พลิกชะตารัก มรดกเซียน นิยาย บท 124

“หว่านชิง ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหมครับ? ”

ฉินหมิงถามด้วยความเป็นห่วง

หลินหว่านชิงขยับเท้า แววตาประหลาดใจบนใบหน้าสวยของเธอ “เหมือนว่า…ไม่ปวดแล้วนะ”

“งั้นก็ดีแล้วครับ ”

“ข้อต่อถูกจัดให้ดีแล้ว คุณพักผ่อนไม่กี่วันก็หายจากอาการบาดเจ็บแล้วล่ะครับ”

ฉินหมิงกล่าว

“ยังต้องพักผ่อนอีกหลายวันเชียวเหรอ!”

“ทำไมล่ะ หรือว่าเท้าของฉันยังรักษาไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์เหรอ? ”

หลินหว่านชิงสวมรองเท้าไปก็สงสัยไป

“รักษาเรียบร้อยแล้วครับ เพียงแต่คุณไม่สามารถรับน้ำหนักมากเกินไปได้ในระยะหนึ่ง เพราะฉะนั้นคุณควรพยายามหลีกเลี่ยงการออกกำลังกายเพื่อหลีกเลี่ยงแรงกด ”

“อย่างน้อยภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ คุณอย่าเดินไปไหนจะดีที่สุด…”

ฉินหมิงกล่าวอธิบายอย่างง่าย ๆ

“หา?”

“อย่างนั้นฉันจะลงเขาอย่างไรล่ะ? ”

หลินหว่านชิงถึงกับตกใจ ไม่มีทางที่เธอจะอยู่บนภูเขาได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกใช่ไหม?

นี่มันไม่จริงใช่ไหมเนี่ย

“ง่ายมาก ผมก็แค่แบกคุณลงจากเขา”

ฉินหมิงถอนหายใจอย่างเบาสบาย แต่ในใจกลับกระโดดโลดเต้น ถึงกระทั่งขอบคุณสวรรค์ที่มอบโอกาสดี ๆ อย่างนี้ให้กับเขา

“แต่ว่า…”

ใบหน้าสวยของหลินหว่านชิงเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอรักนวลสงวนตัวมาโดยตลอด และไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามมาก่อน

แต่ตอนนี้กลับต้องให้ฉินหมิงแบกลงเขา เรื่องนี้เธอจะรับไหวได้อย่างไร!

“อะไรกันล่ะครับ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ พวกเราไปกันเถอะ!”

ฉินหมิงทำใจดีสู้เสือ เขาไม่รอให้หลินหว่านชิงปฏิเสธ เขาจึงแบกหลินหว่านชิงขึ้นมาทันที

“นี่…นี่นายอะไรน่ะ!”

“อืม…ก็ได้ ”

หลินหว่านชิงลังเลเล็กน้อย ไม่นานเธอก็รับคำ

อย่างไรครั้งนี้ฉินหมิงก็ต้องแบกเธอลงอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะเร็วลงช้า มันก็ไม่มีอะไรแตกต่างอยู่ดี

ปลายบันไดหินอยู่ห่างจากยอดเขาประมาณสามร้อยเมตร

ตำแหน่งนั้นอยู่ไกลออกไปไม่เพียงแต่ชันเท่านั้นแต่ยังมีถนนที่ขรุขระและเดินลำบากอีกด้วย บันไดหินไม่สามารถสร้างขึ้นได้อีกต่อไป

นอกจากนี้มีป้ายเตือนสีน้ำเงินสะดุดตายังถูกสร้างขึ้นที่นี่ เพื่อเตือนนักท่องเที่ยวว่าห้ามปีนขึ้นไปโดยไม่มีผู้ร่วมปีนเขาและมัคคุเทศก์มืออาชีพ

“มิน่าล่ะทางเส้นนี้ไม่เจอนักท่องเที่ยวเลยสักคน ที่ยอดเขาจะเปิดให้เข้าชมเฉพาะสิ้นปีนี้เท่านั้นนี่เอง! "

พอมองเห็นป้ายเตือน ฉินหมิงและหลินหว่านชิงก็ไม่พูดไม่ออก จากนั้นก็รู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนโง่เขลาและเสียความพยายามไปเปล่าประโยชน์

“ฉินหมิงช่างเถอะ ในเมื่อตอนนี้ยอดเขาปิดไม่ให้คนเข้าชมแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ “

หลินหว่านชิวพูดอย่างผิดหวัง

”แต่ว่า…“

ฉินหมิงลำบากใจเป็นอย่างมาก เขารู้ว่าไม่มีบันไดให้ขึ้นจะเป็นอันตรายมาก