พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 873

หลิงอี้หรานตกใจ เธอลุกขึ้นและเดินอย่างโซซัดโซเซ แต่แขนแกร่งกลับคว้าเอวของเธอไว้

จากนั้นเสียงของอี้ จิ่นหลีก็ดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”

หลิง อี้หรานหันกลับไปมองใบหน้าของเขาด้วยสายตาว่างเปล่า จากนั้น เธอก็มองไปที่คนแปลกหน้าสองคนที่นอนกองกับพื้น เธอหลุดออกจากภวังค์อีกครั้ง “ฉันไม่รู้จักพวกเขา”

อี้ จิ่นหลีขมวดคิ้ว “เธอไม่รู้จักเหรอ?”

“ใช่” เธอตอบ มองไปเขาแล้วพูดว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“ฉันมาหาเธอ” เขาพูดขณะเหลือบมองผู้ชายคนหนึ่งที่นอนกรีดร้องอยู่บนพื้น ก่อนจะมองเธออีกครั้ง “ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาเป็นแฟนเธอ เขาเป็นแฟนเธอหรือเปล่า?”

น้ำเสียงโทนต่ำของเขาฟังดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักพวกเขา แล้วคนคนนี้เป็นแฟนฉันได้ยังไง?”

อี้ จิ่นหลียิ้ม “นั่นสิเนอะ ก็แค่คำถามไร้สาระ”

จิ่นหลีเดินไปหาชายที่นอนอยู่บนพื้น เอาเท้าเหยียบหน้าอกของชายคนนั้น จนเขาร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“แกไม่ควรพูดแบบนั้นออกมา แฟนของเธอเหรอ? หึ แกยังดีไม่พอด้วยซ้ำ!” น้ำเสียงเย็นชาของเขาฟังดูโหดร้าย

ชายคนนั้นแทบจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด เขาตะโกนสุดกำลัง “ฉัน... ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ แค่ล้อเล่น ฉันไม่ใช่แฟนของเธอ!”

หลิง อี้หรานจ้องมองอี้ จิ่นหลีด้วยสายตาว่างเปล่า สีหน้าของเขาทำให้เธอนึกถึงตอนที่เขาช่วยชีวิตเธอในการพบกันครั้งแรก

เธอพยายามดึงมือกลับ “ก็แค่รอยขีดข่วนนิดหน่อย ไม่มีอะไรร้ายแรง”

เธอตัวแข็งทื่อเมื่อเขาก้มศีรษะลงและใช้ริมฝีปากของเขาถูเข้ากับรอยข่วนบนหลังมือของเธอ

ริมฝีปากบางจูบเข้าที่รอยถลอกนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่รอยแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

หลิง อี้หรานสัมผัสได้ถึงความร้อนบนหลังมือของเธอ

“เธอทำให้ฉันเป็นห่วงตลอดเลยนะ เธอเปราะบางเสมอ” เขาพึมพำ น้ำเสียงโทนต่ำและเย็นชาของเขาทำให้เธอตัวสั่นก่อนที่ร่างสั่นเทาของเธอจะค่อย ๆ สงบลง

เธอและเขาไม่ควรอยู่ใกล้กันแบบนี้ แม้ว่าเขาจะช่วยเธอในวันนี้ก็ตาม “คุณอี้ ขอบคุณที่ช่วยฉันในวันนี้นะคะ แต่ฉันจะกลับบ้านแล้ว”