พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 874

เธอพูดและพยายามดึงมือออก

ทว่า เขากลับจับมือเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “เรียกฉันว่าจิน”

“มันไม่เหมาะสม คุณอี้ เรา...”

“เรียกฉันว่าจิน” เขายังคงพยายามต่อ “หรืออยากจะยืนอยู่ต่อที่นี่ล่ะ?”

หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากของเธอและมองไปรอบ ๆ เธอพบว่าหลายคนมองมาทางพวกเขาอยู่ หากพวกเขาอยู่ที่นี่ ผู้คนอาจจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายและเผยแพร่วิดีโอทางอินเทอร์เน็ต

“จิน!” เธอโพล่งออกไปด้วยความยากลำบาก

ทันใดนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา ความสดใสเข้ามาแทนที่ใบหน้าที่แสนอันตรายและความโกรธในดวงตาสีพีชที่สวยงามคู่นั้น...

…

หลิง อี้หรานมองดูอี้ จิ่นหลีเดินเข้าไปในบ้านเช่าของเธอ เธอได้แต่สงสัยว่าเธอจะย้ายออกไปจากที่นี่หรือไม่

แต่ถ้าเธอย้ายออกไป ยังไงเขายังสามารถเข้ามาในบ้านของเธอได้ตลอดเวลาอยู่ดี

“คุณต้องการอะไร?” หลิง อี้หรานถามขณะจ้องมองอี้ จิ่นหลี

“เธอจะทำอาหารเย็นเหรอ?” เขาถามเมื่อมองดูผักที่เธอซื้อมาจากตลาดก่อนหน้านี้

“ใช่” เธอตอบ

“ทำสำหรับสองที่นะ ฉันจะกินด้วย” เขาพูด

เขารู้สึกพึงพอใจอีกครั้งกับการได้มองดูเธอแบบนี้

ทุกวันนี้เขารู้สึกว่างเปล่าทุกครั้งที่รับรู้ว่าตนเองอยู่คนเดียวในคฤหาสน์อี้ เขาเอาแต่นึกถึงเธอ ทุกคืนเขาต้องข่มตานอนในที่เธอเคยอยู่ ห่มผ้าห่มที่เธอเคยใช้และมองดูเสื้อผ้าที่เธอไม่ได้นำติดตัวไปด้วย

การที่เขาได้ห่มผ้าห่มของเธอ มันทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังกอดเธออยู่ในอ้อมแขน

เช่นเดียวกับคนที่กำลังจะตายลงเพราะความกระหายในทะเลทราย แม้แต่การดมกลิ่นที่หลงเหลืออยู่ของเธอก็ช่วยต่อลมหายใจของเขาได้

และเมื่อดวงตาของเขามองเห็นร่างของเธอ เขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

ราวกับว่าเขาได้เห็นโอเอซิสและพยายามเข้าไปใกล้แอ่งน้ำในทะเลทราย…

หลิง อี้หรานทำอาหารเสร็จ เธอนำอาหารออกมาจากห้องครัวแล้ววางลงบนโต๊ะอาหารเล็ก ๆ จากนั้นเธอก็ยื่นตะเกียบให้อี้ จิ่นหลี