พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 361

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ จากนั้นเขาก็ยืดตัวตรง แววตาที่น่าหลงใหลของเขามองไปที่เธอด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “มีแค่เพียงพี่เท่านั้น”

มีเพียงเธอเท่านั้น เธอเป็นคนเดียวที่เขาต้องการที่จะมี แค่เพียงเธอ เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกหลังจากถูกปฏิเสธ ราวกับว่าเขารู้สึกเสียความเป็นตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

“ช่วยเช็ดผมให้ผมหน่อย” เขากล่าว จากนั้นเขาก็ยื่นผ้าขนหนูที่เขาตั้งใจไว้เช็ดผมที่เปียกของเขาให้กับเธอ

เธอมองไปที่เขาด้วยความแปลกใจ ขณะที่เขาก้มหัวลงให้กับเธอ

“เป็นอะไรไป ตอนที่เราเคยอยู่บ้านเช่าพี่ไม่ได้เช็ดผมให้ผมทักครั้งหรอกเหรอ?” เขาถามขณะที่เขายักคิ้วขึ้น

อะไร ๆ มันเปลี่ยนไปจากจากเดิมมาก หลิง อี้หราน เม้มริมฝีปากของเธอ จนในที่สุดเธอก็เริ่มเช็ดผมให้เขา

เนื่องจากผ้าขนหนูปิดหน้าเขาอยู่จึงทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

เขาเป็นเหมือนลูกหมาน้อยที่เชื่อฟังซึ่งปล่อยให้เธอเป่าผมให้แห้ง ในขณะที่หลิง อี้หราน มีความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าเธอเป็นผู้ปกครองของเขา และเขาก็ก้มลงมาหาเธอ

เธอไม่สามารถหยุดที่จะขำในใจได้ พระเจ้า! ทำไมเธอถึงคิดแบบนี้? ต่อหน้าอี้ จิ่นหลี เธออาจจะเป็นเหมือนแค่มดตัวหนึ่ง เธอไม่มีทางสู้เขาได้เลยหากเขาคิดที่จะบดขยี้เธอ

ที่เธอเห็นตอนนี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเพราะว่าเขาว่านอนสอนง่ายและเชื่องสินะ?

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เอาผ้าขนหนูออก หลังจากที่เธอรู้สึกว่ามันเสร็จแล้ว “ฉันเช็ดเสร็จแล้ว”

ในตอนนี้หัวของเขายุ่งเหยิงไปหมด ผมหน้าม้าเขาปิดไปดที่หน้าผากและครึ่งลูกตาของเขา หลิง อี้หราน รู้สึกเหมือนได้เห็นจินคนเดิม

ดวงตาสีดำคู่นั้น ซ่อนอยู่หลังผมหน้าม้าของเขาและจ้องมองมาที่เธออย่างจริงจัง ราวกับว่ากำลังพยายามจะซึมซาบเข้าถึงวิญญาณของทุก ๆ คนที่อยากมองดูหน้าจริง ๆ ของเขา

“คุณกินยาจีนเหรอ?” หลิง อี้หราน ถามแบบไม่รู้ตัวและมองไปที่ อี้ จิ่นหลี อย่างแปลกใจ

“ใช่แล้ว” เขาตอบสั้น ๆ

“คุณไม่สบายหรือเปล่า?” เธอถาม

“มันคือการรักษากระเพาะอาหารของผม พี่ไม่ได้เป็นคนบอกให้ผมดูแลตัวเองให้กลับมามีสุขภาพที่ดีขึ้นเหรอ?” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่ากำลังจะขอคำชม

หลิง อี้หราน ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอควรจะลูบหัวของเขาเพื่อชื่นชมเขาใช่ไหม?

“อืม... ดีจังนะ” เธอพูดออกไปแบบนั้น หลังจากที่คิดอยู่นาน