พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 712

แม้ว่าเย่ เหวินหมิงอาจจะไม่ต้องการลูกชายคนนี้ แต่พี่โจวก็ยังกลัวว่าเขาจะพรากลูกชายคนนี้ไปจากเธออยู่ดี

“ผมชอบเด็กคนนั้นจัง” เย่ เหวินหมิงกล่าว ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอยู่ “ผมสงสัยว่าผมจะได้เจอเด็กคนนั้นอีกครั้งไหม ผมเลยกลับเยี่ยมเมืองเฉิน”

‘เขาอยากเจออาหยันน้อยเหรอ?’ หลิง อี้หรานรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย

นี่คือผู้ชายที่ทำให้พี่โจวทุกข์ทรมานและทิ้งอาหยันน้อยโดยไร้พ่อตั้งแต่แรกเกิด

ในขณะที่เขาใช้ชีวิตอย่างหรูหราและมีคนคอยรับใช้ แต่พี่โจวกลับต้องติดอยู่ในคุก

แต่ตอนนี้เขากลับมาบอกว่าเขาต้องการพบหยันน้อย ลูกชายที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีตัวตนอยู่ มันเป็นเรื่องน่าขำสิ้นดี

“ไม่” หลิง อี้หรานพูดปฏิเสธออกมาโดยไม่รู้ตัว

เธอพูดปฏิเสธออกมาอย่างรวดเร็วและแน่วแน่ ทำให้เย่ เหวินหมิงตกตะลึงเล็กน้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“คุณหลิง ถ้าคุณคิดว่ามันเป็นเรื่องลำบากใจ คุณให้ข้อมูลติดต่อของเขามาก็ได้นะครับ ผมจะไปเยี่ยมเขาเอง ผมอยากจะซื้อของเล่นให้เด็กคนนั้น ผมชอบเขามาก ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะให้เงินทุนแก่เขาและให้การรักษาที่ดีขึ้นแก่เขาด้วย” เย่ เหวินหมิงพูด

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็มักจะแปลกใจที่เขามักจะนึกถึงเด็กหูหนวก เขายังรู้สึกว่าน่าเสียดายที่เด็กหน้าตาดีอย่างนั้นกลับไม่ได้ยิน

เขาแค่ต้องการช่วยเด็กคนนั้นและรักษาเขาให้ดีขึ้น

มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

อย่างที่เพื่อน ๆ ของเขาบอก มันเป็นเพราะเขาไม่มีลูกเป็นของตัวเอง ดังนั้น... นั่นคือเหตุผลที่เขารู้สึกรักใคร่แปลก ๆ ต่อเด็กที่ไม่คุ้นเคย

เมื่อเขามีลูกเป็นของตัวเอง มันคงจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะมอบความรักให้กับลูกของเขา

เย่ เหวินหมิงเม้มริมฝีปากบางของเขาเข้าหากันแน่น

แทนที่จะตอบว่าชอบเด็กคนนั้น แต่ราวกับว่าเขายังคงเห็นร่องรอยของผู้หญิงคนนั้นในตัวของเด็กน้อย แต่เมื่อมองดูใกล้ ๆ เขากลับพบว่าเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้เหมือนผู้หญิงคนนั้นมากนัก

แต่อย่างน้อย รอยยิ้มของพวกเขาก็คล้ายกัน

เขาส่งคนไปเพื่อตามหาผู้หญิงคนนั้น แต่มันกลับไม่มีประโยชน์!

ผู้หญิงคนนั้นชอบยิ้มให้เขาเสมอ

แต่สุดท้ายเธอก็ร้องไห้ต่อหน้าเขา น้ำตาของเธอที่ไหลออกมาขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เย่ เหวินหมิง จากนี้ไป คุณกับฉันจบกันแล้วจริง ๆ แม้แต่ในนรก เราก็จะไม่มีวันได้พบกันอีก!”

เธอจึงไม่ต้องการที่จะพบเขาอีกไม่ว่าจะมีชีวิตหรือตายไปแล้วก็ตาม