พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 565

“ถ้าพี่อยากเห็นผมร้องไห้ ผมก็จะร้องไห้” เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอแสดงออกว่าไม่เชื่อสิ่งที่เขาบอก เขาพูดว่า... เขาจะร้องไห้เหรอ?

“ทำไมล่ะ?” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

“คุณบอกว่าคุณ...”

“ถ้าพี่อยากเห็น ผมก็จะทำ ผมจะพยายามทำทุกอย่างที่พี่ต้องการ” เขาพูดขณะที่ก้มหน้าลงช้า ๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาขยับเข้ามาใกล้เพื่อให้เธอได้เห็นชัด ๆ

หลิง อี้หรานจ้องมองด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอมากจนเธอสามารถเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เขายิ้มและพูดด้วยสีหน้าจริงจังราวกับว่าต้องการให้ตอบว่า ‘ได้’ แล้วเขาก็จะร้องไห้และหลั่งน้ำตา

“พี่ครับ?” เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้งในหูของเธอ เสียงกระซิบที่น่าดึงดูด

เธอส่ายหัวและตอบว่า “ไม่”

คำตอบของเธอทำให้เขารู้สึกสงสัย “ทำไม?”

“เพราะฉันจะรู้สึกเศร้า ถ้าคุณร้องไห้ นั่นแสดงว่าคุณเสียใจมากและฉันไม่อยากเห็นคุณเสียใจ” เธอกล่าว

ดวงตาของเขาเป็นประกาย คำพูดของเธอเหมือนกับความอบอุ่นที่ไหลเวียนผ่านเข้าหูของเขาและซึมเข้าไปในหัวใจและปอด

โลกนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่หวังให้เขาโชคร้าย แม้แต่เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ที่เคารพและเกรงกลัวเขาก็หวังเช่นนั้น เหมือนกับพ่อที่รักแม่มากจนพ่อไม่เคยให้ความรักแก่เขา สำหรับแม่ของเขา พ่อเป็นเพียงเบี้ยสำหรับเธอ เบี้ยที่จะให้เธอเข้าถึงตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ

เมื่อเขาไม่สามารถทำหน้าที่เป็นเบี้ยได้แล้ว แม่ก็หันหลังและไม่สนใจพ่ออีกต่อไป

การมีเธออยู่ข้าง ๆ ทำให้เขาจะไม่เหงา...

...

วันรุ่งขึ้น หลิง อี้หรานกลับมาที่ร้านอาหารหลังจากส่งอาหารแล้ว เธอพบว่ากู้ ลี่เฉินนั่งอยู่ที่โต๊ะในร้านอาหาร

โจว เชียนหยุนเดินไปหาอี้หรานและกระซิบว่า “กู้ ลี่เฉินนั่งอยู่ที่นี่มาสักพักหนึ่งแล้ว เขามาที่นี่เพื่อรอเจอเธอ”

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เดินไปที่โต๊ะของกู้ ลี่เฉินและสบตาเขา “ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไรบ้างคะ? คุณกู้?”

“เมื่อคืนผมเสียมารยาทไป” กู้ ลี่เฉินกล่าว เมื่อวานเป็นวันที่เด็กผู้หญิงอุ้มเขาลงจากเขาและเป็นวันเดียวกันที่เขาต้องพลัดพรากจากเธอด้วย