พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 510

“ชอบสิ” เธอพึมพำ ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบของสวย ๆ งาม ๆ ทำไมเธอถึงไม่ชอบชุดสวย ๆ เช่นนี้? อย่างไรก็ตาม... “มันน่าจะแพง ถ้าใส่แค่ครั้งเดียวมันจะสิ้นเปลืองไปหรือเปล่า?”

สิ่งที่เธอหมายถึงคือมีตัวเลือกอื่นที่ถูกกว่า

เมื่อเขาได้ยินแบบนั้น เขาก็กล่าวว่า “ถ้าคิดว่าสิ้นเปลืองก็ไปงานเลี้ยงกับผมบ่อย ๆ สิ จะได้ไม่สิ้นเปลือง”

"..." หลิง อี้หรานตกตะลึงจนไม่รู้จะตอบโต้อะไร

อี้ จิ่นหลีจับมือหลิง อี้หรานและกล่าวว่า “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”

อุณหภูมิบนมือของเขาส่งผ่านไปยังฝ่ามือของเธอ เธอตอบเขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเธอก็เดินตามเขาออกจากห้องแต่งตัวลงมาที่ชั้นล่าง

ด้านหน้าของคฤหาสน์ มีรถจอดรอไว้แล้ว อี้ จิ่นหลีจับมือหลิง อี้หรานขณะเข้าไปในรถ

ระหว่างทางไปที่นั่น หลิง อี้หรานอดไม่ได้ที่จะมองอี้ จิ่นหลีที่สวมชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว และเนคไทสีม่วงเข้ม มันเหมาะกับเขามาก วันนี้เขาดูหล่อเหลาและดูดี

กรอบหน้าของเขาเห็นเป็นสันกรามชัด ลักษณะที่ละเอียดอ่อนซึ่งหายากในชาวเอเชีย ผมสีดำของเขาจัดทรงอย่างเรียบร้อยในขณะที่ผมหน้าม้าถูกหวีเก็บขึ้นเพื่อเผยให้เห็นหน้าผากที่สวยงามของเขา ความโค้งของคอถูกปกคลุมด้วยปกคอเสื้อ

หากคอเสื้อหลวมเล็กน้อย เธออาจจะเห็นกระดูกไหปลาร้าของเขา ขณะที่หลิง อี้หราน นึกเกี่ยวกับมัน รูปร่างของกระดูกไหปลาร้าของเขาก็มาปรากฏอยู่ในความคิดของเธอ

กระดูกไหปลาร้าที่สวยงามของเขา เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะได้ใช้คำว่า ‘สวย’ กับกระดูกไหปลาร้าของผู้ชาย แต่สำหรับเธอ คำว่าสวยงามดูจะเป็นคำพูดที่เหมาะสมที่สุดที่จะบรรยายกระดูกไหปลาร้าของเขา

ใต้กระดูกไหปลาร้าของเขา... หลิง อี้หรานย้อนกลับไปในคืนนั้นตอนที่เธอเห็นทุกตารางนิ้วของร่างกายของเขา เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิและการมีอยู่ของร่างกายเขา มันบ้ามาก... เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อน

ดูเหมือนเลือดในร่างกายของเธอจะสูบฉีดเร็วขึ้น แก้มของเธอร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

ปลายนิ้วของเขาจับเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างเบามือ กึ่งบังคับเธอให้หันหน้ากลับมาหาเขา

“ทำไมพี่ไม่มองหน้าผม?” เขาถาม

“ไม่... ไม่” เธอกล่าวอย่างรู้สึกผิด ยิ่งกว่านั้นเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักของเขา

“ไม่?” ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอ ลมหายใจของเขามีกลิ่นหอมเหมือนดอกกล้วยไม้ “พี่รู้อะไรไหม? พี่ดูเขินอายที่จะมองมาที่ผม ทำไมล่ะ? พี่กำลังนึกถึงผมอยู่เหรอ?”

ใช่แล้ว! หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากของเธอ ไม่รู้ว่าควรจะตำหนิเขาอย่างไร ดวงตาของเขาสามารถอ่านคนได้อย่างง่ายดาย

“อย่ากัดริมฝีปาก เครื่องสำอางของพี่จะเลอะหมด” เขาพึมพำขณะที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสเข้าที่มุมปากของเธอเบา ๆ “พี่กำลังคิดอะไรอยู่? ให้ผมเดานะ… พี่หน้าแดงแบบนี้เพราะพี่กำลังนึกถึงช่วงเวลานั้นของเราใช่ไหม?”