พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1459

กู้ลี่เฉินเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันเบา ๆ แต่ว่าดวงตาเหยี่ยวของเขาจับจ้องอยู่ที่หลิงอี้หรานเท่านั้น

“หากวันหนึ่งคุณพบว่า จิ่นหลีไม่ใช่คนแบบที่คุณคิดแล้วก็ทนอยู่กับเขาไม่ได้อีกต่อไป คุณจะ… ให้ผมได้ดูแลคุณไหม?”

เสียงเขาสั่นเล็กน้อยบ่งบอกว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่พูดออกมา เขานั้นรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วก็พูดออกมา บางทีนี่อาจจะเป็น… โอกาสเดียวของเขา เขานั้นแทบกลั้นหายใจไปด้วยขณะที่พูด และมือที่อยู่ข้างตัวก็สั่นระริกอย่างคุมไม่ได้ เขานั้นรอคำตอบอย่างกระวนกระวาย

หลิงอี้หรานอึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบของมืออี้จิ่นหลีที่กุมมือเธออยู่ ‘จินรู้สึก… ไม่สบายใจอีกแล้วเหรอ?’

หลิงอี้หรานบีบมืออี้จิ่นหลีและพูดกับกู้ลี่เฉินว่า “ไม่ค่ะ เรื่องที่คุณพูดยังไงก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ตอนนี้ฉันอยากจะอยู่กับจินแล้วก็รวมถึงในอนาคตด้วย”

คำยืนยันของเธอทำให้ดวงตาของกู้ลี่เฉินฉายแววผิดหวัง หัวใจที่กระวนกระวายดูเหมือนจะว่างเปล่าทันใด เขายิ้มขื่น ‘นี่ฉันหวังอะไรกัน?’

“จินคะ ไปกันเถอะ” คราวนี้เป็นหลิงอี้หรานที่ออกแรงดึงจินออกมา กลุ่มบอดี้การ์ดก็ตามพวกเขาออกมา

แต่เขามองด้วยปลายหางตาออกไปไกลนอกหน้าต่างรถ… กู้ลี่เฉินยังคงยืนอยู่ไม่ไกลและมองมาที่พวกเขา

หลังจากที่เธอและจิ่นหลีกลับมาที่คฤหาสน์อี้ หลิงอี้หรานนั้นรู้สึกง่วงนอน อย่างไรเธอก็เป็นคนท้องเจ็ดเดือน ซึ่งก็ต้องเหนื่อยหลังจากงานศพวันนี้

หลังทานอาหารมื้อง่าย ๆ เสร็จ หลิงอี้หรานก็เอนตัวลงบนเตียงแล้วหลับไป เธอนั้นหลับตาจึงไม่ได้เห็นสายตาที่อี้จิ่นหลีมองเธอซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ และหวาดกลัว อึดใจต่อมาเขาก็หยิบโทรศัพท์และส่งข้อความ… เมื่อหลิงอี้หรานตื่นขึ้น จิ่นหลีก็ไม่ได้อยู่ในห้อง เธอลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา ก่อนดูเวลา เธองีบหลับไปสั้นกว่าที่คิดไว้ เธอนั้นหลับไปประมาณแค่ชั่วโมงเดียว “จินอยู่ไหน? เขาอยู่ข้างล่างหรือเปล่านะ?”