พลาด นิยาย บท 47

“ใช่ แค่เขา เรายอมเขาหมดเลย แต่พี่ทีเขารักเธอ เขาหาวิธีให้เธอกลับมา เราไม่รู้จะตกอยู่ในสภาพนี้ได้นานแค่ไหน เขาไม่ได้รักเรา เขารักแต่เธอ ถ้าเขาขอโอกาส เธอก็ช่วยให้เขาหน่อย ฮือ เราอยู่แบบนี้เราไม่มีความสุขเลย เราสงสารลูก” ฉันปวดใจหนึบ ๆ อยู่ ๆ น้ำตาก็คลอซะงั้น

“เมย์... เราไม่ได้รักเขาแล้ว พอเราไม่มีเขาเราสบายใจขึ้นเยอะ เมย์ให้พ่อเขาอยู่กับลูกเถอะ บางทีลูกคลอด เขาอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้”

“เราพยายามคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เรากลัวว่าเราเองจะทนไม่ได้ซะก่อน” ฉันมองเมย์สะอื้นให้อยู่นาน จนอยู่ ๆ พี่ทีมาตามเมย์ออกไป

“เมย์ เมย์ไปคุยอะไรกับหวาน” ฉันกุมขมับทันที อะไรของเขา เมย์มองฉันสายตาละห้อย ก่อนจะค่อย ๆ เดินออกไป

“เปล่าค่ะ” เธอปฏิเสธเบา ๆ พี่ทีมองหน้าฉัน สายตาเศร้า ๆ เชิงถามว่าเป็นอะไรไหม ฉันได้แต่ยิ้มให้ไปเท่านั้น ไม่ได้ตอบอะไร

พี่ทีพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไปจากแผนกสูตินรีเวช

ฉันถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะเดินกลับมาห้อง หมอนั่งรออยู่ ถอดชุดกาวน์เรียบร้อย

“จะกินอะไรวันนี้ หิวมากหิวน้อย” ฉันหยิบมือถือขึ้นมาเปิดหาโปรโมชั่นก่อนจะโชว์ให้เขาดู

“บาบิก้อน! หิวมาก จะกินเยอะ ๆ” เขายีหัวฉันเบา ๆ เราเดินออกมาด้วยกัน งานการไม่ทำแล้วค่ะ หมอโรงพยาบาลนี้ พาเด็กแรดไปกินข้าวทุกวัน

ขึ้นรถมาฉันก็ถามหมอเรื่องเมื่อกี้ทันที อยากรู้อยากเห็น

“หมอคะเมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นเขาร้องไห้ ขอโทษหวานในห้องน้ำ สงสาร

เขาจัง ลูกเขาโอเคใช่มั้ย” หมอหันมาอมยิ้มให้ฉัน

“จิตใจดีจังตัวแสบ ไม่โกรธเขาเหรอ” เออ ทำไมฉันไม่โกรธเขา

“ไม่ค่ะ ไม่รู้จะโกรธทำไม ปวดหัว หวานอยากคิด และอยากทำอะไรที่สบายใจ ๆ ดีกว่า เป็นไงคนไข้หมอเก่งป้ะ”

“ที่สุด... เดี๋ยวพาไปกินหมูสามชั้น” เขาลูบผมฉันเบา ๆ

“ลูกเขาแข็งแรงไหมคะ”

“แข็งแรงดี แต่สภาพจิตใจแม่ไม่ค่อยดี น่าห่วงอยู่ แต่ยังไงก็รอเด็กคลอดถึงตรวจ DNA ได้” ฉันพยักหน้าเบา ๆ เด็กคงเครียดด้วยถ้าแม่เครียด

“กลายเป็นว่า หวานมีหลานเยอะแยะเลยสิ อยากฟัดเด็กแล้ว” หมอจอดรถติดไฟแดง หันมามองฉัน

“หวาน... ไม่รู้สึกอะไรเหรอ?”

“คะ รู้สึกอะไร?” ฉันขมวดคิ้วถามสงสัย

“รู้สึก... เจ็บ” เจ็บ? ฉันคิดทบทวนอยู่สักพัก ก่อนที่อยู่ ๆ ฉันจะส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว

“นั่นสิ ไม่เลยค่ะ แปลกจัง แต่หวานรู้สึก...” หมอนายมองฉันเค้นคำตอบอีกรอบ

“อะไร...”

“สงสารเมย์” เขาลูบผมฉันอีกครั้ง โดยที่สายตายังมองถนนอยู่

“เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ ดีแล้ว ดีที่หวานไม่เครียด” ฉันยิ้มออกมา ทำไมฉันสบายใจจัง ทำไมฉันแกร่งได้ขนาดนี้ นั่นแฟนเก่า กับกิ๊ก ท้องตอนคบกับฉันนะ

ฉันเป็นอะไรไปน้ำหวาน no.1

เรามานั่งกินบาบิก้อนกัน อยู่ ๆ ฉันรู้สึกปวดท้องเมนส์รุนแรงมาก

เจอน้ำแข็งไปเต็ม ๆ นั่งทำหน้ายู่ยี่ บิดไปมา จนคนข้างหน้าขมวดคิ้วถาม

“เป็นอะไร” ฉันทำหน้าเหยเก เหมือนมีเข็มใหญ่ ๆ มาแทงมดลูก

“ปวดประจำเดือน เฮ้อ... ปวดอ่ะ ฮือ ๆ” ฉันเอาศอกค้ำโต๊ะ กุมท้อง

ตายเถอะ เกิดเป็นผู้หญิงทรมานจริง ๆ

หมอขมวดคิ้ว ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ ไปไหนอีกเนี่ย

ฉันนั่งทรมานสักพัก เขาก็มาพร้อมแผ่นแปะร้อน ยา น้ำอุ่น หรืออะไรอุ่น ๆ นี่ล่ะในแก้วกาแฟ

“หายไปซื้อมาเหรอคะ?” เขาพยักหน้าแกะยาส่งให้ฉัน พร้อมน้ำอุ่น

“ไม่เอาน้ำอุ่นได้ไหม หวานไม่ชอบกินยากับน้ำอุ่นมันขม” เขาไม่ตอบ

ลุกเปลี่ยนที่นั่ง มานั่งข้างฉัน

“โกโก้ร้อน เผื่อจิบเวลาปวด ยากินกับน้ำอุณหภูมิปกติก็ได้ กินเลย

เดี๋ยวค่อยตรวจให้ ปวดขนาดนี้อันตราย” ฉันหันไปมองเขาที่พูดปกติไม่รู้สึกอะไร

แต่กูเนี่ย หน้าร้อนไปหมดแล้ว ไม่รู้เตามันใกล้ หรือเขินที่เขาจะตรวจก็ไม่รู้!

“ไม่เอาอะ ๆ กลัว” พอนึกถึงสภาพขาหยั่งแล้วขนลุกขึ้นมา

“อัลตราซาวด์ดูก่อน นี่แปะพุงด้วย อุ่น” เขาฉีกที่แปะร้อนให้ฉันก่อนจะลุกไปนั่งที่เดิม

ฉันมองการกระทำของเขาที่ทำให้ฉันใจชื้นอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจถามออกมาถึงเรื่องที่สงสัย

“หมอว่า... หมอมีข้อเสียอะไรบ้าง” เขานึกคิดสักพัก

“ไม่มีเวลา จุกจิกเรื่องเล็ก ๆ น้อย ขี้หึงมั้ง เอ้อใช่ขี้หึง จริงจังกับงานเกินไป บางเวลาอารมณ์ร้อนเช่น โมโหหิว รถติด ทำงานสาย รักษาเคสนั้นไม่ได้ อะไรทำนองนี้ เดี๋ยวคิดก่อนว่ามีอีกมั้ย”

“พอแล้วค่ะ แปลกจัง... ทำไมโสดได้ตั้งนานคะ”

“สาเหตุหลักที่ไม่มีแฟน ก็ทำงานหนักนี่ล่ะ พอมี... แต่ละคนก็ทำให้ปวดหัวเพิ่ม งอแงเอาแต่ใจ เขาไม่เข้าใจเรา ว่าเราทำงานยังไง เลยรับไม่ไหว ทำงานเหนื่อยแล้ว พอคุยกับเขาก็ปวดหัวไปอีก ไม่สบายใจเลยจบ ๆ กัน” หมอทำงานหนักจริง ๆ คนของประชาชนที่แท้ทรู สงสัยจะรักงานนี้มาก

“รักงานนี้มากเลยเหรอคะ”

“รักสิ มีความสุขทุกครั้งที่รักษาเคสไหนหาย” ฉันเผลอยิ้มให้เขา ลืมความเจ็บปวดที่ท้องไปชั่วขณะ ใช่สิถามเรื่องนี้ดีกว่า

“เห็นของคนไข้ตั้งเยอะ ไม่เบื่อเหรอคะ”

“เฉย ๆ ชินแล้ว” หมอสูติหล่อขนาดนี้ เชื่อเถอะสาว ๆ ที่ไหนก็อยากตรวจภายใน

“ไม่มีสาว ๆ มาขอตรวจให้บ้างเหรอคะ” เขาวางตะเกียบ ประสานมือค้ำโต๊ะมองฉัน

“มีนะ แกล้งป่วยก็มี แต่บางครั้งพยาบาลจัดการก่อน ถ้าไม่เป็นหนักก็ไม่ได้ตรวจหรอก ไม่ต้องห่วงไม่เคยตรวจใครสองต่อสอง พยาบาลตั้งเยอะ”

“ใครห่วงละคะ หวานแค่ถามดูเฉย ๆ อยากรู้” ฉันทำพลิกหมูไปมา...

“เอาน้ำมะพร้าวปั่นนะคะ อิอิ” เขาหันมาค้อนหนึ่งที แต่ยังมีรอยยิ้มส่งมาให้เรื่อย ๆ และเดินไปซื้อน้ำมา ให้ฉัน

โคตรชื่นใจ ฉันทำหน้าฟินสักครู่ ก่อนจะถูกดึงแก้วไปจากมือ เห้ย!

“คำเดียวพอ” เขาแย่งจากมือฉันไปกินต่อ และเดินนำหน้าไป

“หมอ... อีกคำนะ” เขาแพ้ลูกอ้อนฉันตามเคย จนต้องส่งน้ำแก้วนั้นให้ฉันกินเรื่อย ๆ และดึงกลับไปเรื่อย ๆ จนเขาทนไม่ไหว หยุดเดินและพยายามกินเองให้หมด แต่ฉันอิ่มพอดี ฮ่า ๆ

ให้ตายเถอะ ฉันปวดท้องอีกแล้ว!

“นั่นไง ตัวแสบ” ฉันยืนกุมท้อง จนเขาเดินกลับมา แล้วจับมือฉันเดินต่อ จับมือ

“ปวดอีกแล้ว ไม่น่าเลย ฮือ...” หมอนายเดินจับมือฉันเดินช้า ๆ ถามว่าไหวไหม จนมาถึงรถ

และเขาก็บ่นพึมพำไม่หยุด...

“นี่ถ้ากินแบบนี้เรื่อย ๆ ต้องตรวจภายในนะ” ฉันลูบท้องหันไปมองเขา

“ไม่ตรวจ”

“หวาน เดี๋ยวเป็นซีสต์หรอก ระวังหน่อยสิครับ เป็นห่วงนะ” ฉันลูบท้อง เผลอยิ้มเบา ๆ ออกมาที่มุมปาก

“ก็ได้ ต้องอดกินน้ำเย็นอีกกี่วัน เฮ้อ... ทรมาน เครียด ๆ” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะออกรถ เราเดินเที่ยวกันห้างเกือบปิด ขนม นมเนย ฉันกินทุกอย่างที่ขวางหน้า ส่วนมากจะซื้อมากินด้วยกัน เหลือหมอนายกินต่อ ตามสเต็ป!

“ตัวแสบ กลับบ้านเลยมั้ย ปวดท้องขนาดนี้” ฉันพยักหน้าเบา ๆ ต้องไปทำโปรเจคต่ออีก หมอจะได้มีเวลาพักก่อนขึ้นเวรด้วย

“เดี๋ยวไปส่ง รถจอดไว้ที่โรงพยาบาลก็ได้ ดึกแล้ว ขับรถเองอันตราย”

ฉันพยักหน้า เบา ๆ ก็จริงของเขา

“หมอจอดร้านกาแฟร้านนี้หน่อยค่ะ” ตาชั้นเดียวคู่นั้นหันมามองค้อนฉัน

“จะกินน้ำเย็นอีกแล้วเหรอ?”

“นะ ๆ” เขาแพ้ฉันตามเคย ฉันรีบลงจากรถเบนซ์เขา วิ่งไปซื้อแซนวิช

ขนมปัง กาแฟร้อนหนึ่งแก้ว

ก่อนจะรีบวิ่งกลับมาขึ้นรถตามเดิม

“ยังไม่อิ่มใช่ไหม?” ฉันยื่นถุงทุกอย่างให้เขา ก่อนจะส่งยิ้มหวาน ๆ ไปให้ วันนี้เขาดูแลฉัน ฉันอยากดูแลเขากลับบ้าง

“ให้ค่ะ” เขาทำหน้างงก่อนจะรับไปวางข้าง ๆ คอนโซลรถ มือขาว ๆ หยิบแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาดู

“ทำไมถึงให้” ฉันยิ้มดี๊ด๊า เปิดถุงแซนวิช หยิบมันขึ้นมาโชว์เขา

“นี่คุณหมอเข้าเวรดึก เดี๋ยวเดินตรวจคนนั้นคนนี้ เอาไว้เพิ่มพลังนะคะ อิอิ” เขามองหน้าฉันไม่ละสายตา ริมฝีปากคู่สวยคู่นั้น ยิ้มอยู่อย่างงั้น ยิ้มไม่หยุด

ฉันใช้นิ้วชี้ ไปแตะกาแฟร้อนที่เขาถืออยู่

“ส่วนนี่... เผื่อง่วง และก็ควรกินกาแฟร้อนนะคะ ห้ามกินน้ำเย็น เพราะวันนี้คุณหมอห้ามหวานไม่ให้กินน้ำเย็น หมอก็ต้องไม่กินด้วย โหะ ๆ” เขายิ้มอยู่แบบนั้น ก่อนใช้มือซ้าย ค่อย ๆ โอบฉันไปใกล้ ๆ