พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 228

คิดว่าวันนี้เธอถูกทำร้ายและถูกรังแกในกองถ่าย เขาอารมณ์ไม่ดีและเป็นกังวลที่จะเห็นเธอ

เมื่อเขาเห็นเธออารมณ์ของเขาก็ยิ่งแย่ลงไปอีก!

อี้ จิ่นหลี ยกมือขึ้นและดีดรอยช้ำบนหน้าผากของเธอ

“โอ้ย!” หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

เขาหัวเราะเยาะ “เจ็บไหมล่ะ?”

แน่นอน! เธอไม่ได้สร้างจากหิน แน่นอนว่ามันเจ็บเมื่อเขาดีดเธอ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขามุ่งเป้าไปที่รอยช้ำของเธอโดยเจตนา

เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอ

เขาหัวเราะอย่างโกรธ ๆ "เยี่ยมมาก เยี่ยมจริง ๆ หลิง อี้หราน ผมอยากให้พี่อยู่กับผม แต่พี่รีบปฏิเสธ ผมคิดว่าพี่มีศักดิ์ศรีและเข้มเเข็งมาก แต่ตอนนี้ล่ะ? สนุกไหมล่ะ ที่ได้เป็นตัวประกอบและถูกรังแกจนต้องคุกเข่าและคร่ำครวญไม่หยุดน่ะ พี่สาว?”

เธอกัดริมฝีปากและถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว เขาทำให้เธอตกใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอถอยหลังเขาก็เข้ามาใกล้อีกก้าว

เธอก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงกำแพงโดยหันหลังให้กับมัน ไม่มีที่ว่างให้เธอหลบเลี่ยงเขาได้อีกแล้ว

เขายืนอยู่ข้างหน้าเธอและปิดกั้นเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งวางลงบนกำแพง เขาเกือบจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขน

“ผมถามพี่ว่าสนุกไหม?” สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอและน้ำเสียงของเขาทุ้มกว่าปกติ ดูเหมือนจะมีความโกรธอยู่ในนั้น

“พี่ทำแบบนั่นเพื่อเงินแค่ 330 ดอลล่าร์? ทำไมพี่ไม่มาหาผมเพื่อเงินล่ะ? ผมจะให้พี่เท่าที่พี่ต้องการ ผม... "

“ฉันจะต้องแลกกับอะไรบางอย่างเพื่อแลกกับเงินของคุณหรือเปล่าล่ะ?” หลิง อี้หราน กล่าว เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป เธออยากย้อนกลับไปในสมัยก่อนที่เธอยังไม่รู้จักเขา มันเหงาเกินไปที่จะอยู่คนเดียวในบ้านในตอนนั้น แต่เธอไม่ใช่เกม

"ถ้าผมไม่ต้องการให้พี่แลกล่ะ?" เขาถาม

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็น คุณไม่ต้องให้เงิน ฉันหาเลี้ยงตัวเองได้” เธอกล่าว

เขาตะคอก “พี่ต้องทำให้ตัวเองยุ่งเหยิงเพื่อหาเลี้ยงตัวเองด้วยเหรอ?"

เธออ้าปากค้าง ร่องรอยแห่งความเศร้าหมองฉายแววในดวงตาของเธอ จากนั้นเธอค่อย ๆ ลดตาลงและพึมพำ “อย่างน้อยฉันก็หาเงินมาได้ด้วยความสามารถของตัวเองและฉันก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”