พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 677

เขาไม่เคยรู้ว่าเขาจะหงุดหงิดได้เพียงเพราะได้ยินคำพูดของเธอ

“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” หลิง อี้หรานถามโดยไม่สนใจว่าอ้อมกอดของเขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ทั้งหมดที่เธอสนใจคือท่าทางที่ผิดปกติของเขา

และดูเหมือนว่าอาการสั่นของเขาจะลดลง มันไม่รุนแรงเท่ากับตอนก่อน

“ดีขึ้น...” อี้ จิ่นหลีพึมพำโดยที่ยังกอดเธอไว้แน่น

เธอทำให้เขารู้สึกกลัว เธอมีอิทธิพลเหนือเขามากกว่าที่เขาคิด

หลังจากเวลาผ่านไปนาน อาการสั่นของอี้ จิ่นหลีก็หยุดลง

จากนั้นเขาก็ปล่อยมือและพูดกับหลิง อี้หรานว่า “ผมคงทำให้พี่เจ็บตอนที่ผมกอดพี่”

“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บมากหรอก ฉันทนกับความเจ็บปวดได้สบายอยู่แล้ว” เธอตอบ หลังจากผ่านการทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในคุก ความเจ็บปวดธรรมดา ๆ ก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอ

ดวงตาของอี้ จิ่นหลีมืดลงราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่าง “ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมโอเคแล้ว”

“ว่าแต่ เมื่อกี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอถาม เธอจะรู้สึกไม่สบายใจถ้าเธอไม่รู้เหตุผล

“มันคงเป็น…” เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “มันอาจจะเป็นแค่ฝันร้าย ผมตื่นขึ้นมาและร่างกายก็สั่นขึ้นเพราะฝันร้าย”

ดวงตาของหลิง อี้หรานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ พวกเขาทั้งสองคนต่างฝันร้าย

อย่างไรก็ตาม เธอประหลาดใจที่เขาตัวสั่นด้วยความกลัวจากฝันร้าย

“ผมนอนไม่หลับ ผมเลยกะว่าจะไม่นอน” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง

ทันใดนั้น เธอก็เอื้อมมือไปจับมือของเขาไว้ เขาจ้องมองดูเธออย่างประหลาดใจเล็กน้อย เธอดึงเขากลับไปที่เตียง จากนั้นเธอก็นอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเขาแล้วตบตัวเขาเบา ๆ ราวกับว่าเธอกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยที่ไม่ยอมนอน

“ทำไมเราไม่ลองทำแบบนี้ดู แล้วมาดูกันว่าคุณจะนอนหลับไหม?” หลิง อี้หรานถาม

อี้ จิ่นหลีไม่รู้ว่าเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พี่กำลังคิดว่าผมเป็นเด็กเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเด็ก ๆ จะหลับง่ายด้วยวิธีนี้ แค่ลองดูเอง บางทีมันอาจจะทำให้คุณง่วงนอนก็ได้ ทำไมคุณไม่ลองหลับตาดูล่ะ?”

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ หลับตาลงเหมือนที่เธอบอก