พลาด2 นิยาย บท 80

ขึ้นรถมาพี่นาวินก็ไม่คุยกับฉันสักคำ อารมณ์สองขั้วมาก หน้าตาดูโมโห แต่พอไอ้ซินน์ถาม หน้าก็ซอฟลง กลายเป็นคนอ่อนโยนทันที

ลองเป็นกูถามดูดิ... เละ!

“มึงหิวป่าววะ” แล้วไอ้ซินน์ก็หันมาถาม มันคงอยากบรรเทาอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของฉัน

“ไม่หิว มึงหิวเหรอ… แวะกินก่อนก็ได้” มันไม่ตอบฉัน และหยิบมือถือขึ้นมาเล่น

‘ตึ้ง~’ LINE

Zinn: ได้กันรึยัง

แม่ง! มือถือกูแทบหลุดมือ คำถามมึงยิงตรงเข้าประเด็นมาก ช่วยอ้อมให้กูทำใจตอบก่อนไม่ได้รึไง!

ฉันเหลือบมองมันแว๊บนึง แล้วพิมพ์ตอบไป

ฉัน: อืม เจ็บ... แต่เสียวจัง

ตรงมาตรงกลับ! อ้อมทำไมให้เสียเวลา ถึงทางข้างหน้า ฉันจะโดน พ่อแม่และพี่ชาย ฆ่าตายก็ตาม

Zinn: ป้องกันรึป่าว ใส่ถุงยางไหม ไม่ก็ยาคุมฉุกเฉิน กูเคยไปซื้อยาคุม เภสัชเคยเอาให้ดูด้วย แบบที่มีสองเม็ดอ่ะ

เออกูรู้! ทำเป็นบอก... เชื่อไม่ได้เลย ปล่อยสบาย ๆ รอเมนส์มาถึงกินยาคุมเหมือนมัน ไงล่ะ… กว่าเมนส์จะมาให้กินยาคุมท้องซะแล้ว

ฉัน: ซื้อยังไงดีวะ เฮ้อ ผัวมึงจะกินหัวกูแล้ว

Zinn: กูลงไปซื้อให้ ว่าแต่… ตอนนี้ร้านขายยาที่ไหนเปิด

ฉัน: บันเทิงไปอีก งั้นพรุ่งนี้ต้องกินแต่เช้าแล้วล่ะ มึงไม่ต้องทำเป็นถามอะไรกูแล้วนะ แค่นั่งสวดมนต์ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองกูก็พอ

Zinn: ทำไมไม่รอสวดอภิธรรมไปเลยทีเดียว

ฉัน: ดอกไม้...

“ซินน์หิวไหม… กินอะไรก่อนไหม…” แล้วพี่นาวินก็หันไปถามไอ้ซินน์อย่างอ่อนโยน จนมันรีบเก็บมือถือที่คุยกับฉันลง แล้วหันไปยิ้มให้

“ไม่กินค่ะ ไม่หิว ๆ”

“ตัวเล็กล่ะลูก วันนี้แม่พานอนดึก หิวไหมครับ” พอรถจอดติดไฟแดง พี่นาวินก็โน้มไปลูบท้องไอ้ซินน์

โอ้โห… คนละเรื่องกับเมื่อกี้เลยเว้ย...

“ลูกก็ไม่หิว ง่วงมากกว่า พ่อกลับบ้านได้แล้ว” แล้วไอ้ซินน์มันก็หันไปตอบแทนลูก แหวะ… อยู่กับสองคนนี้ทีไร ฉันขนลุกทู๊กที หวานมาก หวานตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงตอนนี้!

“ใช่ ๆ กลับบ้านได้แล้วพี่นาวิน ง่วงค่ะ” ฉันยิ้มกว้าง แล้วขยับไปเกาะเบาะรถ

จนพี่นาวินหันมาถอนหายใจใส่

“เงียบไปเถอะ!”

“ค่ะ” เห็นไหม กับกูเป็นแบบนี้!

กูก็นั่งเงียบๆ เงียบจนถึงบ้านเนี่ยล่ะ โชคดีมาก ที่พ่อแม่นอนแล้ว พี่นาวินจึงไม่สามารถทำอะไรฉันได้ ...ได้แต่เดินผ่านห้อง แล้วหันมาทำหน้าเซ็งๆใส่

“ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่านาวิน ซินน์ง่วง” พอพี่นาวินทำท่าจะเคาะประตูห้องแม่ ไอ้ซินน์ก็กอดแขนไว้ทันที

“ครับ… ป่ะ” ได้ผล! พี่นาวินหันมาจิกตาใส่ แล้วโอบไหล่ไอ้ซินน์เข้าห้องทันที เริศ! ไม่อยากจะเชื่อ… ว่าไอ้ซินน์ช่วยต่อชีวิตฉันได้!

โล่ง…

พอฉันไขกุญแจเปิดห้องเข้าเมา แอร์ก็เย็นเฉียบพร้อมนอน แต่ฉันไม่ลืมที่จะไลน์ไปบอกเขาก่อน จนเลื่อนไปเห็นแชทไคล์ ที่ค้างไว้อยู่

LINE

KAI: บินปารีส เอาอะไรไหม?

ฉัน: ไม่ค่า กลับเมื่อไหร่ ขับเครื่องบินดี ๆ นะ

KAI: (ข้อความอัตโนมัติ)

บินอยู่ครับ แลนด์เมื่อไหร่จะตอบ

สงสัยอยู่บนเครื่องจริง ๆ

แล้วฉันก็หลับเป็นตาย เหนื่อยมาก! ระบมไปหมด… ทั้งช่วงล่าง ทั้งบั้นท้าย โคตรทรมาน ไม่เคยคิดเลย ว่าครั้งแรก มันจะทำฉันคลานลงจากเตียงได้ขนาดนี้

ฉันกับพี่นาวินมองหน้ากันทันที ก่อนที่พี่นาวินจะหันหลังเดินลงไปก่อน เหลือแค่ฉันกับพ่อ ที่ยืนถอนหายใจแข่งกัน

“เอ่อ ทำไมเขาถึงมาสู่ขอคะ” เมื่อพ่อเงียบ ฉันจึงตัดสินใจถาม ถามพ่อดีกว่าถามแม่ละกัน พ่อคนนี้เข้าใจลูกที่สุดแล้ว!

“ก็แม่สัญญากับลุงทีไว้ เขามาทวงสัญญา” พูดจบพ่อก็พยักหน้า สั่งให้ฉันเดินตามไป จนเราเดินมาถึงห้องรับแขก ที่ตอนนี้มีลุงที ป้าเมย์ ไทม์ และแม่ฉันอยู่!

ฉันแข็งใจ… เดินหนีบขาเนียน ๆ ถึงมันจะเจ็บมากแค่ไหนก็ทน

จนทุกคนที่นั่งอยู่หันมามองฉันกับพ่อ ฉันจึงยกมือไหว้ทันที ก่อนที่จะหันไปเห็นแม่ตัวเอง นั่งกลอกตามองบนใส่

“ก็อย่างที่บอก หวานเคยตกลงกับพี่เรื่องลูก ๆ เรา” แม่มองหน้าลุงที แล้วถอนหายใจใส่

“เร็วไปไหมคะพี่ที หวานเพิ่งให้ลูกชายพี่ทีพิสูจน์ตัวเองเมื่อวานเองนะ”

“ไม่หรอกหวาน… เด็ก ๆ ชอบกัน เมย์อยากมาขอหมั้นไว้เป็นทางการ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยแต่ง หมอนายว่ายังไงคะ” ป้าเมย์หันมาถามพ่อ ที่นั่งนิ่งข้างฉัน

“ตามใจน้ำปั่นครับ” อ้าว! แล้วทุกคนก็มองมาที่ฉันทันที เออ… กดดันกูสุด ๆ

“น้ำปั่นว่าไง?” คราวนี้เป็นแม่ที่ถาม

“ตามใจพ่อค่ะ” เมื่อแม่ได้ยินคำตอบฉัน ก็เบะปากใส่ทันที

“ฉันล่ะเบื่อ ความพ่อความลูกของสองคนนี้ จะบอกอะไรให้ น้ำปั่นติดหมอนายมาก ถ้าแต่งกันไป อยู่ ๆ น้ำปั่นหอบเสื้อผ้ากลับมาอ้อนพ่อทำไง เหมือนตอนม.ปลาย ที่น้ำปั่นไปเข้าค่าย หมอนายต้องไปให้กอดถึงโรงเรียน ถึงจะนอนหลับ ฮ่า ๆ”

จับกูชั่งกิโลขายเลยนะนั่น! แม่ใจร้าย

ลุงทีกับป้าเมย์ฟังถึงกลับหัวเราะ ก่อนที่ไทม์เขาจะมองฉันแล้วอมยิ้มเบา ๆ

“ไม่เป็นไรครับ อยากกลับบ้านผมมาส่งได้ อะไรที่น้ำปั่นทำแล้วสบายใจ ผมยอม”

แม่ฉันถอนหายใจใส่ทันที โอ้ย… ทำไมเจ๊แก ต้องขัดทุกเรื่องเลยวะ

“แรก ๆ ก็เงี้ย เหอะ ๆ หมอนายว่าไงคะ... ลูกสาวหมอบอกว่า ตามใจพ่อ” แม่หันไปถามแล้วยิ้ม(ประชด)ใส่พ่อ จนพ่อฉันก้มมองนิ้วตัวเอง

ฉันรู้ว่าพ่อ ไม่อยากให้ฉันมีผัว!