พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 607

“ฉัน... ฉันทำเองได้” เธอหน้าแดง

เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่งเสื้อผ้าให้เธอ พร้อมกับหันหลังกลับ

หลิง อี้หรานที่กำลังหน้าแดงอยู่รีบสวมเสื้อผ้า เธอไม่ได้สังเกตว่าอี้ จิ่นหลีที่หันหลังให้กับเธอกำลังกำมือแน่น

เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับการที่ได้รับรู้ว่าเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

แม้ว่าเขาจะระงับความปรารถนาภายในรถได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความปรารถนานั้นจะหายไป

บางทีอาจเป็นเพราะกู้ ลี่เฉินที่ทำให้เขาต้องการเธอมากกว่าปกติ

แต่เขาไม่อยากทำให้เธอกลัว เขาไม่อยากให้เธอมองเขาด้วยความกลัวและตื่นตระหนก เขาไม่ต้องการเสียสติให้ความปรารถนาและทำร้ายเธออย่างควบคุมไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงระงับแรงกระตุ้นและความปรารถนานี้ไว้

เมื่อหลิง อี้หรานเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็หันกลับมา

ชุดลายดอกไม้ขาดกองอยู่บนพื้น ในขณะที่เธอสวมชุดยาวสีเหลือง

อี้ จิ่นหลีก้มลงหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมจะซื้อชุดอื่นให้พี่ทีหลัง”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” เธอรีบบอก “ฉันใส่ชุดนี้แทนเสื้อที่เปื้อนน้ำชา คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเยอะแล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้ออีก”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกให้คนรับใช้ทิ้งชุดนี้” เขาพูดและกำลังจะเรียกคนใช้ แต่เธอกลับคว้าชุดนั้นมาจากมือของเขา

“ฉัน... ฉันจะทิ้งมันเอง” การที่เสื้อผ้าถูกฉีกนั้นจำทำให้ผู้คนคิดไปไกล

เขาชะงักและหันกลับไปมองเธอ ทันใดนั้น เธอก็เอามือคล้องคอเขาไว้และยืดตัวเขย่งบรรจงจูบที่ฝีปากของเขา

“คุณเป็นคนเดียวที่ฉันรักและปรารถนา ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกลัว ฉันจะไม่ทิ้งคุณ”

เธอพูดกับเขา นัยน์ตารูปอัลมอนด์ของเธออ่อนโยนแต่กลับดูมุ่งมั่น

เขาจ้องมองที่เธอ เธอ... รู้ว่าเขากลัวอะไร?

เธอจะไม่ทิ้งเขาใช่ไหม? เธอรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไรกับเขา?

อี้ จิ่นหลีโอบรอบหลิง อี้หรานไว้และจูบตอบเธออย่างรุนแรง

“อี้หราน พี่พูดเองนะ พี่ห้ามคืนคำ ห้ามทิ้งผม” เขาพึมพำ เพียงประโยคเดียวกลับทำให้เขารู้สึกผูกพันธ์