พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี นิยาย บท 3

เรือนเก่าของเฉียวเนี่ยนมีชื่อว่าเรือนลั่วเหมย

ในเรือนเต็มไปด้วยดอกเหมยต่างๆ ตั้งแต่ต้นฤดูหนาว ดอกเหมยในเรือนดอกเหมยจะบานสะพรั่งอย่างแข่งกัน จนกระทั่งต้นฤดูใบไม้ผลิก็จะไม่เหี่ยวเฉา

ดอกเหมยเหล่านั้น ล้วนเป็นท่านโหวหลินส่งคนไปตามหาจากทั่วแคว้นจิ้งด้วยตนเอง เพียงเพราะเฉียวเนี่ยนในวัยเด็กเคยกล่าวไว้ว่า ดอกไม้ที่โปรดปรานที่สุดในชีวิตนี้ก็คือดอกเหมย

จวนโหวต้องใช้เงินหลายร้อยตําลึงในการบํารุงรักษาดอกเหมยเหล่านั้นทุกปี

แต่หลังจากหลินยวนกลับมาในปีนั้น ก็บอกแค่ว่าดอกเหมยในสวนของพี่หญิงสวยมาก เรือนดอกเหมยนั้นก็กลายเป็นของหลินยวนแล้ว

เฉียวเนี่ยนในตอนนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ตอนนี้พอนึกขึ้นได้กลับไม่มีอารมณ์ใดๆ

หลินยวนต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของจวนโหว ของในบ้านนี้ก็ดี คนก็ดี ล้วนเป็นของหลินยวนทั้งนั้น

และนางก็เป็นเพียงคนนอกที่มาครอบครองก็เท่านั้น

สาวใช้ที่นําทางกลับกระตือรือร้น “สาวใช้ที่เคยรับใช้คุณหนูแต่งงานไปแล้ว ฮูหยินให้บ่าวติดตามคุณหนูต่อไป บ่าวชื่อหนิงซวง ต่อไปหากคุณหนูมีเรื่องอะไรก็สั่งบ่าวได้เลย”

หนิงซวงมีใบหน้าอ่อนเยาว์ แก้มอวบอิ่ม เฉียวเนี่ยนเห็นนางคุ้นตาจึงถามว่า “เจ้าเป็นคนในจวนท่านโหวน้อยหรือ?”

หนิงซวงดูเหมือนจะประหลาดใจเล็กน้อย “คุณหนูยังจําบ่าวได้หรือเจ้าคะ?”

เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อก่อนนางมักจะไปเล่นที่เรือนของหลินเย่ว์บ่อยๆ จึงจําคนในเรือนของหลินเย่ว์ได้

แต่ไม่เข้าใจว่าทําไมหลินเย่ว์ถึงจัดคนของตัวเองให้อยู่ข้างกายนาง

เมื่อนึกถึงว่าเมื่อสามปีก่อนหลินเย่ว์เข้าใจผิดหลายครั้งว่านางจะเป็นภัยต่อหลินยวน เฉียวเนี่ยนก็คิดอีก เขาน่าจะส่งหนิงซวงมาสอดแนมนางสินะ!

เรือนฟางเหอไม่ใหญ่นัก เข้าประตูเรือนก็จะเห็นสระดอกบัว หากเป็นฤดูร้อน ดอกบัวในสระจะบานสะพรั่ง นอกจากยุงและแมลงที่เยอะแล้ว ก็ยังดูสวยงามอีกด้วย

เพียงแต่ฤดูนี้ดอกบัวร่วงโรยไปนานแล้ว เหลือเพียงกิ่งก้านที่เหี่ยวเฉาอยู่บนผิวน้ำที่เย็นจัด สภาพที่ซบเซาเช่นนี้ทําให้เรือนฟางเหอแห่งนี้ดูหนาวเย็นกว่าข้างนอกไม่น้อย

โชคดีที่ในห้องอบอุ่น

ภายในห้องมีเตาไฟจุดไฟอยู่ เหล่าคนรับใช้ก็เตรียมน้ำร้อนไว้พร้อมแล้ว หนิงซวงทําท่าเหมือนจะเข้ามาปรนนิบัติเฉียวเนี่ยนอาบน้ำ แต่กลับถูกเฉียวเนี่ยนกดข้อมือไว้

“ไม่ต้องหรอก ข้าทําเองก็ได้”

หนิงซวงแข็งทําหน้าประหลาดใจ"นี่จะได้อย่างไร มีเหตุผลอะไรที่จะให้คุณหนูมาเอง

“ข้าทําเอง” เฉียวเนี่ยนพูดซ้ําอีกประโยคหนึ่ง น้ำเสียงราบเรียบ ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกมากนัก แต่กลับแฝงไว้ด้วยท่าทีที่ไม่อาจปฏิเสธได้

หนิงซวงทําได้เพียงวางเสื้อผ้าในมือลง “เช่นนั้น บ่าวจะคอยรับใช้อยู่ข้างนอก หากคุณหนูต้องการอะไรก็เรียกบ่าวนะเจ้าคะ”

“ได้” เฉียวเนี่ยนรับคําอย่างนุ่มนวลและไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งเห็นหนิงซวงเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตู

นางถึงเดินไปหลังฉากกั้น ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก.

หนึ่งชั่วยามต่อมา เฉียวเนี่ยนถึงมาถึงเรือนของเล่าฮูหยิน

แต่เพิ่งเข้าประตูมาก็ถูกหลินเย่ว์ขวางไว้

“ทําไมเจ้าถึงไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า?” ใบหน้าของหลินเย่ว์เต็มไปด้วยความโกรธ เต็มไปด้วยความรําคาญ เขามองเฉียวเนี่ยนด้วยสายตารังเกียจ “เพราะอยากให้ท่านย่าเห็นเจ้าแต่งตัวเหมือนนางบ่าวในวัง เลยสงสารเจ้าใช่ไหม?”

เฉียวเนี่ยนเอ่ยปากอยากอธิบาย แต่หลินเย่ว์ไม่ให้โอกาสนาง ยื่นมือผลักนางออกไปด้านนอก “ข้าขอเตือนเจ้า ท่านย่าสุขภาพไม่ดี ทนรับการกระตุ้นไม่ได้ ความคิดที่น่าอับอายเหล่านั้นของเจ้ารีบเก็บเอาไว้เถอะ! “หากทําให้ท่านย่าเสียใจ ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าแน่!”

เฉียวเนี่ยนถูกเขาผลักออกจากประตูเรือน วันนี้ก็ข้อเท้าเคล็ดแล้ว ถูกเขาผลักแบบนี้อีกหลายครั้ง ข้อเท้าของนางเจ็บแปลบ ยืนไม่มั่นคง ล้มลงไปกองกับพื้นทั้งตัว

ฉากนี้ถูกหลินฮูหยินที่กําลังเดินมาที่นี่เห็นเข้าพอดี

“เย่เอ๋อร์ เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!”

หลินฮูหยินรีบร้อนเข้ามา เห็นเฉียวเนี่ยนลุกไม่ขึ้นชั่วขณะ จึงให้สาวใช้ข้างกายเข้าไปประคอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน