พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 270

หลิง อี้หราน ยังคงเงียบเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง เมื่อหมอดึงอัลบั้มออกจากมือเธอ เธอกลับกอดมันแน่นขึ้นพร้อมกรีดร้องดัง “ไม่!”

“ให้หมอดูมือหน่อยนะ พี่สาว หมอไม่ได้จะเอาอัลบั้มรูปไปไหน” อี้ จิ่นหลี พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่สาว ส่งมันมาให้ผมนะ หมอแค่อยากดูแผลบนมือของพี่เท่านั้นเอง ได้ไหมครับ?”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘พี่’ เธอก็หันหน้ามามองเขาก่อนพูดพึมพัม “จิน...”

“ผมเอง” เขาตอบก่อนถามต่อ “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ริมฝีปากของเธอสั่นพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “ไหม้… อัลบั้มรูปของแม่… ไหม้หมดแล้ว”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยังดูตกใจ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธออีกครั้ง

อี้ จิ่นหลี ตกใจกับอัลบั้มรูปที่ไหม้นี้… นี่เป็นอัลบั้มรูปของเธอกับแม่เหรอ?

หลังจากใช้เวลาร่วมกันไม่นาน เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าสำคัญกับเธอขนาดไหน

เมื่อหมอสามารถตรวจดูแผลบนมือของหลิง อี้หราน เขาก็เริ่มทำการรักษาพร้อมกับพันผ้าบนแผลให้เธอ

หลังมือของเธอยังคงช้ำจากบาดแผลครั้งที่แล้ว แถมยังมีแผลใหม่เพิ่มมาทำให้เขาต้องพันผ้าบนมือของเธอทั้งสองข้าง

เธอยังคงเงียบอยู่ราวกับว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร หลายคนเริ่มรู้สึกกสงสารเธอมากขึ้นเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้

อี้ จิ่นหลี ดึงผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวซับน้ำตาบนใบหน้าของเธอ “อย่าร้องไห้เลยนะ...”

อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากของตัวเองก่อนช้อนตัวของเธอมาอุ้มแล้วพาเธอไปที่รถ

“พี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะหาผู้เชี่ยวชาญมารักษารอยแผลเป็นบนมือของพี่ให้” เขาบอกเธอ

เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับเขา ดวงตาที่ยังหลงเหลือรอบคราบน้ำตาเริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง จากนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า “ขอโทษ ที่ฉันเสียสติ”

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ทำให้เธอร้องไห้ออกมาเมื่อเธอเห็นจิน...

เพราะมันเจ็บปวดเกินจะทนไหวเหรอ? หรือว่าเธอกำลังรู้สึกสับสน?

“พี่ไม่มีอะไรต้องเสียใจเลย พี่จะเสียสติแค่ไหนต่อหน้าผมก็ได้นะ” เขาตอบ