พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 254

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่แตะต้องเธอ" กู้ ลี่เฉิน กล่าว “เธอไม่ใช่คนที่ฉันตามหา"

อย่างไรก็ตาม มันยากที่จะปฏิเสธว่าเธอดูเหมือนคนที่เขากำลังตามหามาก บางครั้งเมื่อเขามองไปที่เธอเขาก็จินตนาการว่าเธอคือสิ่งที่คน ๆ นั้นเติบโตขึ้นมาจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

อย่างไรก็ตาม เธอดูเหมือนเธอ แต่เธอไม่ใช่เธอ

“แล้วถ้าเธอเป็นคนที่นายตามหาล่ะ นายจะทำอะไรไหม?” อี้ จิ่นหลี ถามพลางเลิกคิ้ว

ใบหน้าของกู้ ลี่เฉิน ยังคงนิ่ง แต่ดวงตาฟีนิกซ์ของเขาดูเหมือนจะกระเพื่อมไปด้วยสิ่งที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้แม้ว่าพวกเขาต้องการ "ถ้าเธอเป็น ฉันจะไม่ปล่อยไปแม้ว่าฉันจะต้องแข่งกับนายก็ตาม"

อี้ จิ่นหลี ชำเลืองมอง “งั้นก็เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ใช่ ใช่ไหมล่ะ?”

"ใช่ โชคดีที่เธอไม่ใช่" กู้ ลี่เฉิน พูดและหันไป

โชคดีที่เธอไม่ใช่เธอ ถ้าเธอเป็นเช่นนั้นจริงก็คงจะยากที่จะรับมือไหว

กู้ ลี่เฉิน คิดและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าโดยไม่รู้ตัวเพื่อสัมผัสกับสร้อยข้อมือ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนก่อนที่เขาจะพบเธอ?

การตามหาเธอเกือบจะกลายเป็นความหลงใหล

...

เมื่อ หลิง อี้หราน เดินออกจากห้องแต่งตัวก็ไม่มีใครอยู่ข้างนอกนอกจาก อี้ จิ่นหลี และผู้คุ้มกัน

“เสร็จแล้วเหรอ?” อี้ จิ่นหลี เห็นว่าตอนนี้หลิง อี้หราน สวมเสื้อผ้าปกติโดยมัดผมเป็นหางม้าธรรมดา เธอได้ลบเครื่องสำอางออกและตอนนี้ใบหน้าของเธอก็สดอย่างเป็นธรรมชาติ แต่มันดูน่ามองกว่ามาก

"ใช่" หลิงอี้หรานตอบ

ถ้าเธอทำให้เขารำคาญโดยไม่ได้ตั้งใจ ชะตากรรมของเธอก็น่าจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เธอถูกจำคุกสามปีเสียอีก

หลิง อี้หราน ต้องการดึงมือของเธอออกจากนิ้วของเขา

มือของเธอขยับเพียงเล็กน้อยก่อนที่นิ้วของเขาจะกุมรัดเธอแน่นขึ้น

"โอ้" เธออุทาน คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้สึกเจ็บที่หลังมือ

“ผมทำให้พี่เจ็บเหรอ?” เขาพูดเบา ๆ นิ้วของเขาคลายออกเล็กน้อย เขาวางนิ้วลงบนหลังมือของเธอโดยลืมไปว่ามีบาดแผลที่ยังไม่หายสนิท

เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย "ไม่เป็นไร คุณปล่อยฉันไปได้แล้ว"