ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1532

ต่งรั่งหลินหัวเราะแหะๆ ไปทีหนึ่ง "ฉันรู้แล้ว!"

เซียวชูหรันยิ้มและพูดว่า "พอดีเลยที่วันนี้ฉันไม่ได้มีธุระอะไร เดี๋ยวฉันจะขับรถไปรับพวกเธอที่สนามบินนะ"

"ได้เลย!" ต่งรั่งหลินยิ้มและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นคงต้องลำบากคนสวยมารับแล้วนะ!"

เซียวชูหรันยิ้มพร้อมกับพูดว่า "จะเกรงใจกับฉันขนาดนี้ทำไมกันเล่า นอกจากนี้มันก็ไม่ใช่มารับเธอคนเดียวสักหน่อย แต่ยังต้องมารับเย่เฉินของบ้านเราด้วย"

ต่งรั่งหลินพูดว่า "ได้ๆ เธอมารับเย่เฉินของบ้านพวกเธอ แล้วถือโอกาสมารับฉันด้วยเลยใช่ไหม?"

เซียวชูหรันยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ใช่แล้ว!"

"ได้เลย” ต่งรั่งหลินพูดอย่างจนปัญญาว่า “แค่สามารถแวะมารับฉันด้วย ฉันก็พอใจมากแล้ว!"

เซียวชูหรันพูดว่า "งั้นฉันคงจะไม่คุยกับพวกเธอแล้วนะ เดี๋ยวเจอกันที่สนามบินนะ!"

"ได้"

...

เที่ยวบินในระยะเวลา 2 ชั่วโมงนั้น ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินจินหลิงอย่างราบรื่น

เย่เฉินและต่งรั่งหลินออกจากสนามบินด้วยกัน และเห็นเซียวชูหรันรออยู่ที่นั้นแล้ว

ไม่ได้เจอเซียวชูหรันมาหลายวันนี้แล้ว เย่เฉินก็คิดถึงเธออย่างมาก เมื่อเห็นเซียวชูหรันสวมเสื้อโค้ทยาว ด้วยรูปร่างที่ผอมเพรียว และบุคลิกที่โดดเด่นนั้น

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เซียวชูหรันก็คิดถึงเย่เฉินอย่างมากเช่นกัน

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ผมซื้อของขวัญมาฝากคุณและพ่อกับแม่”

เซียวชูหรันพูดอย่างเร่งรีบว่า “ไอ้หยา ซื้อแบรนด์แพงขนาดนี้มาทำไมกันเนี่ย แค่ซื้อสินค้าเฉพาะท้องถิ่นมาสักหน่อยก็พอแล้ว...”

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “นี่ก็ถือว่ามาหารายได้และการใช้จ่ายเพื่อคนในครอบครัวก็ถือว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว"

เซียวชูหรันพูดอย่างจริงจังว่า "แบบนี้เดี๋ยวจะทำให้แม่เคยตัว แม่เป็นคนยังไงนั้นคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? และครั้งนี้คุณก็ซื้อของแพงขนาดนี้ให้แม่อีก ครั้งหน้าความอยากของเธอจะยิ่งมากขึ้นไปอีกนะ"

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ครั้งนี้ผมซื้อกระเป๋ารุ่นจำนวนจำกัดมาฝากที่รักด้วยนะและสิ่งที่ซื้อมาฝากให้แม่นั้นเป็นสินค้าธรรมดาที่ประกอบการสั่งซื้อเท่านั้น”

เซียวชูหรันพูดอย่างเสียดายว่า “ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้คุณคงจ่ายไปไม่น้อยเลยนะคะ... "

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า "คุณนี่ก็เอาแต่กังวลเรื่องเงินตลอดเวลาเลย ยังไงก็ตามเงินนี้น่ะมันหาได้ง่ายอยู่แล้ว เรากลับบ้านกันก่อนเถอะไว้ค่อยคุยอย่างละเอียดกันอีกที!"