ใด และไม่มีสีหน้าโศกเศร้าแบบคนทั่วไปที่เพิ่งเสียคนที่เป็นที่รักไป เธอรู้ว่าเขาเสียใจ เพราะนายท่านอี้เป็นครอบครัวของเขา

ถึงอย่างไรนายท่านอี้ก็เป็นคนเดียวที่อยู่กับเขามาตลอดหลายปีหลังจากที่พ่อเขาเสียไป

อี้จิ่นจิ่นหลีหันหลังไปและหลุบตาลง เขามองนายท่านอี้ที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลเงียบ ๆ เหมือนกับว่าเขาแค่เหนื่อยหลับไปเท่านั้น

สองวันที่ผ่านมา อี้จิ่นจิ่นหลีได้ทิ้งงานไว้ก่อนและใช้เวลาทั้ง 24 ชั่วโมงอยู่ในโถงไว้อาลัย

หลิงอี้หรานก็ไปที่โถงไว้อาลัยหลายหน และแต่ละครั้งเธอก็เห็นเพียงอี้จิ่นจิ่นหลียืนอยู่ข้างโลงเย็นในชุดขาว

เธอยังบอกเขาวันละหลายครั้งให้พักผ่อนบ้าง แต่เขาก็มักจะตอบกลับมาเบา ๆ ว่า “ฉันรู้ ฉันจะดูแลสุขภาพ ไม่ต้องห่วงนะ”

แต่เธอจะวางใจได้อย่างไรกัน? เธอไม่รู้สึกปลอดภัยเหมือนเคยเมื่อต้องนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังตอนกลางคืน โดยที่ไม่รู้ตัวเธอก็เคยชินกับการที่มีเขานอนอยู่ข้างกายและเห็นเขาทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา

“จินยังอยู่ที่โถงไว้อาลัยเหรอ?” หลิงอี้หรานถามคนรับใช้

“ครับ นายน้อยยังอยู่ที่โถงไว้อาลัยกับนายท่านอี้” คนรับใช้ตอบ จากนั้นหลิงอี้หรานก็บอกเขาให้เตรียมของหวาน เธอนำอาหารไปที่ห้องโถงไว้อาลัย