พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 12

เฉียวจงกั๋วมีสีหน้านิ่งไปเล็กน้อย งามหน้าเสียจริง ๆ ทางด้านเจ้ารองก็มีเรื่องให้ต้องจัดการเหมือนกันแล้ว

ข้าจะตีเขาจนถึงขั้นที่เห็นหอนางโลมต้องเดินหนีเลย!

“เอาล่ะฮูหยิน อย่าได้คิดมากไปเลยยังมีสามีคนนี้อยู่ด้วยทั้งคน คืนนี้สามีจะพักที่นี่ด้วย ดีหรือไม่?”

เมื่อครู่ฮูหยินเฉียวยังโกรธจนปวดหัวอยู่เลย ตอนนี้กลับกลายเป็นอายจนหน้าแดงเถือกไปหมดแล้ว

นางยกมือขึ้นมาผลักเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า “พูดอะไรก็ไม่รู้ไม่อายปาก เจียวเจียวยังอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคนนะ และข้า...ร่างกายข้ายังไม่ค่อยสะดวกเท่าไร”

เฉียวจงกั๋วดีดหน้าผากของฮูหยินเฉียวเบา ๆ และหัวเราะอย่างเอือมๆ

“ฮูหยินจอมโง่ของข้า เจ้ากำลังคิดอะไรไร้สาระของเจ้าอยู่หรือ? ข้าแค่กังวลว่าเจ้าจะเหนื่อยกับการตื่นนอนมากลางดึกก็เท่านั้น จึงอยากจะแบ่งเบาภาระกับเจ้าบ้าง”

ฮูหยินเฉียวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตัวว่าตัวเองคิดลึกจนเกินไป สีหน้าจึงยิ่งแดงมากขึ้นเพราะอายมาก

ใครใช้ให้เขาอายุขนาดนี้แล้วยังตัวติดหนึบเช่นนี้ล่ะ มิฉะนั้นนางคงไม่คิดลึกหรอก...

“พรุ่งนี้ท่านยังต้องเข้าไปว่างานในราชสำนักไม่ใช่หรือ? เกรงว่าจะทำให้ท่านต้องเหนื่อยเปล่าๆ”

เฉียวจงกั๋วส่ายหัวอย่างผ่อนคลาย “สามีคนนี้ตอนที่ทำสงครามกับทางเหนือ ปีนั้นเคยไม่หลับไม่นอนติดต่อกันสามวันสามคืนมาแล้ว ฮูหยินคิดว่าสามีแก่แล้วงั้นหรือ จึงใช้การไม่ได้แล้ว?”

“ท่านอย่าปากเสียเช่นนี่สิเจ้าคะ!” ฮูหยินเฉียวทุบไปที่ไหล่ของสามีอย่างสะดีดสะดิ้ง

เฉียวเจียวเจียวเกือบจะคลั่งตายอยู่แล้ว!

[อ๊ากกก! นี่มันคู่รักคู่สวรรค์มาโปรดหรือนี่! ทั้งช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน แถมยังตัวติดกันเป็นตังเม หวานหยาดเยิ้มมากกก!]

สองสามีภรรยาได้ยินเสียงโวยวายดังขึ้น ขณะเดียวกันร่างกายก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที และใบหน้าก็แดงก่ำ

ลืมไปแล้วว่าบนเตียงยังมีเจ้าทารกตัวน้อยที่ใจใหญ่นอนอยู่ด้วย!

คืนวันนั้น เฉียวจงกั๋วก็อยู่ต่อตามที่ปรารถนาไว้

และเขาก็นอนอยู่ฝั่งริมนอกสุดอย่างเรียบร้อย เพียงแค่ฮูหยินเฉียวตื่นขึ้นมากลางดึก เขาก็จะลุกขึ้นมานั่งทันทีและจะช่วยยุ่งไปด้วยกัน

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาลุกขึ้นมาเงียบ ๆ ตั้งแต่เช้าตรู่ และออกไปอาบน้ำแต่งตัวไปว่างานที่ราชสำนัก

ฮูหยินเฉียวรู้สึกอบอุ่นสุดหัวใจ

ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าได้เติมเต็มความหวานอีกครั้ง คืนนั้นนางได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้แต่สีหน้าก็ดีมากขึ้นแล้ว

พอประมาณช่วงเที่ยงของวัน แม่นมหลิวก็พาฮูหยินจั่วเข้ามาหา

ฮูหยินเฉียวไม่ได้แต่งหน้าแต่อย่างใด นางกำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับถือตุ๊กตาผ้าหยอกล้อเล่นอยู่กับเฉียวเจียวเจียว

แม้ว่าเฉียวเจียวเจียวจะไม่ชอบของไร้เดียงสาแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว แต่เพื่อเอาใจฮูหยินเฉียวให้มีความสุข นางจึงทำท่าโบกไม้โบกมือตาม

ตอนที่ฮูหยินจั่วเดินเข้ามาในห้อง ก็มาเห็นภาพที่อบอุ่นเช่นนี้เข้า

พอมองออกว่าฮูหยินจั่วตอนยังสาวต้องเป็นคนสวยที่แต่งตัวแต่งหน้าจัดเต็มอย่างแน่นอน ตอนนี้ดูแล้วยังคงมีเสน่ห์เช่นนั้นหลงเหลืออยู่

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจั่วซื่อจื่อทำให้นางเป็นกังวลมากเกินไปหรือเปล่า จึงเป็นเหตุทำให้ที่หางตานางมีรอยตีนกาหลายเส้น และระหว่างคิ้วของนางก็แหลมขึ้นเล็กน้อย ดูท่าจะใช้ชีวิตแต่ละวันไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร

เมื่อเห็นท่าทางปกป้องลูกของฮูหยินเฉียว ฮูหยินจั่วก็หัวเราะพรืดออกมา “ทำไมหรือ กลัวว่าข้าจะกินเจียวเจียวของเจ้าหรือไงกัน?”

ฮูหยินเฉียวส่ายหัวอย่างเรียบเฉย “เจียวเจียวนางเลือกคนนะ”

ฮูหยินจั่วหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “น้องสาว เด็กเพิ่งเกิดไม่กี่วัน จะเลือกคนอุ้มได้อย่างไร?”

นางยังคงยื่นมือออกมา เฉียวเจียวเจียวจึงแหกปากร้องขึ้นมาประจวบเหมาะพอดี

[หึ นางหญิงโฉด ไม่ให้เจ้าอุ้มหรอก! ไม่ให้เจ้าอุ้มหรอก!]

ฮูหยินจั่วเห็นเฉียวเจียวเจียวร้องไห้งอแงไม่หยุด มือที่ยื่นออกมาก็รีบหดกลับไปทันที ที่จริงแล้วนางก็ไม่ชอบเด็กนักหรอก เพราะหลังจากที่คลอดลูกแล้วนางก็แก่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เหตุที่อยากจะอุ้มก็เพื่อให้ไม่ขายขี้หน้าเท่านั้น

จากนั้นฮูหยินจั่วกำลังจะไปนั่งลงที่ข้างเตียง แต่แม่นมหลิวก็มือไวตาไวรีบไปย้ายเก้าอี้มาให้ทันที

“ฮูหยิน ท่านนั่งตรงนี้จะสบายหน่อยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินจั่วนั่งลงไปทันที และก็เริ่มเทศนาเช่นคนที่เคยมีประสบการณ์มาแล้วว่า